woensdag 25 november 2015

AWD - november 2015

Iedere maand levert mij wel bijzondere beelden op.
Het kan een interessante actie zijn, een sfeervol beeld, en natuurlijk een mooie pose van bijvoorbeeld een vlinder, libel, vogel of zoogdier.
Als je er oog voor hebt kan je regelmatig verrast worden.

Mijn eerste foto vind ik intrigerend.
Wat het is?
Aan het eind van dit blog kom ik erop terug.
Begin november waren er veel spreeuwen, vaak in flinke groepen.
Ze waren het duingebied aan het afstropen naar bessen.



Af en toe vond ik stinkzwammen. 
Je kon ze soms al van een afstand ruiken. 
De geur was niet al te sterk meer, en dat betekende dat het ging om wat oudere exemplaren.





Er lag wel iets onduidelijks op deze zwam.
Restanten van een naaktslak?
Het ziet er wat vreemd en slijmerig uit.





Er waren ook geen vliegen in de buurt. 
Dat kan mede veroorzaakt zijn door de zachte motregen.





De hieronder volgende beelden zijn allemaal gemaakt op 12 november.
Wandelend langs de Kalverbocht en het Kromme Schusterkanaal viel vooral de stilte op. 
Er waren tamelijk weinig watervogels, hier en daar graasden damherten, zangvogeltjes kwetterden af en toe in de struiken.
De stilte werd verstoord  door een groep druk pratende vrouwen die ik een paar honderd meter achter mij hoorde naderen. 
Toen ik omkeek zag ik tot mijn verbazing dat het er slechts twee waren...........
Gelukkig sloegen ze al gauw een andere weg in.
Een aalscholver die na een vergeefse jacht op vis opdook, ging er vrijwel onmiddellijk vandoor toen hij mij zag.
Wat moet je daar nu weer van denken?
In de bermen van het Rechte Schusterkanaal groeiden hier en daar nog zwammen.
Ik was behoorlijk verbaasd om daar ook nog hommels te zien. 
Niet ver er vandaan zag ik bovendien nog een kleine vuurvlinder en een aantal heidelibellen.
De relatief hoge temperaturen van het najaar zullen hier wel meespelen. 
Dit bewijsplaatje maakt duidelijk dat we toch al enkele wintergasten mogen verwelkomen.
Naast kramsvogels en koperwieken zijn inmiddels ook brilduikers gearriveerd.
Ik verkeerde in de veronderstelling dat de bronst was afgelopen.
In het begin van de maand was er hier en daar nog wel wat "geburl" te horen,
maar de meeste mannelijke herten waren vooral aan het grazen om weer op krachten te komen.
Een donker hert stond rustig te grazen langs de weg toen dit hert er statig aan kwam lopen.
Ze liepen daarna een stukje gelijk op, elkaar quasi niet aankijkend, maar elkaar uit een ooghoek wel goed observerend.
Ze zouden toch niet gaan vechten?
Dat deden ze wel.
Ze gingen onverwachts met elkaar in gevecht.
Geen hinde in de buurt, geen bronstkuilen te zien, maar er werd wel een stevig robbertje gevochten.
De donkere was de sterkste, de uitdager ging er snel vandoor.
De foto is geen hoogstandje (daarvoor ging het te snel), maar geeft de actie wel goed weer. 
Een imposant derde hert kwam even poolshoogte nemen toen de rust teruggekeerd leek te zijn.
De uitdager had het echter flink verbruid, want de donkere was dermate opgefokt dat hij hem achterna ging. 
Ik had nog nooit gezien dat een hert dat de slag had verloren nog honderden meters achterna werd gezeten.
Het derde hert vond het blijkbaar ook vreemd, want het ging achter de twee aan. 
Na zo'n 400-500 meter verdwenen ze uit het zicht.
Eindelijk vond ik dit jaar een aardster.
Weliswaar geen erg mooi exemplaar maar ik was er toch blij mee.
Koeienvlaaien vormen een prima voedingsbodem voor paddenstoeltjes, die je dan ook in verschillende formaten ziet.
Ze vormden zelfs een landingsbasis voor heidelibellen.
In de buurt van het ontmoetingscentrum voor rugzakvossen zag ik een paar mensen druk bezig met twee vossen hondenbrokjes te voeren.
Ongetwijfeld hoopten zij op een geweldig uniek plaatje van een hondenbrokjes etende vos.
Uit het infiltratiegebied kwam nog een derde vos, die zij echter niet zagen aankomen.
Toen deze vos bij de andere vossen in de buurt kwam werd hij door een van de twee allesbehalve welkom geheten. 
Na wat gegrom en gegrauw besloot de derde dan ook maar verder te gaan.
Hier staat hij wat beteuterd te kijken.
Nadat hij zijn dorst gelest had besloot hij lekker in het zonnetje te gaan liggen, op de oever van een kanaaltje.
Toen ik de accu van mijn camera moest vervangen, ritste ik een zakje van mijn rugzak open.
De vos keek onmiddellijk op en stond enkele tellen later op minder dan een meter achter mij.
Zo kan je goed merken wat hij gewend is.
Hij kreeg natuurlijk niets van mij, waarop hij besloot nog maar een keer wat te gaan drinken.
Blijkbaar maakte de gedachte aan wat lekkers hem dorstig.
Nadat zijn dorst gelest was ging hij weer liggen.
Hoe ontspannen kan je zijn?
Wat zal er in zijn koppie omgaan?
Het zal ongetwijfeld een mooi gezicht geweest zijn om mij voor die vos op de grond te zien knielen om een foto te maken.
Er waren echter geen toeschouwers, en zo hoort het ook.
Toen hij wat hoorde keek hij op, stond op en verdween in de struiken.
Het zal duidelijk zijn dat ik opnieuw verwend was.

En dan is er nog de eerste foto waar ik op zou terugkomen.
Hier is er nog een.
Het is een draaikolk.
Met wat fantasie zie je er een monster in (let op de "ogen"), dat uit de diepte boven water komt en een prooi grijpt (zie ook foto 1).
De draaikolk krijgt door het erop vallende zonlicht mooie oplichtende randen.

Ook in november waren er nog veel zwammen en zwammetjes te vinden in de AWD.
Die wil ik in een ander beeldverslag laten zien.
Hier alvast een voorproefje:

WAARSCHUWING
Voor degenen die de waarschuwing in mijn vorige blog gemist hebben  herhaal ik deze nog een keer.
Het is gebleken dat een zekere Luthje Milda Giel foto's pikt uit bijvoorbeeld blogs.
Zij publiceert ze vervolgens op haar Facebookpagina en wil hiermee de indruk wekken dat zij de foto's zelf gemaakt heeft.
Ze heeft uit mijn vorige blog zelfs een stuk tekst gekopieerd.
Met zulke mensen kan je alleen maar medelijden hebben, zo triest zijn ze.
Om te weten of jouw foto's ook gepikt zijn kan je de link gebruiken die Nieske Siepel in een reactie op het vorige bericht op mijn blog heeft vermeld.
Je moet dan wel kunnen inloggen op Facebook.
Ik heb mijn foto's inmiddels beveiligd.








donderdag 19 november 2015

Elswout en Groenendaal

Elswout. 
Ik wist waar het landgoed ligt, maar ik was er vreemd genoeg nog nooit geweest. 
De hoogste tijd dus om daar eens te gaan rondkijken.
Geen last van honden, relatief rustig en een prachtige omgeving.
Wat wil je nog meer?
Kleine zwammetjes nodigden mij uit om mijn creatieve kant eens uit te dagen.
Zou ik die wel hebben?
Het is en blijft een boeiende zoektocht naar de mogelijkheden van de macrofotografie.
Een inspirerend onderwerp is natuurlijk wel een voorwaarde.
Het zal inmiddels wel bekend zijn dat ik wat moeite met de namen van de zwammen heb.
Ik kan mij er niet al te druk om maken.
(Natuurlijk stel ik het wel op prijs als iemand mij de juiste naam kan geven)
Ik probeer vooral de herfstsfeer te pakken te krijgen.
Bokeh bubbles, zachte kleuren en een mooie compositie.
Daar was ik naar op zoek.





















Ik werd blij verrast door een heel klein insect dat even op het kleinste zwammetje wilde poseren.
Herfst is ook de tijd van beukennootjes, eikels en kastanjes.
Ik vond een heleboel tamme kastanjes.
Helaas, ik ben geen liefhebber van gepofte tamme kastanjes.
Wat ben ik blij met het omklapbare scherm van mijn camera.
Geen hoekzoeker meer nodig.
Evenmin hoef ik nog plat op de grond te gaan liggen.
Passerende wandelaars hoeven zich dan ook geen zorgen te maken.
Op zoek naar mysterieuze beelden.
Of je het nu mooi vindt of niet, ik vind het wel een bijzondere sfeer ademen.
Op weg naar, wat pas later bleek, nog veel meer moois zag ik behoorlijk veel witte koraalzwammen.
Het werd een registrerende plaat, iets creatiefs lukte mij daar niet.
Geweizwammetjes waren er enorm veel. 
Op bijna ieder stronkje leken ze te groeien. 
Het was dus een kwestie  van een goede plek uitkiezen.
Ze groeiden ook op de grond.
Herfstbladeren kunnen dan voor mooie achtergronden zorgen.
Iedereen weet dat het belangrijk is hoe het licht op het onderwerp valt.
Een beetje manoeuvreren met mijn camera leverde plotseling onverwachte effecten op.
Er ontstond een wat spookachtige sfeer.
Wat een opvallend en opmerkelijk verschil met de werkelijkheid die je zonder camera ziet.
Tot zo ver Elswout

In Groenendaal ben ik naar het deel van het park gegaan waar geen honden mogen komen.
Er waren wel groepen kinderen met hun juf.
Toen één van de kinderen mij langs de bomen zag schuifelen, met een rugzak op mijn rug, riep hij: "Kijk juf, een zwerver".
Tussen de bladeren was het zoeken naar klein grut zoals de beukentaailing.
Hoe klein ze kunnen zijn is goed te zien, links naast de grotere die ongeveer 4 cm lang was. 

Alleen of als duo, het valt niet mee om ze in beeld te krijgen zoals je wilt.
Wandelaars waren nieuwsgierig naar wat ik aan het doen was.
Ze dachten dat ik blaadjes fotografeerde, de taailingen zagen ze pas toen ik ze erop wees.
Dat gold ook voor de witsteelfranjehoedjes (hopelijk heb ik ze de juiste naam gegeven).
Pas als je wat bladeren opzij geschoven hebt zie je ze wat meer dan alleen de hoed. 
De kennismaking met dit deel van het park beviel mij prima.
Rust, zonlicht dat mooi door het bladerdak viel, genoeg paddenstoelen.
Zo heb ik het graag.
Toen ik wat naaldbomen zag dacht ik aan dennen- of sparrenappels met minizwammetjes, muizenstaartzwammetjes geheten.
Ik had ze nog nooit gezien. 
Waarom niet?
Ik had er nog nooit naar gezocht!
Als je ergens niet naar zoekt vind je het ook niet. Dat is logisch.
Nu ging ik wel op zoek en had bijna onmiddellijk succes.
Wat een meevaller.
Mooie zwammen en mooi licht weerspiegelden de herfst in optima forma.
Wetend dat ik van Leyduin en de AWD nog veel meer moois op dit gebied kan laten zien sluit ik met dit beeld deze editie af.
Bedankt voor de aandacht.
Ik hoop dat het in de smaak viel.

Waarschuwing:
Nieske Siepel  wees mij erop (zie reacties) dat niet alleen haar foto's maar ook foto's van mij door Luthje Milda Giel van onze blogs gepikt zijn.
Deze muts heeft ze gepubliceerd op haar Facebookpagina, de indruk wekkend dat zij deze foto's zelf gemaakt heeft.
 Bovendien bleek dat ook van medebloggers Maria en Ad foto's gepikt zijn.
Ze had  zelfs nog de onbeschaamdheid een deel van mijn tekst uit dit blog over te nemen.
Hoe triest kan je zijn.
Inmiddels is haar wel duidelijk gemaakt dat dit niet kan.

Ik ga aan de slag om mijn foto's beter te beschermen.









zaterdag 14 november 2015

Zuidpier - november 2015

Als afwisseling met blogs over paddenstoelen  was ik van plan beelden van La Gomera te laten zien, met hagedissen en libellen.
Om de actualiteit niet te ver voor mij uit te schuiven heb ik toch maar gekozen voor een blog over de Zuidpier in IJmuiden.
La Gomera komt dan aan het eind van de maand aan bod.

De jonge meeuw met krab vind ik een aardige binnenkomer, waar ik verderop nogmaals wat van zal laten zien.

Ik neem deze keer gelijk wat beelden mee die ik eerder dit jaar gemaakt heb.
Bij het archiveren van de foto's van 2015 kwam ik ze weer tegen.

Deze aalscholver had ik eerder dit jaar gefotografeerd. 
Omdat ik bij mijn laatste bezoek, op 3 november, een aalscholver op een vrij grote afstand met een flinke vis in zijn snavel zag dacht ik aan deze beelden.
Deze aalscholver was veel dichterbij.
Ze zijn zeer bedreven vissers en komen vaak met opvallende vissen boven water.
 Omdat de vis in de juiste positie gemanoeuvreerd moest worden moest hij er wel zijn best voor doen. 
De opvliegende druppels laten zien dat het nog een behoorlijk gevecht was.
Oeverpiepers zie je in de winterperiode geregeld langs de pier.
Deze was niet zo snel opvliegend als anders.
Ook al dateert deze foto van begin 2015, paarse strandlopers waren ook in november weer te zien. 
Ze zaten echter wat verder weg op een minder aantrekkelijke plek.
Drieteenstrandlopers waren druk bezig langs de waterlijn van de pier op zoek naar wat lekkers.
Af en toe moesten ze er snel vandoor omdat de golven wel erg dreigend kwamen aanrollen. 
Het is dan natuurlijk vervelend als je juist op zo'n moment iets ziet waardoor het water je door de snavel loopt.
Als afsluiter van het voorjaar had ik enkele beelden gemaakt van het golvenpatroon langs het strand. 
Dit vond ik het mooiste.
Begin november beloofde het een mooie stranddag te worden met weinig wind en voor de tijd van het jaar relatief hoge temperaturen.
Drieteentjes waren weer overijverig zoals altijd en renden energiek heen en weer.
Zonder aanwijsbare oorzaak kunnen ze er plotseling vandoor gaan.
Meeuwen, vooral mantelmeeuwen en zilvermeeuwen, zie je er altijd.
Je hoopt steeds weer een onderscheidende foto te maken.
Deze kraai was druk in de weer met iets eetbaars. 
Je denkt dan natuurlijk allereerst aan seafood. 
Dat was het niet. Let maar eens op de pootjes.
Hij was bezig met de resten van een vogel.
Ik geef het toe, erg makkelijk is de prooi niet te herkennen.
De kraai was wel bang dat ik zijn vangst wilde afpakken, want zo gauw ik iets te dichtbij kwam vloog hij weg. 
Het maakte niets uit dat ik hem heel voorzichtig naderde.
Verscholen achter de betonblokken bevond zich een paartje rotganzen. 
Ik moest er behoorlijk wat moeite voor doen om er een zo in beeld te krijgen dat de betonblokken niet stoorden.
Nieuw voor mij bij de pier was een zwarte roodstaart.
Wie het blog van Maria (6mb22va.blogspot.nl) gezien heeft weet dat zij hem daar ook gezien en gefotografeerd heeft.
Niet ver er vandaan zag ik bovendien een winterkoninkje in een toch nogal ongebruikelijke omgeving voor dit vogeltje.
Maria heeft hem kunnen fotograferen, ik niet.
Een paartje steenlopers had zich afgezonderd van de rest.
Ze liepen op de grote betonblokken langs de looproute en niet langs de waterlijn.
Ik kon ze daardoor veel mooier fotograferen.
Het bovenstaande rotsblok lag schuin, maar hier liep hij op een vlakliggend blok.
Hij bekeek mij zorgvuldig alsof hij wilde polsen of ik een gevaar voor hem vormde of niet.
Een jonge meeuw was aan het vissen op krabben.
Hier landde hij op de oever na een geslaagde poging.
Hij deed zijn best om hem zo neer te leggen dat hij aan zijn maaltijd kon beginnen.
De krab werkte niet erg mee.
Uiteindelijk kreeg de meeuw zijn zin en het feest kon beginnen.
Rustig terugwandelend naar het begin van de pier zag ik op grote afstand in de vaarroute een zeehond  met zijn kop boven water.
Het bewijsplaatje laat ik maar weg want ik vind niet dat ik iets te bewijzen heb.
Plotseling werd mijn aandacht door iets anders getrokken.
Bruinvissen?
Er bleken er twee te zijn, nauwelijks te fotograferen.
Ik zag er één onverwachts met zijn kop en een deel van zijn lichte buik boven water komen en daarna weer snel onderduiken.
Het geluid van de duik was goed te horen.
Wat zijn ze snel als ze aan het jagen zijn!
Tot besluit een andere onverwachte waarneming.
Bij het vuurtorentje aan het begin van de pier had deze najaarsspanner een plaatsje op een rotsblok gezocht.
Dat verwacht je niet.
De foto is gemaakt met mijn 100-400 mm lens.
Een macrolens had ik niet bij mij.

De volgende keer zal ik weer paddenstoelen laten zien.
 Elswout en Groenendaal zijn dan aan de beurt.