dinsdag 24 september 2019

Bonaire - Leguanen en hagedissen

Bonaire heeft een klimaat waarin leguanen en hagedissen prima gedijen.
Uiteraard heeft het eiland veel meer te bieden.
De komende tijd zal ik daar wat van laten zien.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.
De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.
Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Allereerst een veelvoorkomende hagedis op Bonaire, blau-blau of blo-blo genoemd (Cnemidophorus murinus ruthveni).
Ze klimmen over stukken koraal (zoals op de foto te zien is), kruipen eronder,
  en steken vaak zonder op het schaarse verkeer te letten snel de weg over.
Dat loopt natuurlijk ook wel eens verkeerd af.
Leguanen kunnen dat overigens net zo.
Op de eerste dag dat we een rit op Bonaire maakten stak onverwacht een flinke leguaan de weg over.
Door op tijd te remmen heb ik hem net niet overreden.
Blau-blau mannetjes kunnen zo'n 40-50 cm groot worden.
Degene die wij gezien hebben kwamen niet verder dan 20-30 cm.
Hier ligt er een even te rusten.
De blauwe kleur is bij deze knaap nauwelijks te zien.
Dat komt nog wel.
Een tweetal leguanen in gevangenschap zagen we bij het Donkey Sanctuary, 
een opvangcentrum voor verwilderde ezels waar ze al ruim 700 ezels een veilig onderkomen aanbieden.
Een bezoek aan dit gebied is een verhaal op zich.
Natuurlijk wilden we de leguanen in het wild zien maar we hadden zo alvast een eerste indruk.
Tijdens een rondrit in het noordelijke deel van het eiland werden onze wensen vervuld.
Leguanen staken een paar keer op hoge poten en met de staart strak naar achteren de weg over.
Onderweg zagen we er ook nog een die een verkeersslachtoffer was geworden.
De chauffeur was blijkbaar geen liefhebber van leguanen en had hem niet meegenomen.
Ze schijnen naar kip te smaken, waardoor de dieren op moeten passen dat ze niet gevangen worden.
Op Bonaire noemt men leguanen ook wel boomkip.

Een tweetal leguanen (Iguana iguana) zat bij een plas water.
Drinken doen ze maar weinig uit plassen, want het meeste vocht halen ze uit bloemen en planten.
De ene leguaan ging er snel vandoor toen wij aan kwamen rijden, de ander had teveel dorst.
Er was water gemorst toen mensen water kwamen halen bij een centraal tappunt.
En ja hoor, een drinkende leguaan.
Het was de enige keer dat wij er een zagen drinken.
Voorlopig even genoeg gedronken.
Leguanen zijn herbivoren, ze eten uitsluitend plantaardig voedsel.
Voorzichtig, min of meer gehurkt lopend, ben ik wat dichterbij hem gekomen.
Hij was nieuwsgierig maar ook heel alert.
Weer terug naar het water.
Hij was niet piepjong meer, want jonge leguanen zijn groen gekleurd.
Nog even lekker een blubberbadje voordat hij achter een cactusheg verdween.
Tot slot een aantal beelden van wat wij in het nationale park Washington Slagbaai hebben gezien.
De dag begon al goed toen we vlak voor de ingang deze leguaan rustig op de weg zagen zitten.
Nadat ik een aantal foto's had gemaakt trok hij zich terug in de begroeiing.
Het wemelde in het park van de hagedissen.
Hier zijn de kleuren van de blau-blau man duidelijk te zien.
Het zijn prachtige reptielen, die goed benaderbaar zijn als je niet te opdringerig bent.
Nog een fraai exemplaar tot besluit.
Vrouwtjes waren er ook genoeg, maar die vallen toch minder op.
De blauwe kleur is alleen wat terug te vinden als hele dunne streepjes op de poten.
Nadat we een snorkelpauze hadden gehad zagen we op de parkeerplaats deze leguaan tevoorschijn komen.
In het NP zijn ze aan mensen gewend, bovendien zijn ze hier beschermd.
Geen reden dus om erg schuw te zijn.
Door meer in te zoomen kreeg ik dit beeld, waarbij zijn flinke keelflap duidelijk te zien is.
Zo'n grote flap is ook een teken dat hij al wat op leeftijd is.
Hij werkte lekker mee.
Wat meer ruimte aan de onderkant van het beeld had een mooiere plaat opgeleverd, 
maar desondanks vind ik hem mooi genoeg om hem hier te laten zien.
Hij probeerde ons te imponeren door zich lekker stoer op te stellen.
Ik kon dat wel waarderen.
Nog een laatste plaat van een dier dat de indruk wekt uit prehistorische tijden te stammen.

Bonaire, wordt vervolgd.

zondag 15 september 2019

AWD - Augustus deel 2

Na deel 1 volgt natuurlijk een deel 2.
Deze keer slechts een enkele vogel, geen vlinders, maar wel met een hoog boomkikkergehalte.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.
De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.
Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Tijgerspinnen (Argiope bruennichi) zag ik voornamelijk verscholen tussen de begroeiing, maar ik vond ook een cocon.
De spinnen zijn dus al begonnen met de zorg voor hun  nageslacht.
Andere spinnen zorgden voor ingewikkeld geconstrueerde webben, die vooral bij erop vallend zonlicht en/of dauw goed zichtbaar zijn.
Voor mij een typisch herfstachtig beeld, dat een beetje te vroeg te zien was.
Bij het najaar horen de flink uit de kluiten gewassen planten van de doornappels (Datura stramonium).
De planten hebben witte of lila bloemen.
Na verloop van tijd worden de doornige vruchten zichtbaar.
Doornappels behoren tot de familie van de nachtschade.
De giftige plant bevat een aantal hallucinogene alkaloïden, die kunnen inwerken op het centrale zenuwstelsel.
 Alkaloïden worden in de geneeskunde gebruikt (morfine) maar ook als genotmiddel (cafeïne, cocaïne).
Gewone spitskopjes (Conocephalus dorsalis) kan je vaak tussen de begroeiing zien als je goed oplet.
Als je het treft zitten ze ook wel eens vrij op een stengel.
Dit vrouwtje valt onder andere op door haar legboor, maar ook door de lange antennes die kenmerkend zijn voor de soort.
Deze enigszins verscholen sprinkhaan heet blauwvleugelsprinkhaan (Oedipoda caerulescens).
De blauwe vleugels zijn alleen te zien als ze een sprong maken.
Het is mij niet gelukt om dat vast te leggen, het ging steeds te snel.
En dan toch nog een vogel.
Grassprieten zaten wel een beetje in de weg, maar zo gaat het soms.
Het is een boomleeuwerik (Lullula arborea), die voor de verandering tamelijk lang bleef zitten waardoor ik voorzichtig dichterbij kon komen.
Zijn soortgenoten waren al gevlogen.
Aan libellen nog steeds geen gebrek.
Met de hulp van Obsidentify heb ik een naam gevonden:
bloedrode heidelibel (Sympetrum sanguineum).
Er hier nog een, het mannetje.
In een rietkraag trok dit stelletje zich een tijdje terug.
Volgens Obsidentify is dit een setje glassnijders (Brachytron pratense).
Er vloog ook een aantal blauwe glazenmakers (Aeshna cyanea) langs het riet.
Bij wijze van uitzondering nam er één een korte pauze.
Ze hingen vaak even stil in de lucht om daarna bliksemsnel weg te schieten.
Dat voelde als een uitdaging.
Ze scherp op de foto krijgen was niet simpel, al was ik er hier dichtbij.
Jammer dat de kop net achter een vleugel verscholen bleef.
Dit was al een stuk beter, al was ik niet helemaal tevreden met de achtergrond.
Deze glazenmaker had ik liever iets dichterbij gehad, maar er zal altijd wel iets te wensen over blijven.
Tenslotte de boomkikkertjes (Hyla arborea).
Dit kleine glanzende groene kikkertje zat doodstil op een boomtak,
zoals zichzelf respecterende boomkikkers horen te doen gelet op hun naam.
Deze was niet veel groter, maar wel ouder.
De typische kikkervormen waren al wat beter zichtbaar.
Ze voelen zich ook goed thuis tussen en op de varens.
Ook al zijn ze nog zo groen als gras, gevoel voor camouflage hebben ze wel.
Klimmen doen ze graag.
Ze zijn stukken actiever dan de volwassen exemplaren die ik in augustus maar een enkele keer gezien heb, de jeugd overheerste.
Ze lijken ook wel nieuwsgierig en kijken je soms indringend aan.
Heel klein en helemaal vrij.
Een ongeveer 1 cm groot kikkertje laat zich niet zo vaak zo vrij zien.
Ze zijn vederlicht want de bladeren van de varens buigen nauwelijks door onder hun gewicht.
De gelijkenis met een polsstokhoogspringer of fierljepper ( een Friese polsstokvérspringer) is al vaker opgevallen,
omdat ook die atleten langs hun polsstok omhoog proberen te kruipen.
Tot besluit een boomkikker met een prooi.
Een mier was zo onverstandig vlak voor de neus van de kikker te passeren.
Het werd zijn laatste reis.
Ook al is de prooi maar een beetje te zien, ik was wel blij met dit moment.
Voor mij was het een nieuwe ervaring te zien dat een boomkikker flitsend snel toesloeg.

De laatste weken heb ik niet op blogs gereageerd omdat ik met vakantie ben geweest.
De achterstanden werk ik de komende tijd wel weg.
Alvast een korte indruk van mijn vakantie: