vrijdag 28 februari 2014

Hoe doen slakken het? (versie 2)

Om de een of andere reden kwam dit bericht niet bij iedereen door. 
Daarom heb ik het opnieuw gemaakt in de hoop dat nu alles goed verloopt.

Vorig jaar juli zag ik bij mij in de tuin twee slakken die duidelijk iets voor elkaar voelden.
Het leek mij wel wat om te proberen hier iets van vast te leggen.
Gelukkig maar,
want op de foto's zie je vaak veel meer details dan je tijdens het fotograferen opvallen.

Kortom, hier volgt een deel van het seksleven van tuinslakken.

Als twee slakken elkaar op het (slijm)spoor gekomen zijn en bij elkaar in  de smaak vallen beginnen ze met een uitgebreid voorspel. Daar komen ze hun huis wel voor uit.
Om te voorkomen dat het contact stroef zal verlopen produceren ze veel schuim.
Je kan dan ook al gauw zien of ze in de juiste stemming komen.
Slakken zijn hermafrodieten. Dat betekent dat ze zowel vrouwelijk als mannelijk zijn.
De meeste slakken bevruchten elkaar tegelijkertijd.
De vrouwelijke geslachtsopening is namelijk dezelfde als de mannelijke sperma-uitgang.
De geslachtsorganen van tuinslakken zitten voor in het lichaam.
De geslachtsopeningen zitten aan de rechterkant, net achter de kop.
Bij de paring zitten de dieren dus kop aan kop, waarbij ze elkaar met hun voelhoorns betasten.
Langzaam maar zeker wordt bij beide dieren het geslachtsorgaan zichtbaar als een witte uitstulping aan de rechterzijde. Iedere slak brengt zijn eigen geslachtsorgaan in de opening van de ander.
Wat dat laatste betreft is er niets nieuws onder de zon.
Ze trekken er meestal beduidend meer tijd voor uit dan andere organismen in de natuur, waaronder de mens. Het kan namelijk wel een dag duren.
Maar voordat de paring begint schieten ze meestal ook een soort liefdespijl van enkele mm in het lichaam van hun partner. Dit is niet zo romantisch als het misschien lijkt.
Amor speelt geen rol, helaas voor de romantici (onder de slakken).
Op de pijl zit namelijk een bio-actieve stof (zie verder) die belangrijk is bij de bevruchting.
Is dit extase bij slakken?
Maar slakken verschillen.
Bij sommige soorten speelt de ene slak alleen de mannelijke rol,
de andere slak de vrouwelijke.
Deze soort is bovendien niet vies van groepsseks,
waarbij ze een slakkenketen vormen en soms een cirkel.
Een deel van het sperma wordt opgeslagen in een speciaal daarvoor bestemde ruimte.
Het kan hier zelfs een jaar worden opgeslagen.
Het grootste deel wordt afgevoerd naar het spijsverteringskanaal en wordt daar afgebroken.
De al eerder genoemde bio-actieve stof speelt zowel bij de opslag als bij de afvoer een rol.
Langzaam maar zeker groeide hier een afstand.
Wat hun nog (ver)bond is mij niet duidelijk.
Hoe tevreden kan je zijn?
Slakken zijn niet monogaam. Ze paren meestal met meerdere partners.

Bij sommige soorten komt het overigens voor dat ze elkaar om en om een pakketje sperma geven.
Als de een hiermee ophoudt houdt de ander het ook voor gezien, alsof hij wil duidelijk maken:
"Voor wat hoort wat".
Een van de twee vond het na een tijdje wel mooi geweest. Hij ging er als een slak vandoor.

Bevruchte eitjes ontwikkelen zich in het lichaam van de slakken.
Daarna worden de eitjes in een door de slak gegraven kuiltje in de grond gelegd, 
waarna ze bedekt worden met aarde.
Na enkele weken komen de jonge slakjes uit de eitjes.
Ze eten zich ondergronds goed vol en komen pas na enkele weken naar buiten.

Eén slak bleef achter in de warme julizon.
 De ander vervolgde zijn weg,
moe maar voldaan.

zondag 23 februari 2014

Zwarte ibis (Plegadis falcinellus), deel 2

In een eerder bericht heb ik al eens laten zien dat ik  zwarte ibissen had gezien. 
De omstandigheden waren toen echter niet optimaal. 
Daarom heb ik gewacht op een geschikt moment om het nog eens te proberen. 
Het was dan natuurlijk wel afwachten of de ibissen er nog steeds waren. 
Ze waren er.
Aanvankelijk was er geen ibis te bekennen op de plaats waar ik ze de vorige keer had gezien.
Ik hoefde echter niet lang te wachten.
Ze landden bovendien veel dichterbij dan de vorige keer.
Ze heten dan wel zwarte ibis, maar de vleugels zijn allesbehalve zwart.


Ze waren druk bezig met voedsel zoeken.
Plotseling gingen ze op de wieken, zoals wel vaker.
Ze waren al snel weer terug, opnieuw wat dichterbij.

Zoals zo vaak maakte het veel uit of er alleen zon was,
of dat de zon wat verscholen gingen achter wolken.
Na weer een rondje vliegen landden ze bij een plek waar het drassig was.
Blijkbaar is het voedselaanbod op deze plek groot.
Ready for take-off.
Even later waren ze vertrokken. 
De foto's van het opvliegen waren allemaal bewogen; het moment kwam te onverwacht.
Het was wel een meevaller dat de ibissen een tamelijk lange tijd in hetzelfde gebied verbleven, want dan krijg je ook wel een kans om ze onder gunstige omstandigheden te fotograferen.

dinsdag 18 februari 2014

AWD - Reeën

Reeën zoeken elkaar in deze tijd van het jaar op. Soms zie je groepen van zo'n 8 stuks. Dit jaar heb ik zo'n grote groep nog niet gezien. Het is tot nu toe beperkt gebleven tot groepjes van drie of vier dieren.
Ze hielden zich deze keer vooral op in het bos.
Je moet dan geluk hebben dat er één naast een pad staat, en bovendien op een heuveltje, 
om een beeld zoals het bovenstaande te kunnen krijgen.
Ze waren niet erg schuw - tot op zekere hoogte - zoals aan dit ontspannen beeld te zien is.
Je treft het als ze op een iets hoger gelegen deel aan de rand van het bos plotseling 
tevoorschijn komen uit de dorre varens.
Een pad oversteken doen ze meestal op een drafje.
Deze reegeit liep op haar gemak het bos uit in de richting van de verdorde varens.
Daar zocht ze een beschut plekje en was even later onzichtbaar.
Iets verderop kwam ineens de kop van een andere reegeit achter een omgevallen boom omhoog.
Het was uiteraard mooier geweest als het takje  naast de kop er niet was geweest, 
maar dit was de natuurlijke situatie. Ik had daarom geen zin om het weg te werken.
Verscholen tussen de bomen in het bos hielden ze de omgeving goed in de gaten.
Onvermijdelijk is dan dat er  veel bomen op de foto komen.
Ze liepen rustig voedsel te zoeken in het bos en waren van tijd tot tijd goed zichtbaar.
Ze trokken zich van de vele takken niets aan. Ik ook niet.
Meestal doet zich wel een moment voor dat je een beeld krijgt zoals hierboven.
Tot mijn genoegen besloten ze om het bos toch te verlaten en een meer open gebied op te zoeken.
Ook aan het bovenstaande beeld is te zien dat ze zich helemaal op haar gemak voelde.
Niet veel later trokken ze weer het bos in.
Binnenkort kunnen we weer op zoek naar  reebokken met een bastgewei.

zaterdag 15 februari 2014

Smient

Smienten (Anas penelope, vroeger ook wel Mareca penelope genoemd); Eurasian Wigeon) overwinteren veel in Nederland. Je ziet ze vaak in grote groepen grazen op weilanden.
Ook bij smienten is er een groot verschil in uiterlijk tussen de beide seksen.
In het vroege zonlicht worden de kleuren warmer en meer geaccentueerd.
Ze slobberen heel wat af, maar zijn tegelijkertijd heel waakzaam.
Door hun kenmerkende gefluit worden ze ook wel fluiteenden genoemd.
Meestal zijn ze behoorlijk schuw en oplettend. Als er door één vogel iets bedreigends gezien wordt, vliegt hij op. De rest van de groep volgt onmiddellijk.
Zoals zo vaak in de dierenwereld zijn de vrouwtjes minder opvallend.
Ook al had ik een gunstige positie, de waakzaamheid van de eenden is hier goed te zien.
Waren ze door mijn aanwezigheid gealarmeerd of door iets anders in de omgeving?
Hoe dan ook, de vogels waren snel gevlogen.

Het valt niet mee om in de buurt van smienten te komen. 
Ze gaan er vaak al vandoor terwijl je zelf het gevoel hebt dat de afstand nog groot is.
Maar zoals zo vaak levert de combinatie van rustig ergens gaan zitten en geduld toch de gewenste momenten op.