Winter in de duinen

Daar sta je dan, tot je knieën in de sneeuw.

Een dag eerder was het flink gaan sneeuwen, weliswaar poedersneeuw, en dat zorgde in deze tijd van klimaatopwarming toch nog voor onverwachte winterse omstandigheden.

Oude tijden herleefden toen ik over de nog onbelopen stukken sneeuw liep, er soms inzakkend tot halverwege mijn kuiten.

Door de wind was de sneeuw plaatselijk weggeblazen, waardoor er niet alleen sneeuwduintjes ontstonden maar ook ondiepten gevuld werden met sneeuw.

Toen ik over de sneeuw liep klonk het "geknoerp" mij als muziek in de oren.

Mijn volgers weten inmiddels wel dat de Lightbox in Google Chrome niet werkt. 

Er zit niets anders op dan op iedere foto te klikken als je een vergroting wilt zien.

Sorry, ik heb geen beter alternatief.

Hier en daar sporen van damherten, maar verder nog onbelopen.

De wind had sommige delen vrijwel schoon geblazen waardoor het voor de herten makkelijker was iets eetbaars te vinden.

Het was aangenaam weer en tot mijn verrassing niet druk.

Dat was aan het gedrag van de dieren ook te merken, want ze bleven uiterst kalm.

Sneeuw genoeg.

De landschapsplaten heb ik overigens met mijn telefoon gemaakt.

Een van de weinige vogelsoorten die ik deze ochtend tegenkwam was het roodborstje.

Dit was niet de enige.

Damherten waren er nog veel meer.

Vossen hoefde ik in dit gebied niet te verwachten.

Die verwachting kwam dan ook uit.

Voedsel was makkelijk te vinden.

Ze hoefden niet de schors van takken af te knabbelen.

Ze doen dat in de wintermaanden vaak zoals in het duingebied overal te zien is.

Een stukje door de sneeuw banjeren viel hier en daar niet mee, zowel voor mens als voor dier.

Een eenzame knobbelzwaan lag een hele tijd roerloos op het ijs.

Je zou toch denken dat hij liever in een wak zou verblijven.

Zou het nog goed gaan met deze vogel?

Het ging prima.

Om toeschouwers gerust te stellen strekte hij af en toe zijn nek.

Hij was absoluut niet onrustig.

Hier en daar zag je fraaie ijsstructuren op begroeiing boven het bevroren water langs de waterkant.

Als vertegenwoordiger van een flink aantal roodborstjes mag deze schoonheid dit verslagje besluiten.

Ik ben in de "winterweek" maar één keer naar de duinen geweest. 

Rondkijken in mijn eigen woonomgeving, een bezoek aan de Zuidpier, en niet te vergeten het buiten zijn met enkele kleinkinderen vulden de week volledig. 

Winter in Venneperhout 2021

 

In februari werd het winter.

 Op zondag 7 februari begon het flink te sneeuwen met een flinke hoeveelheid poedersneeuw.

Later in de week ging het vriezen, waardoor veel vogels hun toevlucht moesten zoeken tot een wak.

 Soms konden ze een open plek onder een brug vinden.

Het was daardoor mogelijk om een aantal soorten eens wat anders op de plaat te krijgen 

dan onder sneeuw- en vorstvrije perioden.

Om te beginnen was daar bijvoorbeeld de koperwiek (Turdus iliacus),

 die weliswaar geen open plekken opzocht maar wel op besneeuwde plaatsen te zien was.

Mijn volgers weten inmiddels wel dat de Lightbox in Google Chrome niet werkt.

Er zit niets anders op dan op iedere foto te klikken als je een vergroting wilt zien.

Sorry, ik heb geen beter alternatief.

Aan de buitenkant van een woonwijk was een groep koperwieken neergestreken,

voornamelijk omdat daar nog aardig wat voedsel te vinden was.

In de sneeuw, maar vooral op de boomstammen, vonden ze blijkbaar voldoende eetbaars.

Ze zochten af en toe een veilige plek in de omringende struiken en boompjes als er teveel wandelaars, 

eventueel met honden, voorbij kwamen.

Onder een brug was nog open water, hoewel het toch flink gevroren had.

Een viertal dodaarsjes (Tachybaptus ruficollis) had daar een aantrekkelijke schuilplaats gevonden. 

Ze hadden hier het rijk voornamelijk alleen.

Alleen een paar meerkoeten hielden hen gezelschap.

En ja, zo kom je vanzelf bij de beelden die passen bij een week ijs.

Dit waterhoentje (Gallinula chloropus) prikte hier nog met zijn snavel door het ijs.

Niet het mooiste plaatje, maar zo is wel goed te zien wat voor formaat poten deze vogels hebben.

Even uitrusten op het ijs vinden ze niet bezwaarlijk.

Blijkbaar isoleert het verenpak goed genoeg om het niet koud te krijgen.

Voedsel zoeken deden ze vooral op de besneeuwde oevers.

Bij wijze van uitzondering is hier slechts één vogel te zien, want er waren er behoorlijk veel: 

waterhoentjes, meerkoeten, krakeenden en wilde eenden.

In de weken ervoor waren er ook grote zaagbekken, soms wel een tiental.

Toen er sneeuw en ijs waren bleken ze vertrokken te zijn, waarschijnlijk naar open water.

Jammer, want ik had het leuk gevonden om eens een grote zaagbek op het ijs of in de sneeuw te zien.

Toen het ijs weg was, is er weer een aantal teruggekomen.

Wilde eenden (Anas platyrhynchos) waren, niet geheel onverwacht, ook van de partij.

In het water, op het ijs en op de kant.

Als er vrouwtjes zijn, zijn mannetjes niet ver weg.

Nu de temperaturen lenteachtig worden en het ijs is gebroken, ik bedoel natuurlijk gesmolten, 

dan is de rust voor de vrouwtjes voorbij.

Zoals gezegd, een moment van rust.

Meerkoeten (Fulica atra) zijn in deze omgeving het hele jaar door te zien.

De lage temperaturen zorgden zelfs voor rust bij deze van nature wat drukke vogels.

Of het nu in het water was of op het ijs, ze voelden zich hier blijkbaar uitstekend.

De laatste soort die ik hier kan laten zien is de krakeend (Mareca strepera).

De afgelopen jaren is het aantal krakeenden sterk toegenomen, zeker in dit gebied.

Het schijnt onder andere met de waterkwaliteit samen te hangen.

Het vrouwtje doet bij een vluchtige blik denken aan een wilde eend.

Als je de dames van beide soorten bekijkt zie je onder andere een witte spiegel op het achterlijf van de krakeend, 

die bij de wilde eend blauw is. 

Daarnaast is de oranje snavel van het krakeend vrouwtje een duidelijk kenmerk.

De krakeenden kwamen zoals al gezegd op de oever foerageren.

Op het ijs levert deze krakeend een mooi winters plaatje op.

De winterweek vloog voorbij, net zo snel als de hoop op een Elfstedentocht.

Jammer was dat blauwe reigers en torenvalken zich tijdens deze week niet lieten zien, 

in tegenstelling tot het gebruikelijke beeld.

Desondanks ben ik heel tevreden over wat ik wél gezien heb.

AWD - 26 Januari 2021

Januari is een geschikte maand om op zoek te gaan naar wintergasten. 

In de AWD word je meestal wel op je wenken bediend, maar je ziet ze niet altijd op een aantrekkelijke plaats of afstand.

Deze keer liet ik mij bij de keuze van mijn route ook wat sturen door wandelaars en andere natuurliefhebbers.

Het gaat mij namelijk niet alleen om het wild maar ook om de rust.

Mijn volgers weten inmiddels wel dat de Lightbox in Google Chrome niet werkt.

Er zit niets anders op dan op iedere foto te klikken als je een vergroting wilt zien.

Sorry, ik heb geen beter alternatief.

Het begon met een brilduiker, een vrouwtje deze keer.

Zij zwom helemaal alleen, en dat zie ik niet zo vaak.

Haar partner was wel in de buurt en zwom al naar haar toe.

Begrijpelijk, want er waren ook een paar kapers op de kust.

Zo, weer samen.

Jammer was dat deze taferelen zich in een beschaduwd gedeelte afspeelden, 

want de kleuren komen niet zo over als ik zou willen.

Het mannetje vertoonde af en toe wat baltsgedrag.

Natuurlijk werd ook aan de inwendige brilduiker gedacht.

Ik hoopte dat ik snel genoeg was met afdrukken om het moment te pakken

 dat hij met zijn snavel net het wateroppervlak zou raken.

Ondanks vele pogingen kwam ik niet verder dan het bovenstaande resultaat.

Wat verderop zwom een drietal paartjes grote zaagbekken. 

Ze waren absoluut niet verdraagzaam en joegen regelmatig achter elkaar aan.

Ook hier had ik graag gezien dat ze deze show in het zonnetje hadden opgevoerd,

want dat zou beter geweest zijn voor de kleuren, maar ook voor de scherpte.

Het spektakel valt in de categorie waarnemingsplaatjes, maar ik vind ze mooi genoeg om ze hier te laten zien.

Minutenlang zaten ze elkaar achterna.

Het was toen nog niet zo fris als in de week van 7 t/m 14 februari.

Hun lentegevoel zal in die laatste week wel wat bekoeld zijn.

De vrouwtjes bekeken het op een gemak van een afstand.

Knobbelzwanen zie je ook in de wintermaanden regelmatig in de AWD.

Dat ze op deze plek vaker rusten op de kant is goed te zien.

Spreeuwen vliegen meestal al op als je in de buurt komt. 

Dit tweetal was een uitzondering.

Iets te eten zoeken vonden ze belangrijker dan zich druk maken om een belangstellende kijker.

Krooneenden vormen deze keer de afsluiter.

De mannetjes lieten duidelijk zien, waar het hen om gaat.

Ze volgden in het spoor van het vrouwtje.

Dit duo volgde op korte afstand.

Ze maakten zich niet al te druk op mij, maar ze zwommen toch weg.

De maand januari in de AWD heb ik hiermee afgesloten.

Brilduikers, grote zaagbekken en krooneenden speelden de hoofdrol.

Ik heb ze in de drie posten van de maand januari (bijna) wekelijks laten zien, 

omdat ze in deze tijd van het jaar zo opvallen.

De volgende keer winterbeelden uit de Venneperhout