Kirgistan - Tash Rabat

Tash Rabat (= Stenen Herberg) is een voormalig klooster uit de 10e eeuw dat vanaf de 15e eeuw dienst is gaan doen als karavanserai.

Reizigers die de Zijderoute volgden vonden hier een rustplaats.

Ik richt mij nu niet op de historie maar op het dierenleven in de omgeving.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

De omgeving is enorm weids en bovendien stil.

Het valt nauwelijks te beschrijven, je moet het zelf ervaren.

Een ruiter met een paard op sleeptouw, gevolgd door een hond is zeer typerend voor dit gebied.

In de buurt van ons yurtkamp, vlakbij de karavanserai gelegen, zag ik voor het eerst deze schitterende
  citroenkwikstaart (Motacilla citreola).

Later volgden er meer.

De karavanserai bood ook onderdak aan Guldenstadt's roodstaarten, ook wel witkruinroodstaart (Phoenicurus erythrogastrus) genoemd, die hier hun nest gemaakt hadden in een holte.

Het was een uitdaging om de helling achter de karavanserai te beklimmen, te meer omdat daar onder andere bergmarmotten te zien waren.

Het viel niet mee, de hoogte was ongeveer 3200 meter en de lucht ijl.

Bijna als vanzelfsprekend graasde er een kudde schapen en geiten.

Een herder was in geen velden of wegen te zien, zoals gebruikelijk.

Ik kon een jonge bergmarmot, nauwkeuriger gezegd een Altaimarmot (Marmota baibacina), onverwacht goed benaderen.

Hij keek onderzoekend rond, dook weer weg als hij het nodig vond, en kwam na korte tijd weer naar buiten, nieuwsgierig zoals elk jong dier.

Ik zat hem rustig te bekijken toen een kudde schapen en geiten ons plotseling omringde.

Dat vond hij eng, ik niet.
Het marmotje dook in het hol, ik genoot van al die dieren om mij heen.
Voorzichtig kwam het marmotje weer naar buiten.

Wat verderop zat een volwassen marmot de omgeving te bekijken.

Naar beneden kijkend was de karavanserai prachtig te zien in het licht van de langzaam ondergaande zon.

Ons yurtkamp lag overigens ongeveer 100 meter recht hiervan.

De volgende morgen was de helling bezaaid met yaks, een enorme kudde.

Zo'n buitenkans betekende als vanzelfsprekend dat ik de helling weer op moest.

Natuurlijk heb ik daar weer massa's plaatjes geschoten, maar ik laat het hier bij deze.

De vacht is gedeeltelijk vervilt.

De zomer was in aantocht, ongetwijfeld tijd voor een een nieuwe vacht.

De spijsvertering ging bij deze yak wel snel (gebruik de vergroting)

Alpenkraaien (Pyrrhocorax pyrrhocorax) zochten op de weidegronden naar voedsel.

Sneeuwvinken (Montifringilla nivalis) waren zowel in het yurtkamp, als bij de karavanserai en de berghellingen heel algemeen. 

Het is normaal dat paarden vrij op de hellingen lopen te grazen.

Op een keer renden er vijf in een vlot tempo de helling af, richting het yurtkamp in het dal.

Al wandelend door het dal, met regelmatig yaks op korte afstand, zagen we weer een paartje casarca's.

Casarca's noemt men ook wel roestganzen (Tadorna ferruginea).

We hebben ze veel vaker gezien, maar hier waren ze tamelijk dichtbij.

Het lijkt, gelet op hun kleur, hier een ideaal gebied om te nestelen.

Waarschijnlijk was het nog te vroeg om al pullen te hebben.

De kleuren van yaks zijn heel verschillend.

Voor de verandering hier een wit kalf.

Yaks gaan waar ze willen en worden hooguit soms door mensen weggejaagd als ze op "verboden" terrein komen.

Ook hagedissen komen in Kirgistan voor.

Ze redden zich prima op de droge, zanderige grond.

In deze omgeving zagen we ook het kleine knaagdiertje dat als een mol aarde naar buiten gooit als het bezig is met het graven van gangen.

Inmiddels weet ik de Engelse en Latijnse naam.
 Via Naturalis weet ik hoe ze heten, zie : altai vole mole

Hoog in de lucht cirkelden soms gieren.
Het is geen fraaie plaat, alleen een waarnemingsplaatje dat al gecropt is.

Een grote verrassing was een wilde steenarend (Aquila chrysaetos), die over ons heen vloog en op een berghelling landde.

Na een korte rustpauze ging hij weer op de wieken.

Hele relaxte yaks.
Als het warm is vinden yaks het duidelijk lekker om in het koude stromende water te staan.
Het valt ook niet mee om met een bontjas aan in de brandende zon te staan.

Tijdens een wandeling zag ik op korte afstand een aantal bergmarmotten, die tot mijn verrassing mijn aanwezigheid accepteerden.

Ze hielden de omgeving wel goed in de gaten, maar waren niet overdreven schuw.
Al weer een topmoment.