Opgroeiende fuutjes

Futen zijn tegenwoordig tamelijk algemeen in waterpartijen in steden en dorpen in West-Nederland.

Ik heb daardoor al behoorlijk veel kunnen zien van de balts- en paringsrituelen van de volwassen vogels.

Het resultaat van al hun bedrijvigheid vaart hierboven mee op de rug van een van de ouders.

De kleintjes kunnen zich al heel snel goed redden en zwemmen bedrijvig met de ouders mee,

natuurlijk wel regelmatig lekker relaxend op de rug van de dichtstbijzijnde ouder.

Kinderen moeten goed eten, maar dat valt soms niet mee.

Kleine visjes hebben ze in een oogwenk weggewerkt maar grotere exemplaren vergen meer inspanning.

Soms lukt het niet. Andere keren ben je verbaasd over het formaat vis dat ze kunnen doorslikken.

Deze vis werd uiteindelijk door de volwassen fuut opgegeten.

Even lekker uitrekken.

Wat zijn de tenen groot in verhouding tot hun kop!

Geen wonder dat ze goed kunnen duiken, want die tenen lijken wel peddels.

Af en toe werden de jongen gevoerd met veertjes.

Waarom?

Volgens sommigen vormen de veertjes in de maag een soort bal die bescherming biedt tegen scherpe graten. 

Anderen denken weer dat die verenbal ervoor zorgt dat gedeeltelijk voedsel te snel van de maag naar de darmen gaat.

Per ongeluk had ik bij de kleurenweergave "monochroom" ingesteld in plaats van "natuurlijk".

Ook al vind ik dat het bij dit beeld wel kan, mijn voorkeur gaat duidelijk uit naar kleur.

Even een moment voor een  "snavel-snaveltje" contact.

De nieuwsgierige jongen varen niet uitsluitend uit gemakzucht op de rug van een ouder mee.

Omdat hun temperatuurregeling nog niet goed ontwikkeld is moeten ze regelmatig opdrogen. 

In  koud water zouden ze teveel afkoelen als ze er voortdurend in zouden blijven zwemmen.

Futen zwemmen graag bij rietkragen.

Dat kan knap hinderlijk zijn als je ze wilt fotograferen, want óf ze verdwijnen achter het riet óf je hebt de pluimen teveel in beeld.

Op de bovenstaande foto is de weerspiegeling van het riet goed te zien.

Niet iedereen houdt daarvan.

Voor de pullen is het wel zoeken naar een lekker plekje op de rug van moeder. 

Met zijn drieën heb je al gauw wat ruimtegebrek.

Reikhalzend werd uitgekeken naar vader fuut die met een vis in aantocht was.

Geen twijfel mogelijk waar de aandacht naartoe ging.

Het grootste jong was het brutaalst en pikte nogal eens een visje weg voor de snavel van de anderen.

Ook moeder vond soms dat het haar beurt was. 

Omdat zij bijna voortdurend op de kleintjes moest passen had ze natuurlijk ook wel eens trek.

Net als mensen vinden ze het prettig om met mooi weer een stukje te gaan varen ( en een andere visstek te zoeken).

Het kleinste fuutje kreeg niet zoveel kans om een goede plek op de rug van moeder te vinden.

Het recht van de sterkste kon je goed zien.

VIS!

Het oudste en grootste fuutje keek begerig naar de flinke vis die zijn vader had gevangen.

Hij bleek een maatje te groot.

Vader at hem uiteindelijk  toch maar zelf op.

De aandacht van moeder en kind was gericht op hetzelfde onderwerp.

Af en toe was moeder het zat.

Even omhoog komen en met de vleugels wapperen had tot gevolg dat de jongen die op haar rug zaten in het water plonsden.

Hier was alleen de jongste het slachtoffer ( in de vergroting is nog een heel klein beetje van het jongste fuutje in het water te zien)

Zomaar een rustig momentje.

Drie op een rij, allemaal in dezelfde kleding.

In de natuur is dat niet ongebruikelijk.

Bij mij roept het herinneringen op aan mijn jeugd.

Mijn moeder vond het leuk dat mijn broers en ik allemaal een zelfde kleur overhemdje droegen.

Ik niet.

Zou daar mijn afkeer van uniformen vandaan komen?

Wat geeft tegenlicht toch een enorm kleurverschil.
Ik had echter geen keuze, want van de andere kant kon ik ze niet zien.

Het leven van fuutjes draait om eten en op de rug van hun moeder mee liften.
De twee bovenstaande beelden zijn vanaf een brug gemaakt.

Als je de vogels vanaf een bruggetje fotografeert krijg je weer eens een heel ander beeld.

Ze moesten wel oppassen voor meerkoeten.

Ik zag een keer dat een volwassen meerkoet op een jonge fuut dook, die zelf razendsnel onder water  verdween en zich in veiligheid bracht.

De meerkoet vond waarschijnlijk dat de jonge fuut te dicht bij haar pullen was gekomen.

Bij de laatste twee beelden vond ik dat de fuutjes omgeven werden door mooie patronen in het water.

De bovenstaande foto vind ik een mooie afsluiter over het wel en wee van de jonge fuutjes.

De echte afsluiter staat hieronder:

Toen ik op het punt stond naar huis te gaan zag ik in de nabijgelegen sloot iets bewegen.

Gauw eropaf.

Het bleek een muskusrat te zijn die met een flinke bek vol planten onderdook voordat ik er fatsoenlijke plaatjes van had kunnen maken.

Gelukkig kwam hij nog een keer terug, waarbij ik hem veel beter kon zien.

Daarna was de koek op en kon ik tevreden naar huis fietsen.