Leyduin en Groenendaal

Oranje dwergmycena

Niet alleen het zoeken naar paddenstoelen in de Amsterdamse Waterleidingduinen

maar ook in Leyduin en Groenendaal is inmiddels een traditie geworden. 

Onlosmakelijk hoort daar voor mij bij dat dit ook het erfgoed is van een enkele jaren geleden overleden medeblogger, 

Dick Vermeij, 

die vlakbij Groenendaal woonde.

Allereerst GROENENDAAL.

Een gele trilzwam oogt de ene keer mooier dan de andere.

 Ik heb ze mooier gezien, maar dit jaar bleef het bij dit exemplaar.

Deze honingzwam ziet er al beter uit. 

Meestal staan deze zwammen in groepjes bij elkaar, dus dit was een uitzondering.

Gewone oorzwammetjes heb ik dit jaar heel wat gevonden. 

Ze zijn tamelijk klein en onopvallend, maar als je goed oplet zie je ze niet over het hoofd.

Geweizwammetjes kan je ieder jaar wel vinden, maar het blijft een uitdaging om er een mooie plaat van te maken.

Het is in zoverre een lastig onderwerp, dat het meestal in het gezelschap van vele andere geweizwammetjes groeit.

Klein maar fijn.

Mini mycena's zijn behoorlijk algemeen, maar je moet natuurlijk wel goed kijken omdat ze echt klein zijn.

Bovendien moet je oppassen dat je niet in herhaling valt met dit onderwerp.

LEYDUIN

Leyduin had dit jaar meer te bieden dan Groenendaal, 

al vond ik het jammer dat ik geen aardsterren en kleine stinkzwammen heb gevonden.

Kleverige trilzwammetjes waren dit jaar kleiner dan ik gewend ben.

De natuur verrast steeds weer.

Met tegenlicht experimenteren leverde dit beeld op.

Weer eens wat anders en goed voor de broodnodige variatie.

Dit zou een botercollybia moeten zijn.

Helemaal zeker van de naam ben ik niet, maar een aantrekkelijk onderwerp is het in ieder geval wel.

Dit is voor iedereen vermoedelijk wel een oude bekende, de amethistzwam die ook wel rodekoolzwam genoemd wordt.

Door de mooie paarse kleur in combinatie met de herfsttinten kunnen ze voor fraaie composities zorgen.

Ze stonden dit jaar niet op de makkelijkste plekken, 

maar daardoor word je wel gedwongen om ze van alle kanten te bekijken.

Als je bezig bent gebeurt het regelmatig dat er belangstelling is voor wat je aan het doen bent. 

Het kunnen wandelaars zijn, maar ook kikkers of padden.

Deze keer is het een pad die heel rustig zat te kijken.

De favoriet van velen mag hier niet ontbreken: het porseleinzwammetje.

Omdat ze zo populair zijn probeer je er een onderscheidend plaatje van te maken.

Ik vind ze geslaagd, maar de meningen zijn nogal eens verdeeld.

Een russula, lid van een grote familie.

Volgens waarneming.nl is dit een waaiertje.

Of de naam klopt weet ik niet, maar een merkwaardig soort zwam vind ik het wel.

Het lijkt of deze zwam, toch een schimmelsoort, ook beschimmeld is.

Een wat vreemde eend in de bijt is deze dooiergele mestzwam.

Op een groot grasveld, gelegen tussen het bosrijke deel van het landgoed, 

stond een aantal van deze zeer kwetsbare zwammetjes.

Ik heb ze wel eens in een eerder stadium gezien, met een min of meer bolvormige hoed, maar niet op deze manier.

En daar zijn ze weer, de porseleinzwammetjes.

Deze zwam heb ik van twee kanten gefotografeerd, waardoor heel verschillende beelden ontstaan. 

Ik heb geen idee hoe deze zwam heet, maar ik vind dit een karakteristiek voorbeeld van verval.

Over verval gesproken.

Ook hier vind ik de naam niet interessant, maar de verschillende voorbeelden van verval zijn voor mij fotogeniek.

Tot besluit van mijn paddenstoelenseizoen nog een paar herfstcomposities.

Het is duidelijk te zien dat het om dezelfde zwammetjes gaat, 

maar het verschil in lichtinval levert ook hier verschillende beelden op.

Het is inmiddels december, tijd voor wintergasten.

Nu is het hopen dat ze zich volop laten zien.

Zwammetjes

In de tweede helft van november kan je met een gerust hart terugkijken op het zwammenseizoen, 

want voor veel soorten moet je weer wachten tot volgend jaar.

Deze keer laat ik zien welke soorten mij de mooiste plaatjes opleverden in de waterleidingduinen. 

Om te beginnen is hier het zandtulpje.

Ik begin met de zanderige duinenstrook, waar onder meer het buntgras groeit.

Het was 's morgens nog wat fris maar dat veranderde snel toen de zon wat meer kracht kreeg. 

Helmgras en buntgras waren behoorlijk vochtig door de dauwdruppels.

Duinfranjehoedjes vond ik dit jaar minder dan andere jaren, 

maar er waren er nog genoeg om te proberen een mooie plaat te maken. 

Duinstinkzwammen daarentegen vond ik tot mijn spijt dit jaar niet.

Nieuw waren voor mij deze kopergroenzwammen die in een wat rommelige omgeving groeiden.

Eén van de hoofddoelen waren zoals ieder jaar de zandtulpjes.

Ze waren dit jaar weer makkelijk te vinden.

Ze groeien op oude helmwortels en komen langzaam maar zeker uit het zand omhoog. 

Ze hebben een kwetsbare korte steel die je alleen maar ziet als je voorzichtig wat zand verwijdert.

Het zonnetje was welkom, zeker als het licht door de opstaande lobben valt

Het was doodstil in de duinen, geen mens te zien. 

De branding op de achtergrond en af en toe het geburl van de bronstige damherten maakten de ochtend compleet.

Teruglopend door het wat meer begroeide gebied stuitte ik op een groot aantal wasplaatjes, 

zwartwordende om precies te zijn.

Een klein deel van deze zwartwordende wasplaatjes begon al een beetje te verkleuren.

 Hier moest wel wat getuinierd worden om een teveel aan grasstengels te verwijderen.

Een dag later was het Halloween. 

Zelfs deze ruitjesbovist was hierop al voorbereid.

Het volgende bezoek aan het duingebied was in november, met als doel wasplaatjes en kopergroenbekerzwammetjes.

Vliegenzwammen heb ik tijdens mijn vakantie in Noord-Brabant heel wat gezien.

Dit was het enige exemplaar dat ik in de Amsterdamse Waterleidingduinen tegenkwam.

Na een tijdje zoeken vond ik ook dit jaar weer kopergroenbekerzwammetjes.

Ze zijn piepklein, waardoor ik niet genoeg had aan een macrolens.

Tussenringen zorgden ervoor dat ik ze beter in beeld kreeg. 

Omdat het hout waarop ze groeien blauwgroen kleurt helpt dit wel bij het zoeken.

En dan aan de slag. 

Het kost altijd heel wat tijd om ze zo in beeld te krijgen dat je er tevreden over kan zijn. 

Vooral het scherpstellen, terwijl je tussenringen gebruikt, vergt heel wat tijd. 

En dan nog zie je later op een groter scherm dat het toch weer anders is dan je hoopte. 

De prullenbak was geduldig.

De meeste zwammetjes groeien uit tot een grootte van 3-5 mm, soms iets groter (10 mm).

Zon kan hinderlijk zijn, maar kan ook zorgen voor mooie herfstkleuren. 

Nog een laatste voor dit jaar.

En dan de wasplaatjes.

Allereerst het gewone vuurzwammetje.

Ze zijn ieder jaar wel te vinden op uiteenlopende plaatsen.

Ook van deze kant bekeken staan ze garant voor mooie plaatjes.

Een familielid is het papegaaizwammetje, 

dat zowel een groene steel als een groene hoed kan hebben.

Er was maar een enkel exemplaar te vinden, maar het zorgde wel voor de gewenste variatie.

Helaas geen groene steel, maar wel een enigszins groene hoed.

Ook de zwartwordende wasplaatjes waren er, 

zelfs in een behoorlijk aantal piepkleine zwammetjes die wel zwart gekleurd waren.

Sommigen waren wat groter en die werden mijn fotomodel.

Een wat gehavend ouder exemplaar vond ik fraai genoeg om als uitsmijter te mogen dienen.

Mijn bezoeken aan Leyduin en Groenendaal hebben ook nog zóveel opgeleverd, dat ik daar een volgend beeldverslag aan kan wijden.