zaterdag 28 september 2013

Burlen als de beste


Als je de sterkste bent, wil je dat als plaatshert wel weten. Concurrenten moeten zo lang mogelijk onder de indruk blijven. Pas als de inspanningen en het tekort aan reserves hun tol gaan eisen krijgen concurrenten een kans. Een tijd niet eten en voortdurend op je hoede zijn valt niet mee.


Als het plaatshert uiteindelijk verslagen wordt heeft hij zijn genen meestal wel doorgegeven.


Op 19 september zijn we nogmaals bij het Aardhuis gaan kijken of we wat meer van de bronst konden zien, in een minder drukke entourage dan op de Wildbaan.


Het werd de mooiste ervaring van de week. Opmerkelijk was dat het in de observatiehut rustiger was dan eerder in de week.




's Morgens zagen we het plaatshert in het bos liggen, zo veel mogelijk in het zonnetje. 
De hindes waren niet ver weg.
Bij de hut moesten wel een tijdje wachten, maar het wachten werd beloond.
Allereerst kwam er een aantal hindes met kalveren uit het bos.
Na het kaalwild volgde het plaatshert op zijn dooie gemak.
Even uitbundig burlen om duidelijk te maken wie er hier de baas is.
Natuurlijk keken de hindes met ontzag naar hem.
Zo gauw een hinde of kalf iets te ver weg liep naar zijn zin, kwam hij in actie.
Alles weer onder controle
Hij keek even rond, alsof hij dacht:
"Is de kust veilig als ik mij even met een van de hindes terugtrek in het bos?"
"Zo, ik ben er weer ". Iedereen mag dit weten.
Bij het onder controle houden van het kaalwild moest hij soms "pootje-over" door de bocht.
Vooral de kalveren liepen nogal eens verder weg dan hem zinde.
Hij paradeerde regelmatig prachtig vlak voor de hut langs.
De hormonen gierden door zijn lijf. Hij burlde voortdurend.
Moeder en kind keken bewonderend naar hem. "Wat een man!"
Soms oogde hij wat vermoeid, maar dat was schijn.
Komt de boswachter met voer?
Terwijl het kaalwild eet, houdt het hert de omgeving in de gaten. Eten is er niet bij.
Toen daagde er een concurrent op.
In volle vaart erop af.
Dat was intimiderend genoeg. De concurrent droop af en ging verderop in het bos liggen.
Vooruit maar, nog een keer liet hij zijn machtige stem horen.
Tevreden keek hij het bos in, maar  .........
....... zijn concurrent zat opnieuw achter zijn vrouwen aan!
Eerst het roedel even naar een veilige plek brengen.
Voor de concurrent was dat al genoeg, hij trok zich opnieuw terug in het bos .
Het plaatshert keek hem tevreden na, zelfs nog wat flemend.
Nog eens flink burlen om duidelijk te maken dat hij de baas is. 
Uitdagers worden zo al bij voorbaat ontmoedigd (hoopt hij).

Het was een mooie afsluiting.
Ook al hebben we geen gevechten en dekkingen gezien, de bronst was wel in volle gang.
Vanuit de hut was deze show van heel dichtbij te zien.
Volgend jaar is de Wildbaan weer aan de beurt.


dinsdag 24 september 2013

Edelhertenbronst in het Aardhuis?

De edelhertenbronst komt dit jaar traag op gang. Mogelijke verklaringen zijn het koude voorjaar en de hete zomer, maar niemand weet het echt.

In dit bericht laat ik iets zien van mijn bezoeken aan het Aardhuis in Apeldoorn en de Wildbaan van de Hoge Veluwe.

Bij het Aardhuis had ik 17 september geluk dat het zonnig en helder was. Druk was het niet, zowel in de observatiehut als op het terrein vóór de hut.

Het roedel kaalwild onder leiding van het plaatshert was in de verte aan de bosrand te zien, maar zij waren niet van plan dichterbij te komen.

Vlak voor de hut waren twee jonge mannetjes, die nog geen rol spelen bij de bronst van dit jaar.





Iedereen die er een keer geweest is zal ze wel herkennen.
Deze spitser spitste zijn oren bij het horen van een vertrouwd geluid.
Zijn oudere metgezel deed er niet voor onder.

Ze kregen op een gegeven moment gezelschap van een flink uit de kluiten gewassen hert.
Hij had duidelijk trek.
Is hij een geschikte uitdager voor het plaatshert?
Hij lijkt er wel klaar voor.
Na een korte maaltijd  prepareerde hij een geschikte plek om te kunnen gaan liggen.
En nu maar wachten op wat er gaat gebeuren.

Op 18 september zijn we naar de Wildbaan geweest.
Lang wachten onder redelijk gunstige omstandigheden. 
Maar........ hoe later het werd, hoe meer het ging betrekken.
Het blijft een bizar gezicht:
"Wat een auto's, wat een mensen, wat een apparatuur, wat een kapitaal", en eigenlijk ook
"wat een gekkenhuis".
Het kaalwild kwam op een gegeven moment toch uit het bos, uitkijkend naar voedsel dat misschien al uitgestrooid was. Wellicht ook wel kijkend naar het schouwspel langs de weg.
Het viel niet mee om mooie foto's te maken: al gauw te donker naar mijn zin en daardoor 
te hoge ISO waarden (ISO 1600, belichtingscompensatie 0,7)
Het plaatshert was wel actief.
Burlen deed hij ook.
Het lijkt erop dat er ook een lekker ruikende hinde in de buurt was.

Toen het uiteindelijk ook nog begon te regenen was de lol eraf. 
Er zullen tijdens de bronst ongetwijfeld dagen geweest zijn en nog gaan komen met betere lichtcondities.
Er zullen vast en zeker vele mooie foto's in blogs te zien zijn, 
die duidelijk maken hoe mooi en spectaculair het kan zijn.

We zijn een dag later nog een keer naar het Aardhuis geweest. 
Het weer was gunstig en ook het roedel werkte mee.
Hierbij een voorbeeld van wat ik in een volgend blog wil laten zien:
Veel mooier en dichterbij dan ik op de Hoge Veluwe heb gezien.

Wordt vervolgd


vrijdag 20 september 2013

Zonaanbidders

Rondzwervend in verschillende natuurgebieden kom je overal dieren tegen die we tot de zonaanbidders kunnen rekenen. In dit blog laat ik enkele libellen, juffers en  amfibieën de revue passeren. 
Zeker nu de zomer achter ons ligt zal dit hoogstwaarschijnlijk het laatste bericht zijn,
 waarin de insecten nog een keer  aan bod komen.


Pantserjuffers kwam ik vaak tegen. Ze mooi op de foto krijgen is nog een hele toer.





De achtergrond, de reflectie van het zonlicht op de vleugels, de wind, de bewegingen van de juffer spelen allemaal hun eigen rol.












En dan moet je zelf natuurlijk je monopod goed stilhouden. Een statief  heb ik bij deze opnamen niet gebruikt.
Daar kan nog een verbeterslag gemaakt worden.












Ik heb nu ISO 800 en 1600 gebruikt, en dat moet eigenlijk wel omlaag om een mooier beeld te krijgen.






Een vliegende libel fotograferen, zoals deze paardenbijter, vond ik ook een uitdaging.
Opnieuw een ISO waarde van 1600, om een snelle tijd mogelijk te maken.
Het resultaat valt mij niet tegen, maar ik wil de vleugels eigenlijk wel wat scherper.
ISO 1600, 1/400 sec.
In rust was het makkelijker, ISO 400
Ze nemen niet veel rust, en als ze het dan toch een keer doen is het vaak op een onaantrekkelijke plaats.
Heidelibellen zijn veel rustiger. Als ze opvliegen komen ze vaak op dezelfde plek terug.
Hierbij heb ik ISO 800 bij 1/1000 sec. gebruikt. Dat moet dus anders, omdat de libel behoorlijk stil bleef zitten. Maar zo gaat het soms, als je ook even gauw een passerende paardenbijter wilt fotograferen.
Ze hadden de tijd genomen om voor het nageslacht te zorgen.
Omdat het zo onverwacht gebeurde had ik niet genoeg op de instellingen gelet: ISO 800, f/22 en 1/250.
Deze heidelibel had een passende kleur braam uitgekozen als rustplaats.
ISO 800, 1/400 en f/16

Behalve juffers en libellen  houden ook kikkers  van zonlicht en warmte.
Iedereen weet dat boomkikkers licht genoeg zijn om op een blad te kunnen zitten.
Dat kleine kikkertjes en padjes op een varenblad gaan zitten had ik nog niet eerder gezien. 
Ze kunnen goed klimmen en ze zijn licht, dus helemaal onverwacht was het niet.
Maar ook de grotere exemplaren zoeken het hogerop, eveneens op een varenblad.
Hier is nog een ander voorbeeld.
Tot besluit dit duo. De derde zat net op een ongunstige plek om ook in beeld te komen.
Ze genoten daar duidelijk van de zon.

Later in het jaar, vermoedelijk in oktober, wil ik nog een keer op de boomkikkers terugkomen,
 als vervolg op een eerder bericht.