Gbs in vogelvlucht

Vorig jaar nestelden een paartje grote bonte spechten (gbs) en een paartje boomklevers in dezelfde boom. 

Dit jaar was er van de boomklevers geen spoor te bekennen, maar grote bonte spechten hadden hetzelfde hol gekozen. 

Toen ik er de eerste keer ging kijken was het gepiep van de jongen al duidelijk te horen. 

Ik besloot mij aanvankelijk op de ouders te richten die met voedsel kwamen.

Bovendien vond ik het een uitdaging om de uit het hol weer wegvliegende spechten mooi vast te leggen.

De ouders vlogen af en aan met vooral meikevers

Het gebeurde vaak dat alleen de kop naar binnen werd gestoken, waarna de ouder er weer vandoor ging. 

Soms ging de volwassen vogel naar binnen om er even later met afval weer uit te komen. 

Veel pogingen om dat vast te leggen mislukten omdat het zo snel ging. 

Maar de aanhouder wint.

Even kijken, en snel weer op zoek naar voedsel.

Statistisch gezien moet het bij veel pogingen om dat scherp vast te leggen een aantal keren goed gaan. 

Dus naast een flink aantal pogingen waarbij de vogel óf onscherp óf maar half op de foto stond had ik ook een aantal keer succes.

Libellen zorgden voor variatie in het voedsel. 

Op een keer zag ik vlakbij mij een specht vergeefs op een libel jagen, beiden supersnel en heel wendbaar.

De volwassen specht stak even zijn tong uit. 

Hebben ze daarmee een bepaald doel of was het gewoon toevallig?

Hier heeft moeder specht weer wat anders meegebracht, 

een rupsachtige prooi en een prooi met vleugels, vermoedelijk een libel.

En weer op weg.

 Ik laat heel wat vliegbeelden zien, maar dat was zoals gezegd ook een doel van mij op 23 en 26 mei.

Het was verbluffend om te zien hoe snel de vogels zijn. 

Gelukkig volgden ze aanvankelijk steeds dezelfde route, namelijk vanuit het nest recht vooruit.

Het was voor mij daardoor iets makkelijker om mijn camera daarop in te stellen.

Soms moest ik wat langer wachten tot er een volwassen vogel terugkwam met voedsel.

Als je dan ziet dat ze meerdere prooien in hun snavel hebben dan snap je dat al beter.

Als er een stuk of vier jonge vogels in het nest zitten begrijp je wel dat er regelmatig schoongemaakt moet worden.

Er is duidelijk meer hygiëne dan bij de drekhaan, beter bekend als de hop.

Ook bij deze woning is er onderhoud nodig.

Deze specht was een tijdje bezig met wat hakwerk in en rond de opening.

Het belangrijkste voedsel voor de spechten zijn hier de meikevers die je dan ook met flinke aantallen in de omgeving zag.

Nog steeds geen jonge vogels te zien, maar des te beter te horen.

Het wordt eentonig: voedsel naar binnen, afval naar buiten.

Dit was de dagelijkse routine van het ouderpaar.

Het was niet altijd even spannend, maar wel inspannend voor de ouders.

Toen het mannetje met onderhoud bezig was, moest het vrouwtje met haar prooi wachten. 

Pas toen hij weg vloog mocht zij naar binnen. 

Je zou andersom verwachten.

Een mooi dikke rups of iets dergelijks was de volgende prooi.

Jonge spechten produceren blijkbaar veel afval, gelet op het aantal keren dat de troep werd afgevoerd.

Soms besloten ze om een andere route te nemen. 

Dan krijg je dit soort platen die eigenlijk in de prullenbak moeten komen.

Zo vind ik ze mooier.

In mei kreeg ik geen jonge specht te zien, mede door de onaantrekkelijke weersomstandigheden aan het eind van de maand.

Maar op 4 juni was alles anders.

Een jonge specht keek naar buiten, in de hoop een van zijn ouders met voedsel te zien aankomen.

Eindelijk, want daar had ik op gewacht.

Voor dit soort platen was ik mede gekomen..

Toen het mannetje weer weg was, verdween het koppie van de jonge specht,

direct gevolgd door een nieuw koppie dat naar buiten keek. 

Dat herhaalde zich een keer of vier achter elkaar, telkens met het kenmerkende spechtengeluid erbij. 

Het deed me denken aan een koekoeksklok.

Dit gedrag zag ik een aantal keren.

Een keer van een andere kant bekeken.

Het viel niet mee een paar fatsoenlijke platen te maken van het voeren, 

want heel vaak zat de volwassen vogel met de rug naar mij toe en was het jong niet of niet goed te zien.

Zelf van positie verwisselen bleek vaak geen goede keuze, want dan zat óf de begroeiing in de weg óf de vogel koos weer de voor mij onaantrekkelijke positie.

Uiteindelijk kreeg ik toch wat ik graag wilde.

Die laatste dag duurde het soms opmerkelijk lang voordat een van de ouders met voedsel kwam.

Ik had een hoger tempo verwacht.

Het zou een kleine moeite geweest zijn om nog meer vluchtfoto's hier te laten zien, maar ik wil het niet overdrijven.

Teveel van het goede kan ook gaan tegenstaan.

Ik ben niet teruggegaan om te zien of de jonge vogels waren uitgevlogen. 

Er zouden 3-4 dagen voorbij gaan voordat ik weer een kans had om te gaan.

Dan waren de vogels zeker gevlogen.

De volgende keer een watervogel:

Varia

Ook al heb ik niet te klagen over voldoende nieuw materiaal, 

toch het leek mij een goed idee mijn archief van 2025 een beetje op te schonen. 

Vandaar dat hier zo maar eens een damhert verschijnt. 

In de wintermaanden wordt er in de Amsterdamse Waterleidingduinen (AWD)

 op ze gejaagd om het aantal terug te brengen. 

Dit hert had daar blijkbaar geen idee van want het liep op zijn gemak door een stroompje.

Wintertalingen laten zich in de AWD in de wintermaanden wat meer zien dan 's zomers. 

Soms geven ze je een kansje om bij ze in de buurt te komen.

In maart ben ik een keer naar Waterland geweest in de hoop nonnetjes te zien.

Dat liep op een teleurstelling uit want ze bleven veel te ver weg. 

Bij de hut was ook een waterbak, waar onder andere eksters naar wat eetbaars kwamen zoeken. 

Dus bij wijze van uitzondering een plaat van een ekster.

Ze horen niet bij mijn favoriete vogels omdat ze te dominant zijn in onze tuin.

Grote bonte spechten lieten zich veelvuldig bewonderen, zoals bij veel vogelhutten.

Deze specht deed in ieder geval zijn best om goed te poseren.

We kwamen voor watervogels, maar we kregen niet de gehoopte soorten op een aantrekkelijke manier voor de lens. 

Grauwe ganzen waren er wel volop te zien.

Van de eenden lieten krakeenden zich het best bewonderen.

De verrassing van de dag was een ijsvogel, die korte tijd op een tak voor de hut bleef zitten.

Ze bleef maar kort, maar we waren er blij mee.

Ondanks wat mindere ervaringen in 2024 ben ik toch weer eens naar de Groene  Jonker geweest.

Het riet groeit er namelijk zo uitbundig dat het zicht op het water beperkt blijft. 

Je moet dan hopen dat de rietvogeltjes je goed gezind zijn.

De rietzanger deed in ieder geval zijn best.

Blauwborsten hielden wat meer afstand.

Deze plaat geeft wel een goed beeld van de wereld waarin ze leven.

Ik kon zelfs een redelijk vliegbeeld maken.

In het verleden heb ik wel veel mooiere platen van dit vogeltje gemaakt.

De blauwborst is een van de soorten waarom mensen naar dit gebied komen.

Terug naar de AWD.

Dit damhert had inmiddels zijn gewei afgeworpen en was aan de jacht ontsnapt.

Het bastgewei was al duidelijk zichtbaar, net als de vele vliegen die om zijn kop vlogen.

Een paartje roodborsttapuiten werd een beetje onrustig toen ik in de buurt kwam.

Blijkbaar hadden ze vlakbij een nest in het struikgewas, dus ik ben er maar kort gebleven.

Het vrouwtje heeft duidelijk andere kleuren dan het mannetje.

Het is algemeen bekend dat het licht 's morgens heel mooi kan zijn.

Op één van die ochtenden zag ik een aantal dodaarzen, waarvan dit een mooi voorbeeld is.

Er kwam een moeder wilde eend met een aantal pulletjes voorbij toen ik aan de waterkant zat.

Zo'n kleintje vraagt erom om vereeuwigd te worden.

En nogmaals.

Het licht was op dit moment niet mooi (veel te hard) maar de actie wel.

Meerkoeten zorgen vaak voor spektakel.

Zij hebben over het algemeen een kort lontje, zeker als ze nestelen of jonkies hebben.

Voor een gevecht met een indringer zijn ze al heel snel in.

En jawel, tot mijn eigen verrassing ben ik nog een keer naar de Groene Jonker gegaan.

Je weet maar nooit.

Een rietzanger zat plotseling verrassend dichtbij.

Dat was een meevaller.

Een nog grotere verrassing was deze snor, die op zijn kenmerkende manier duidelijk zat te snorren.

Hier nam hij even pauze.

Even later liet hij uit volle borst horen dat hij er was.

Omdat het behoorlijk waaide was het een flinke opgave om platen te maken

waarbij de rietstengels niet hinderlijk in de weg zaten. 

In de lente laten koekoeken zich regelmatig horen, zoals ook in de Groene Jonker.

Deze koekoek verraste mij door plotseling langs te vliegen. 

Tot mijn plezier lukte het mij om deze plaat te maken. 

Natuurlijk had ik meer kunnen croppen, maar ik laat het hierbij.

Grote bonte spechten zijn weer druk bezig met het voeren van hun jongen.

Wellicht de volgende keer meer hierover.