AWD - september 2018

In dit maandoverzicht van september kan ik nog het een en ander kwijt dat ik nog niet eerder van deze maand heb laten zien.

Om te beginnen is daar de vliegenzwam.
Begin september vond ik er een stuk of vier, waarvan er hier één te zien is.
Een paar dagen later ging ik ze weer opzoeken, in de hoop dat ze nog wat mooier  geworden waren. Ze waren verdwenen!

Zijn ze geplukt door verzamelaars die een mooi herfststukje wilden maken of zijn ze opgevreten door ........... damherten?

Enkele jaren geleden is mij hetzelfde overkomen. Damherten schijnen ze zonder gevolgen te kunnen eten.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

Als de lightbox in Google niet werkt, helpt het om Firefox te downloaden en dan mijn blog te bekijken.

De lightbox werkt daar wel.

Icarusblauwtjes (Polyommatus icarus) waren in september op de valreep nog bezig met hun nageslacht.

Spitskopjes (Conocephalus dorsalis) kan je als je goed oplet vaak tussen stengels van bijvoorbeeld pitrus aantreffen.

Dit sprinkhaantje zat lekker hoog in zo'n stengel en oefende  voelspriet zwaaien. 

Dit tamelijk kleine koraalzwammetje  nodigde uit om er wat leuke plaatjes van te maken.
Het was maar een paar cm groot, maar met macrolens en tussenringen kreeg ik hem zo in beeld.

Terwijl ik met de koraalzwammetjes bezig was schoof er plotseling heel voorzichtig een onverwachte gast voorbij.
Een kleine watersalamander (Lissotriton vulgaris) maakte zijn opwachting.

Haast had dit jonkie niet.
Hij was vermoedelijk op zoek naar een geschikte plaats om de winter door te komen en volgend jaar door te groeien tot een volwassen exemplaar.

Hij hield het na een tijdje voor gezien en verdween tussen het hout.

Wat vogels betreft was er niet zo veel keuze, maar wat ik tegenkwam beviel mij wel.
Krooneenden (Netta rufina) zag ik een tiental, waaronder enkele mannen met hun karakteristieke rode kop.
Deze keer echter een afbeelding van een jonge krooneend.

Tafeleenden (Aythya ferina) zie ik meestal in gezelschap van kuifeenden, zoals hier.

Nog een mooi exemplaar.

Ik was nog maar net begonnen met een wandeling in de AWD of ik zag deze tapuit (Oenanthe oenanthe).
Hij was ongetwijfeld op doorreis en wilde in deze omgeving rusten en eten.

Hij had wel een voorliefde voor een rommelige omgeving.
Door de camera nog lager te houden zou de invloed daarvan alleen maar sterker worden.

Mopperen mag ik natuurlijk niet want meestal zijn tapuiten veel schuwer en moet je veel meer je best doen om ze zo op de plaat te kunnen krijgen.

Trekken doen tapuiten blijkbaar alleen, want de keren dat ik er een zag in september was hij steeds alleen.

Nog een laatste blik op deze reiziger.

Om een schaatsenrijder goed op de plaat te krijgen moet je wat meer moeite doen.
Met wat croppen kreeg ik er een zo in beeld.
Waarom zo'n plaat?

De schaduwen die ze op de zanderige bodem van kanaaltjes werpen leveren vaak mooie beelden op.
Met wat fantasie kan je hier een gezicht in herkennen.

Wat paddenstoelen betreft moest ik goed zoeken om aantrekkelijke modellen te vinden.
Zoals velen al gemerkt hebben is het aanbod niet zo groot als vorig jaar.
Eind oktober bleek dat ik toch genoeg heb kunnen vinden om er een aparte post aan te wijden.
Omdat ze bij september horen laat ik nu ook enkele voorbeelden zien.

Groen bekermos is één van de soorten die je vrij makkelijk in de AWD kunt vinden.
Het is geen zwammetje maar een soort korstmos.
Er zijn nogal wat bekermossen, maar omdat deze op dode boomstammen groeit denk ik dat dit inderdaad
groen bekermos (Cladonia chlorophaea) is.

Ieder jaar probeer ik weer gewone kopergroenbekerzwammetjes (Chlorociboria aeruginascens) te vinden.
Ze zijn uiterst klein en behalve de macrolens zijn tussenringen onmisbaar om er plaatjes van te kunnen maken waarop je ze duidelijk kan zien.

Damhertenbronst

De bronst van de damherten in de Amsterdamse Waterleidingduinen is een fenomeen dat jaarlijks veel belangstellenden trekt.

Het is bekend dat veel kijkers het bos ingaan om alles zo goed mogelijk te zien,
zich al dan niet realiserend dat hun gedrag ook erg storend kan zijn.

Nu het omringende veld veel opener is dan vroeger  kan je de herten daar uitstekend observeren en veel beter fotograferen dan wanneer je het bos in zou gaan.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

Als de lightbox in Google niet werkt, helpt het om Firefox te downloaden en dan mijn blog te bekijken.

De lightbox werkt daar wel.

Na enkele jaren de bronst te hebben overgeslagen besloot ik op 9 oktober weer eens te gaan kijken.
Onderweg naar de "battlefields" zag ik een uit de kluiten gewassen plaatshert al burlend proberen de hindes te imponeren.
Er was overal activiteit, van alle kanten klonk geburl (ook al schijn je dat eigenlijk geknör te moeten noemen) en zelfs het op elkaar kletsen van geweien was vaak te horen.

Op het open veld was er een duel aanstaande.
Twee flinke mannen gingen de uitdaging aan en liepen keurig naast elkaar,
 intussen vanuit hun ooghoeken de concurrent  in de gaten houdend.
Het was een soort "staredown" die bij gevechtssporten gebruikelijk is.

Ze draaiden om elkaar heen, waarbij de een deed of hij de bewegingen van zijn tegenstander niet zag.

De spanning steeg naarmate er meer rondjes gedraaid werden.
Het moment suprême was aanstaande.

Plotseling barstte het geweld los.
Gespannen lijven, rollende ogen en op elkaar knallende geweien.
De spanning was te snijden.

Het maakte heel wat los, ze draaiden om elkaar heen in de hoop de tegenstander te overklassen.
Het adrenalinepeil in hun bloed was ongetwijfeld hoog.

Plotseling stonden ze weer stil, elkaar duidelijk de maat nemend.
Wie zou het initiatief nemen en zo een lichte voorsprong krijgen?

Opnieuw besloten ze rondjes te lopen om een gunstig moment te kiezen en zo de ander een stap voor te zijn.

Dat moment liet niet lang op zich wachten en ze vervolgden met al hun krachten de strijd.
Wat zal het ze een energie gekost hebben.
Er stonden niet eens hindes te kijken, alleen een eenzame toeschouwer die er plaatjes van maakte.

De schijn bedriegt.
Het was geen gevalletje " kusje erop? "

Nogmaals even draaien, maar daar bleef het bij.
Ze besloten uiteindelijk tot een status quo.
Deze keer geen overtuigende winnaar.

Ze liepen nog even een stukje gelijk op, maar al gauw scheidden hun wegen zich.

In hetzelfde gebied daagden twee jongere herten elkaar uit.
Ze zullen dit jaar nog weinig kans krijgen bij de vrouwen, maar je voorbereiden op de toekomst is ook belangrijk.

Hoe laat je merken dat je in een bepaald gebied de baas wilt zijn?
Je laat door middel van "vlaggen" reuksporen achter.

Hoe hoger hoe beter.
Wellicht krijgen ze door deze rek-  en strekoefeningen ook een soepel lijf.

Natuurlijk moet je niet overdrijven.
Als je de takken, waar je net lekker overheen gevlagd hebt, los trekt is alle moeite voor niets geweest.
Dan rest er niets anders dan de blaadjes maar op te eten en opnieuw te beginnen.

Door te burlen bovenop een duin ben je niet alleen goed zichtbaar, maar draagt het geluid ook verder.

Overal spanden de mannen zich in om hun stem flink te verheffen.
Er mocht natuurlijk geen misverstand zijn over de plek waar de hindes naartoe moesten komen en wie daar op hen stond te wachten.

De verrassing van de dag was dit hert met een origineel gewei.
Zo kan je je in ieder geval goed onderscheiden.

Maar kan je op deze manier de hindes verleiden?
Ze moeten toch wel vertrouwen in je hebben en zich tot je aangetrokken voelen.
En - niet onbelangrijk - hoe zit het met de genen?

Deze speling van de natuur heeft hoe dan ook een originele creatie opgeleverd.
Maar wat nu als er een uitdager op je af komt?

Hij was voor de duvel niet bang.
Toen er een goed geproportioneerd hert op hem af kwam liepen ze gezamenlijk een paar honderd meter bij mij vandaan.
Toen keerden ze en kwamen ze weer terug.
Ze passeerden mij, waarbij ik het verschil mooi in beeld kon krijgen, en vervolgden hun weg.
Uiteindelijk gingen ze elk hun eigen weg.
Er kwam geen gevecht, ze wisten blijkbaar wat ze aan elkaar hadden.

Het vlaggen ging overal maar door, .........

........ het burlen ook.

Van een afstand zag ik nog enkele gevechten, in totaal zo'n 5 stuks.
Het enige dat ik niet heb gezien is een paring.
Ik kan me wel voorstellen dat de dieren daar hun moment voor kiezen en daarbij wat privacy willen.

Bunzings en een das

Bunzings en dassen zal je niet vaak in het wild zien.

Ze zijn niet alleen schuw, het zijn bovendien nachtdieren. 

In Drenthe is er sinds enige tijd een observatiehut waar je ze kan zien. 

De beheerder heeft de dieren langzaam maar zeker aan een bepaalde lichtsterkte laten wennen,

waardoor je ze 's avonds goed kan observeren.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

Als de lightbox in Google niet werkt helpt het om Firefox te downloaden en dan mijn blog te bekijken.

De lightbox werkt daar wel.

Toen wij ons kort voor zonsondergang in de hut installeerden waren de bunzings al uitstekend te zien.

Het was wel even zoeken naar de juiste camera-instellingen - vooral welke ISO waarde een goede combinatie vormde met de sluitertijd - maar toen dat eenmaal gelukt was kon het feest beginnen.

Ik had een enkele keer een bunzing levend in het wild gezien - snel een pad overstekend - en een keer een drietal tegelijk als verkeersslachtoffer dood langs de weg.

Zo mooi als we ze nu konden zien was voor mij een belevenis.

Er bleek hier een gezinnetje met drie jongen in de omgeving een hol te hebben.

Op een gegeven moment zag ik een ouder met twee jongen.

Ze waren wat onrustig, net of ze ergens op wachtten.

Nauwelijks ingezoomd leverde ook een prachtig beeld op.

Met mijn 100-400 mm lens varieerde ik voornamelijk tussen 200 en 400 mm.

Al gauw werd duidelijk waar de dieren op wachtten. 

Er werd een prooi - een flinke rat - op een voor ons gunstige plek aan de grond vastgemaakt.

Het was maar goed dat de rat met een soort draad was vastgemaakt, 

want anders waren de bunzings er ongetwijfeld snel met hun "vangst" vandoor gegaan.

Later lukte het een van de bunzings om hem los te  trekken en toen was het gelijk over met de show.

Als je nog nooit een bunzing zo hebt zien smullen schiet je natuurlijk massa's plaatjes

 (op stand "stille continue opnamen" om zo weinig mogelijk geluid te maken).

Dat het goed smaakte was overduidelijk.

We hadden er geen idee van hoeveel bunzings we hebben zien eten.

Als de zichtbare bunzing uit beeld verdween wist je niet of  het dezelfde of een familielid was die de schranspartij voortzette.

Een keer zagen we twee bunzings ieder aan een eind van de rat trekken.

Helaas leverde dat voor mij geen geslaagde plaat op.

Het zijn felle roofdiertjes.

Je ziet dat niet alleen als er een concurrent verschijnt, maar ook aan de manier waarop ze de rat aanpakken.

Er werd flink aan de rat gerukt om er een aantrekkelijk stuk af te trekken.

En toch kunnen ze er lief uitzien.

Er waren ook een paar eieren neergelegd.

Ik stond ervan te kijken hoe vlot ze een ei tussen hun voorpoten pakken en ermee uit het zicht verdwijnen.

Ongeveer een uur lang konden we volop genieten van de bunzings, gemeten vanaf het moment dat we in de hut geïnstalleerd waren.

Daarna kwamen ze nog regelmatig terug, maar steeds kort.

Bunzings zijn snel en beweeglijk.

Later op de avond kwamen ze even poolshoogte nemen, maar verdwenen even snel als ze verschenen.

Mooie beelden leverde dat niet meer op.

Stoeien met de ISO waarden was nog een hele klus. 

 De waarden varieerden voornamelijk tussen 3200 en 5000.
Bovendien heb ik gewerkt met onderbelichting om overbelichte kleuren bij de dieren te voorkomen.

Minder ISO kon waarschijnlijk wel, maar dan moest je de sluitertijd wel goed in de gaten houden.

Ik wilde wel graag scherpe beelden.

Nog een laatste als afsluiter van de beelden van de bunzing(s).

We waren ook gekomen voor dassen.

We waren erop voorbereid dat ze hooguit een minuut of 20 te zien zouden zijn.

Rond kwart over 8 had een van de bunzings de resten van de rat losgetrokken, waarna hij verdween met zijn prooi.

Om kwart voor 10 was daar plotseling een das.

Langzaam maar zeker kwam hij uit het donker tevoorschijn.

Wat een indrukwekkend gezicht!

Snuffelend en wroetend zocht hij naar voedsel.

Hier was hij in vrijwel volle glorie te zien.

In het voorjaar had ik voor het eerst levende dassen gezien - waar ik later dit jaar nog een keer op terug kom - maar op deze manier vond ik het indrukwekkender.

Hij trok zich niets aan van een bunzing die soms voorbij schoot.

Nog een laatste blik.

Plotseling stoorde hij zich ergens aan, keerde zich om en verdween in het donker om niet meer terug te keren.

Hij was er iets meer dan 10 minuten geweest.

Er blijken soms meerdere dassen te verschijnen, maar wij moesten het met deze kanjer doen.

Hoe dan ook, een onvergetelijke ervaring.