maandag 27 augustus 2012

Tuin - Kikkers, padden en een Mystery Guest






Nee, dit is onze tuin niet.
En nee, dit is geen kikker of een pad.

Het is een Namaqua kameleon, ook wel woestijnkameleon genoemd, die we in de Namib woestijn in Namibië zagen.

Waarom ik dit dier in mijn blog opneem leg ik later wel uit.

Alle foto's zijn gemaakt met mijn vorige camera, een compactcamera, en wel Fine Pix S5600. Ik heb mijn camera nu vervangen door een Canon EOS 50D. Het wordt dus een terugblik.

 In april 2010 waren er 's avonds een aantal van dit soort setjes in het donker druk bezig de weg voor ons huis over te steken.
Het is een wonder dat er geen enkel dier is platgereden.
De volgende dag waren ze in de tuin te vinden.
De man liet zijn verovering niet los en liet zich vervoeren.
 De mannen vallen duidelijk op grotere vrouwen.
Het moet voor haar een hele inspanning zijn geweest om een man op haar rug rond te zeulen.
Ze heeft er heel wat  voor over om nageslacht te krijgen. Of heeft ze geen keus?
Ze neemt hier even een momentje rust. Híj hoeft alleen maar goed vast te houden.
Let op de opgezwollen buik van het vrouwtje. 
Kikkers komen in de zomertijd regelmatig in onze tuin voor, ook al hebben we geen vijver.
Hier nog een welvarend exemplaar.
 Dit is andere koek.
Deze pad komt in tegenstelling tot een kikker wat dreigend over.
Enkele jaren terug hadden we een vlonder voor de keukendeur waaronder zich padden bleken te verstoppen.
Op een keer was er een moeder met drie jonge padden.
 In het donker zijn ze min of meer zwart, waardoor ze beter warmte kunnen opnemen.
Als ze opgewarmd zijn krijgen ze een andere kleur.
Dit is de parallel met de woestijnkameleon waarvan ik verderop nog wat meer zal laten zien.
 De laatste jaren hebben de padden zich niet meer in onze tuin laten zien.
 Zou hij zo kwaad kijken omdat hij gestoord werd in zijn veilige schuilplaats?
 In het zonlicht komt hij toch wat anders over? Of toch niet?
Toen ik deze foto aan een van de kleindochters liet zien, zei ze spontaan dat ze niet meer in de tuin van opa en oma wilde komen.
Veel te eng!
 En dan de reden waarom ik de Namaqua kameleons erbij gehaald heb.
Ze zijn 's morgens vroeg zwart en ze bewegen dan heel traag.
Door het zonlicht nemen ze snel warmte  op en gaan zich dan ook wat sneller bewegen.
Ze gaan dan bovendien wat  lichter kleuren. De lichtere kleur kaatst weer licht en warmte terug.
Het van kleur veranderen hebben ze dus met de padden gemeen.
Woestijnkameleons hebben een lange tong waarmee ze razendsnel een kever - hun hoofdvoedsel - kunnen verschalken.
Deze kevers heten trouwens tok-tokkies.
De beweging van de tong gaat zo snel dat de compactcamera dit niet helemaal scherp kon vastleggen.

 Zoals te zien is smaakte de kever opperbest.
Deze kameleon wordt zo'n 15 cm lang.

 Kikkers en padden zijn er in allerlei variaties, zoals ik bijvoorbeeld ook in mijn blog over Suriname heb laten zien.
Het is steeds weer leuk als je ze ook in je eigen tuin ziet.

maandag 20 augustus 2012

Tuin - Vlinders

Op warme, zonnige dagen komen vlinders op de bloemen in de tuin af.

Behalve de atalanta en de kleine vos die in dit  blog zullen voorkomen, waren dat dagpauwogen, koolwitjes en blauwtjes.

Ik heb soms gebruik gemaakt van de macrostand op mijn camera maar vooral van de diafragmavoorkeuze waarbij ik dan natuurlijk wel een passende sluitertijd en ISO waarde moest kiezen.

Ik zal de foto's zonder commentaar laten zien, te beginnen bij de atalanta.








Vervolgens de kleine vos:






Ik heb minimaal gecropt bij deze foto's. Ik weet dat een aantal van jullie veel meer ervaring met het fotograferen van vlinders heeft dan ik. Jullie doen mij dan ook een plezier als jullie commentaar op mijn foto's geven zodat ik mij op dit gebied kan verbeteren. Bij voorbaat dank.

zaterdag 18 augustus 2012

AWD - Een zomerse dag

Woensdag 15 augustus: om half 7 was het nog nevelig in de duinen. Af en toe hoorde je hinden naar hun kalf roepen, verder was het stil.

Nadat ik bij de ingang de Oase de AWD was binnengegaan zag ik vrijwel direct verbluffend veel damherten: stoere mannen, elegante vrouwen en dartele, speelse kinderen.

Ze liepen een stuk voor mij uit langs de Blauwe weg.



Langs een van de kanaaltjes had ik een onverwachte ontmoeting met een pad:




De pad deed verwoede, maar vruchteloze pogingen om langs een betonnen wand van het kanaaltje omhoog te klauteren.
(Het was wel wat lastig om een goede foto te maken)







Ik heb hem een handje geholpen.

Als dat toch niet de bedoeling was kon hij natuurlijk weer terugspringen.








Was het aanvankelijk nog nevelig, na een tijdje klaarde het op en brak de zon door, 
waardoor je een groot verschil zag:
Mystieke, nevelige omstandigheden of .......
....... het warme zonlicht van de opkomende zon.

Wat was alles vochtig!
Mijn schoenen drijfnat van het natte gras, mijn broekspijpen tot boven mijn knieën eveneens.
Ik zag een reegeit met een kalfje op grote afstand. Wat zijn hun zintuigen goed ontwikkeld! 
Ze hadden mij veel te snel in de gaten - hoewel ik stilstond achter een struik -  en verdwenen uit het zicht. De wind stond voor mij ongunstig.
De foto die ik  nog kon maken vind ik niet mooi genoeg om hier te laten zien.
 Hoe anders was het met dit tweetal. Ze lagen lekker te zonnen, maar hoorden of roken iets dat hun aandacht trok. Even later liepen er twee hinden langs die zij volgden.
In het infiltratiegebied groeien witte abelen (Populus alba)
De onderkant van de bladeren is zilverwit, waardoor het van een afstand lijkt alsof ze in bloei staan.
Deze vos was daar op zijn gemak aan het rondstruinen, snuffelde hier en daar, ging even zitten, en ....... rook mij blijkbaar. Hij keek mij even aan en koos het hazenpad.




Een aantal keren kon ik een in een boom zittende buizerd fotograferen,  maar steeds van een te grote afstand.

Wat zijn die vogels oplettend!




Het tweetal op de foto was aan het jagen boven het infiltratiegebied. 

De foto's zijn nauwelijks gecropt.

Ik vond het bijzonder om twee buizerden tegelijk op de foto te kunnen krijgen.






Het was inmiddels zonnig en warm geworden. De opgedroogde pijpen van mijn broek konden afgeritst worden. Dat scheelde.

Ik ben even gaan kijken op de plaats waar je soms een ijsvogel ziet.

De ijsvogel flitste even een keer langs en liet zich daarna niet meer zien.







Het begint meer en meer de tijd van de paddestoelen te worden.


Hoe de bovenste en de onderste heten weet ik niet.
Rechts staat de parasolzwam (Macrolepiota procer)

Wikipedia: De parasolzwam is een vrij populaire paddenstoel in Europa en wordt daar veel gebruikt in de keuken. De hoogte en breedte van de hoed kan wel 40 cm zijn. Voor een schimmel is dit zeer groot en daardoor bijzonder. De steel is relatief dun en wanneer deze op zijn hoogte is, begint de hoed te groeien. De hoed heeft een karakteristieke structuur die wat lijkt op een slangenhuid.


















Overal in het duingebied moet je oppassen om niet op kleine padjes of kikkertjes te trappen. Het krioelt ervan.




De krekels op de volgende foto's bleven rustig hangen aan de grassprieten.
Toen ik goed keek zag ik dat het geen levende krekels maar achtergelaten pantsers waren.








Krekels vervellen in hun leven een aantal keren. Ik had nog niet eerder hun pantsers gevonden.







 
Vlinders zie je wel regelmatig, maar ze zijn niet makkelijk te fotograferen zoals je wilt.



Dit is de wilgenhoutrups, de larve van de gelijknamige nachtvlinder (Cossus cossus).  De rups leeft onder de schors en in het hout van de waardplant en overwintert twee- tot viermaal. Als je deze grote, glimmende en van boven purperrode rups kruipend aantreft is hij op zoek naar een geschikte plaats om zich buiten de boom te verpoppen. Dit exemplaar was minstens  8 cm lang.





Tot besluit springbalsemien
(Impatiens glandulifera).
Vlakbij het bezoekers- centrum van de AWD kan je drie varianten zien: de twee op de foto en een spierwitte.





De verspreiding van de zaden vindt mechanisch plaats. Wanneer de rijpe vrucht wordt aangeraakt, rollen de vijf delen hiervan zich op en schieten zo de zaden weg.

Terwijl ik terugliep naar de Oase hoorde ik sirenes van politieauto's en ambulances. In de auto op weg naar huis werd duidelijk waar het mee te maken had. Een motorrijder was in botsing gekomen met een gewei dragend damhert. De motorrijder is naar het ziekenhuis gebracht met een aantal gebroken ribben, maar het hert heeft de botsing niet overleefd.
De noodzaak van een hek om de AWD werd opnieuw overduidelijk, te meer omdat er een groep van minstens 20 herten in de weilanden vlakbij de weg aan het grazen was.