AWD - Wintermaanden

De maanden november t/m februari hebben mij minder winterbeelden opgeleverd dan ik gehoopt had.

Ik laat hier de mooiste beelden zien, 

waarbij zal opvallen dat veel gebruikelijke wintergasten maar mondjesmaat zullen voorkomen. 

Wilde zwanen waren gelukkig een welkome uitzondering.

Waarneming.nl stelt overigens voor de landende zwaan de naam kleine zwaan (Cygnus columbianus bewickii) voor.

 NOVEMBER

Grote zaagbekken (Mergus merganser) heb ik deze maand regelmatig gezien,

maar de vrouwtjes kreeg ik makkelijker in beeld zoals ik wilde dan de mannetjes.

Naar een verklaring kan ik alleen maar gissen.

Brilduikers (Bucephla clangula) bleven meer op afstand dan ik gewend was.

Dit mannetje leverde de beste plaat op.

Een tamelijk jonge fuut (Podiceps cristatus) had een vis te pakken, die door een van zijn ouders was gebracht.

Het bleef niet bij één vis.

Je zou zeggen dat de jonge vogel groot genoeg was om zelf te kunnen vissen.

Ze kunnen behoorlijk gemakzuchtig zijn.

Terwijl de oudere fuut goedkeurend toekeek werkte de jonge fuut ook deze vangst vlot weg. 

Onvermoeibaar werd er gevist en gevoerd.

Ik vond het opmerkelijk dat dit nog in november gebeurde.

Er waren overigens wel meerdere jonge futen. 

Zelfs het water vertoont een visgraatpatroon (met een beetje fantasie).

Blauwe reigers (Ardea cinerea) horen bij de vaste bewoners van het duingebied.

Ze hebben inmiddels gezelschap gekregen van de wat schuwere grote zilverreigers.

Je ziet hier meer takken dan een vogel, maar daar is een reden voor.

Een kuifmees (Lophophanes cristatus) zie ik namelijk maar zelden in de AWD.

Een waarnemingsplaatje heeft hij daarmee wel verdiend.

De familie krakeend (Mareca strepera) zie je hier het hele jaar door, 

volgens mij in de wintermaanden wat meer dan in andere seizoenen.

Ze was niet alleen, haar partner was niet ver uit de buurt.

Een damhert (Dama dama) fotografeer ik in de wintermaanden maar zelden.

Dit jonge dier stond mij echter van dichtbij te bekijken, terwijl ik ergens anders mee bezig was.

Daar ben ik wel gevoelig voor.

DECEMBER

December leverde mij maar weinig interessante platen op.

Deze buizerd (Buteo buteo) verraste ik in de vlucht.

Van wilde zwanen (Cygnus cygnus) heb ik nog veel meer platen gemaakt, maar in 2022 volgden er nog meer.

Ik moest daarom kiezen.

2022 (JANUARI)

Toeval of niet, ook in januari kwam ik een grote zaagbek vrouwtje tegen dat ik in de ochtendzon mooi in beeld kreeg.

Zaagbekken heb ik bij mij in de buurt genoeg gezien, maar niet altijd onder mooie omstandigheden.

Roodborstjes (Erithacus rubecula) horen bij de vogels,

 die ik in het duingebied en bij ons in de tuin regelmatig heb gezien.

Volgens mij allemaal wintergasten.

Heel voorzichtig, voetje voor voetje, stak deze blauwe reiger het pad over.

Wilde zwanen domineerden mijn waarnemingen in januari.

Hier trof ik op een januarimorgen een zestal dat zich ontspande aan de oever van een van de kanalen.

Er stond er een op wacht.

De kust was veilig, hij/zij kon zich ontspannen.

Voor mij zijn de wintermaanden niet compleet als er geen wilde zwanen in de AWD hebben overwinterd.

Van een stukje zwemmen houden ze meestal wel, bijvoorbeeld iets verder bij die nieuwsgierige bezoeker vandaan.

Het verschil tussen volwassen en juveniele vogels is nog duidelijk te zien.

Op een andere dag zag ik op een wat grotere afstand een aantal wilde zwanen die nieuwsgierig en op hun hoede een tweetal knobbelzwanen in de gaten hielden.

Het is goed te zien hoe de knobbelzwaan gevolgd werd.

Toen de knobbelzwaan geen gevaar bleek op  te leveren zwom het gezelschap weg.

Er bleek nog genoeg te zien.

De stemming zat er namelijk bij enkele soortgenoten goed in.

Baltsgedrag in januari was nieuw voor mij, 

net als voor andere waarnemers die het in die periode in hetzelfde gebied ook hadden gezien.

Opnieuw was het gezin zeer belangstellend en voor de jeugd was het waarschijnlijk nieuw.

Een aantal dagen later zagen we tijdens een wandeling nog maar een paar wilde zwanen.

Een ervan vloog in onze richting en aan ons voorbij.

Het leverde mij het laatste beeld op van een wilde zwaan in januari.

In februari heb ik in de AWD geen interessante waarnemingen gedaan,

mede door het grote aantal winderige en regenachtige dagen.

Al met al is het een lang bericht geworden, maar voor een overzicht van een viertal maanden mag dat wel een keer.

Siberische grondeekhoorns

Zoals velen voor mij heb ik tijdens een vakantie in Brabant met mijn vrouw de Siberische grondeekhoorntjes in Tilburg opgezocht.

Het kostte niet veel moeite om ze te vinden, maar het was lastiger ze op de plaat te krijgen omdat ze erg beweeglijk zijn.

Ze lijken veel op Indische palmeekhoorns (Funambulus palmarum) die ik jaren geleden tijdens een vakantie in Noord-India heb gezien.

Indische palmeekhoorns komen ook in Sri Lanka voor.

In Nederland blijken de Siberische grondeekhoorns zich prima thuis te voelen.

Hoe ze hier terecht gekomen zijn ga ik hier niet uitleggen.

Er is al genoeg over geschreven en er is genoeg informatie over te vinden op internet.

De herfst is een geweldige maar tegelijkertijd drukke tijd voor ze want er is veel te vinden wat ze als wintervoorraad kunnen opslaan.

Vanzelfsprekend zitten ze niet altijd op de plaats waar je ze bij voorkeur wilt zien, maar zo gaat dat nu eenmaal.

Als ze een eikel gevonden hebben moet die ook begraven worden.

De eekhoorn verdwijnt bijna voor de helft in de grond om de eikel goed weg te stoppen.

En dan maar hopen dat een concurrent niet heeft staan gluren en de buit weer opgraaft.

Een echt herfstplaatje.

Jammer dat de eekhoorns vaak op schaduwrijke plekjes naar voedsel zochten.

Op zoek naar een nieuwe eikel.

Ook al was het een druk wandelbos, met fotograferen had ik daar geen last van.

Eekhoorntjes waren er genoeg te zien.

Hier heeft hij weer een eikel gevonden.

Wat verderop liet hij dat een stuk duidelijker zien.

Waarom zou hij even aan zijn staart ruiken?

Even de omgeving goed onderzoeken en vervolgens weer aan de slag.

Waarom zou hij een bek vol bladeren nemen?

Hier nogmaals, om te laten zien dat het echt alleen maar bladeren zijn.

Ze heten dan wel grondeekhoorns, maar in bomen klimmen doen ze ook.

Deze buitenkans kreeg ik kort voordat wij het bos weer verlieten.

Ook al zijn het exoten, het is begrijpelijk dat ook deze eekhoorntjes populair zijn.

Rode eekhoorns (Sciurus vulgaris) waren er ook, maar die bleven wat meer op afstand.

In en rond de poel

Dit is nog eens een badscène.

Geen angst voor gluurders, geen gêne, wel volle overgave.

Wie ben ik?

Bezoekers van vogelkijkhutten weten dat je daar vaak uitgelezen mogelijkheden hebt om vogels ongezien te bespieden.

Hieronder laat ik een aantal momenten herleven.

 

Dit merel (Turdus merula) mannetje had het geweldig naar zijn zin (zoals ook bij het eerste plaatje te zien is) en spetterde er zo goed als hij kon op los.

Vol verwachting keek hij in mijn richting, maar applaus kreeg hij niet.

Sijsjes (Spinus spinus) zag ik vanuit hut 2 van DJ te Pas volop, maar in bad gingen ze niet.

Ze beperkten zich tot een acrobatische manier van drinken. 

Het was verbluffend om te zien hoe behendig zij zich aan een stam vasthielden zonder in het water terecht  te komen.

Vinken (Fingrilla coelebs) waren zoals zo vaak ook van de partij.

Het lukte dit mannetje om een fraaie boog spetters te maken.

Pimpelmezen (Cyanistes caeruleus) volgden het voorbeeld van veel andere vogels.  

Stilte voor het gespetter 

Koolmezen (Parus major) zijn er altijd wel, en niet weinig ook. 

Ze lieten zien dat ook zij van een lekker bad houden, ook als het water niet erg warm is. 

Een boomklever (Sitta europaea) had ik nog niet eerder in het water gezien.

Ze zijn meestal te druk met voedsel zoeken.

Zelfs hier had hij iets in zijn snavel. 

Een vreemde eend in de vijver is deze muskuseend (Cairina moschata forma domestica).

Deze eenden soort komt van origine voor in Midden- en Zuid-Amerika, maar is in Europa zonder twijfel gedomesticeerd.

Een tweetal muskuseenden was in een plantsoen bij mij in de buurt neergestreken en was zich uitgebreid aan het wassen en poetsen toen ik ze zag.

Er komen nogal wat verschillende verenpakketten voor waarvan vooral zwart-wit bekend is.

Kenmerkend zijn de rode wratten bij de snavel en ogen.

Ze hadden het duidelijk goed naar hun zin. 

Ik heb deze platen op 15 december gemaakt en de eenden zijn er nog steeds.

Terug naar de vrije natuur en in het bijzonder naar de staartmeesjes die ik zag bij hut 2 van DJ te Pas.

Staartmezen (Aegithalos caudatus) voelden zich ook al tot het water aangetrokken.

Het is weer eens wat anders om deze watervlugge vogeltjes niet in de bomen maar in het water bezig te zien.

Ik heb geen platen kunnen maken van uitbundige spetterpartijen maar zo'n stilleven in het water heeft ook wel wat.

Ze namen er in ieder geval uitgebreid de tijd voor, niet gestoord door andere vogels.

Na even flink uitschudden keek deze parmantige kleine eens onderzoekend om zich heen.

De laatste beelden zijn van een grote bonte specht (Dendrocopos major), die ik eindelijk ook eens in bad zag.

Ik kan mij niet meer herinneren of deze specht alleen kwam om te drinken of dat hij ook nog het water in ging.

Zijn beeltenis weerkaatste mooi in het rimpelloze water.

En daar is hij dan, rechtstreeks uit bad.

Door zijn kop nog iets te draaien zorgde hij voor een wat mij betreft schitterend beeld, 

dat ik dan ook als afsluiter van dit verslagje heb uitgekozen.

De volgende keer laat ik wat beelden zien die ik in de herfst gemaakt heb in het Wandelbos en de Oude Warande in Tilburg.