Kleine vosjes groeien snel

In april en mei heb ik niet meegedaan met de drukte die een aantal nesten jonge vosjes de laatste jaren in de AWD met zich meebrengen, zie ook het blog van Ghita.  

Gelukkig heb ik mijn kansen in de afgelopen jaren meerdere keren gehad. 

Ik vond 9 mei wel een aantal welpen, die ik ongestoord kon volgen.

De moervos kwam één keer even kijken maar besteedde nauwelijks aandacht aan de kleintjes.

De rekel bracht een keer een prooi die door één van de welpen werd aangepakt, waarna de kleine zo snel als hij kon wegrende zodat hij niet hoefde te delen.

De foto hiernaast heb ik met mijn 18-200 mm lens gemaakt terwijl ik op de grond zat en het vosje heel dichtbij kwam.

Om 9.15 uur zag ik dit vosje, ogenschijnlijk in diepe rust.

Natuurlijk had zij mij allang in de gaten en besloot even later op jacht te gaan.

Zij was met haar broertjes en zusjes al oud genoeg om zelf naar kleine prooien te zoeken.

Ze liep zoekend door het terrein. 

In een grote boog liep ik om haar heen naar een plek waarvan ik hoopte dat zij ook die kant op zou komen. 

Dat ging een aantal keren volledig mis, maar soms ook zoals ik hoopte, zoals hier.

Snuffelend en rondkijkend liep zij over het grasland. 

Ik besloot nog wat meer door te lopen maar liet mijn rugtas en 100-400m lens liggen.

Het nieuwsgierige vosje kwam er even aan ruiken.

Zo nu en dan verdween ze tussen de struiken, maar ik vond haar telkens terug.

Zij stoorde zich absoluut niet aan mij. 

Enkele keren dook ze in het hoge gras en trok haar kop, flink kauwend, even later weer terug.

Ik heb niet kunnen zien wat ze gevangen had.

Ook al was het warm, overbodig vocht moet toch geloosd worden.

Het is nu ook duidelijk dat het een moervosje is.

Sluipend en speurend ging zij verder.

Als je als enige toeschouwer dit zo van nabij kunt volgen is dat wel de ultieme natuurbeleving.

Warm was het wel.

Zij liep een tijdje met haar bek wijd open.

Op een gegeven moment was ik haar kwijt maar zag ik wel riet merkwaardig bewegen.

Het bleek dat ze naar de waterkant was gelopen, nagenoeg volledig uit het zicht, om te drinken.

Zelfs daar heb ik plaatjes van maar die zijn nogal rommelig door het vele riet.

Ik moet ook niet alles willen laten zien.

Uiteindelijk had ze er genoeg van.

Ze zocht een plekje in de schaduw om wat te rusten.

Het was duidelijk dat ze voorlopig niet van plan was om nog iets te doen..

Ik besloot te gaan kijken of haar broertjes en zusjes te vinden waren in de omgeving van de plek,

 waar ik háár had gevonden.

Het was even zoeken, maar plotseling zag ik naast het paadje waar ik over liep vanuit een grote graspol met hoog gras twee oogjes naar mij omhoog staren.

Wat was dat vosje goed verstopt, want van een meter afstand zag je er absoluut niets van.

Ik legde mijn rugzak weer even neer en ging verder zoeken.

Ik vond hier in totaal vier vosjes, waardoor het totaal op vijf kwam.

Nieuwsgierig waren ze ook.

Door het harde zonlicht was het fotograferen knap lastig.

Ik was daarom blij dat er één vosje in de schaduw lag.

Het was bezig met een zorgvuldige controle of alles nog in orde was.

Ik was in ieder geval voldoende ver van deze kleine weg, want hij voelde zich helemaal op zijn gemak.

Hij keek eens om zich heen, toen broertjes en zusjes in de buurt waren.

De zon opzoeken deed hij niet.

Hij rekte zich eens lekker uit  en was niet van plan op te staan.

Als het een beetje mee zou zitten zou één van zijn ouders nog met een prooi komen. 

Dat gebeurde later ook, maar dat heb ik niet zo mooi op beeld dat ik die plaat hier ook laat zien.

Hier ging een broertje of zusje voorbij en die moet natuurlijk wel in de gaten gehouden worden.

Loos alarm, dan maar eens lekker uitrekken.

Hoe ontspannen kan je zijn?

Betrapt.

Hondenliefhebbers zullen deze houding van hun hond wel herkennen.

Op 12 mei ben ik nog een keer terug gegaan.

Er was nu veel minder te beleven.

Één welp had een tijdje hoog op de helling in de zon gelegen.

Hij had daar een geweldig uitzicht.

Op een zeker moment besloot hij af te dalen.

Hij vond het zonnetje wel prettig, .......

... zoals uit deze beelden blijkt.

Terug naar 9 mei.

De vosjes hadden later op de morgen een voorkeur voor schaduw, en soms voor voor het hoge gras.

Als het echt warm geworden is ga je je toch niet inspannen?

Het is dan veruit het prettigste om te relaxen in de schaduw.

Het was heel leuk om ook deze fase in het leven van de vosjes in alle rust te kunnen volgen.

De volgende keer:

Voordat ik terugkeer naar GRUTTOLAND voor mijn deel 2 over kluten en kemphanen laat ik eerst het overzicht van de maand mei in de AWD zien.

Gruttoland, een aangename verrassing

Op 2 mei ben ik met  René Smits naar Gruttoland geweest, 

zoals een aantal van jullie ook al op zijn blog heeft kunnen lezen. 

Om ongeveer 04.15 uur ging ik op weg, met als doel om tegen 6 uur bij Gruttoland te arriveren.

Doordat het in Noord Nederland in de vroege ochtend nogal mistig was duurde het wat langer dan ik had verwacht 

voordat ik het terrein bereikte. 

Ook ter plekke speelde de mist een rol bij het vinden van de juiste parkeerplaats en hut, 

waardoor ik iets later in de hut arriveerde dan gepland. 

Daar trof ik René, die ik na zeker een jaar of 5-6 weer eens ontmoette.

Door de mist en de opkomende zon ontstond een bijzondere, welhaast magische  sfeer, 

waarvan ik hier enkele beelden laat zien.

Het is voor mij natuurlijk een flinke opgave om geen beelden te laten zien die min of meer hetzelfde zijn als die van René.

De kleurverschillen waren fascinerend, er hing een betoverende serene sfeer.

Ik laat het nu bij deze beelden van kluten (Recurvirostra avosetta).

Later zal ik er wel meer van laten zien, met onder andere beelden van paringen.

De vogel die van mij nu de meeste aandacht krijgt is de grutto (Limosa limosa).

Je zou bijna zeggen, uiteraard, want we waren hier in GRUTTOLAND.

Gelukkig was de vogel te zien aan de kant van de hut waar het ochtendlicht mooi op de vogel viel.

Het opvliegen en even later weer landen leverden mij een aantal schitterende beelden op,

 waarvan ik hier de mooiste zal laten zien.

Het is weer eens iets anders dan een grutto op een paal.

Deze houding doet mij nog steeds denken aan een turner,

 die na zijn oefening aan het rek zijn afsprong doet met zijn armen gespreid.

Bijna geland.

De foto waarmee ik deze keer begonnen ben geeft het beeld van de touch-down. 

Met enige fantasie zou je daarbij zelfs aan een balletdanser kunnen denken.

Even een stukje lopen,  ...........

......... klaar maken om weer op te vliegen.............

....... en het luchtruim in.

Natuurlijk is het jammer dat je de kop niet goed kan zien, maar desondanks vind ik het een mooie actiefoto.

Alle platen van de grutto zijn gemaakt van 07.00 tot 07.02 uur.

Deze plaat is gemaakt tegen 9 uur.

Het verschil in licht is dan al enorm.

Rond half 10 streek een flinke groep kemphanen (Calidris pugnax) aan dezelfde kant van de hut neer in het water.

Kemphanen en kluten zorgden deze dag voor veel spektakel en daardoor voor heel veel fraaie beelden.

Je keek echt je ogen uit.

De mannetjes waren al helemaal in de voorjaarsstemming, waarbij ze hun opvallende verentooi lieten zien.

Ik laat ook van deze vogels nu maar weinig zien, ze verdienen meer aandacht en ruimte dan ik deze keer voor ze heb.

En dan waren er nog bergeenden (Tadorna tadorna), een prachtig gekleurde eendensoort.

Er heerste af en toe flinke onderlinge rivaliteit.

Ze deden ons een plezier door ook een keer dichtbij de hut voorbij te zwemmen.

De knobbel op de knalrode snavel is hét herkenningsmiddel van het mannetje.

De concurrentie werd goed in de gaten gehouden. 

De verschillen tussen de twee seksen zijn goed te zien.

Nog een laatste plaat van het kleurrijke mannetje.

De kemphanen bleven actief, de mannetjes waren erg onrustig en verdedigden een soort territorium.

Het is opvallend en opmerkelijk dat de mannetjes zo'n verschillend verenpak hebben in het voorjaar.

Deze kemphaan kwam op zijn gemak van de overkant door het water naar ons toe gewandeld en poseerde toen even aan de voor ons aantrekkelijkste kant van de hut.

Wat een feest was het om deze vogels ongestoord te kunnen bekijken.

Ik had ze in de vrije natuur nog nooit zo gezien.
Zoals gezegd kom ik er nog een keer op terug, als ik alles uitgezocht heb.

Het zal geen verrassing zijn dat ik met een enorme hoeveelheid foto's naar huis ging.

Toen ik op het punt stond om naar huis te gaan landde er nog een tureluur (Tringa totanus) vlakbij de hut.

De tureluur zorgde voor een passend einde van een topdag.

Ik ben René zeer erkentelijk dat hij mij voorstelde om samen een dag naar Gruttoland te gaan.

Het was voor 100% een schot in de roos.

Voor de variatie kom ik de volgende keer met iets heel anders: