zaterdag 29 september 2012

AWD - Vlaggen, burlen en zwammen


 
Het is nu prime time voor macho's.

Een dikke nek is hierbij een voordeel, een aantrekkelijke zware stem ook. Een indrukwekkend gewei moet concurrenten al bij voorbaat ontmoedigen.
En waar gaat het om?

Vrouwen en nageslacht.




In deze door testosteron gestuurde tijd proberen de stoere mannen de vrouwen te verleiden en zo voor nageslacht te zorgen.  Wie een gevecht verliest heeft het nakijken:

SURVIVAL OF THE FITTEST

Op zondagmorgen 23 september zijn we opnieuw naar de AWD  geweest, in de hoop op bijzondere ontmoetingen. Enkele voorbeelden zullen de revue passeren.
 In de vroege ochtend kan het nog behoorlijk fris zijn. 
De bij het burlen uitgeblazen lucht zorgde voor een waas op de foto.
"Oei, dit ruikt wel heel erg lekker". 

De geur zorgde voor krampen in zijn onderbuik. 
Even later werd de bronstkuil besproeid, maar dat was op foto's niet te zien.
 "Af en toe moet je aan de bak als je wordt uitgedaagd".
"En ooh, nu ruik ik het weer".
"Even flink hard burlen, zodat de hindes weten waar ze moeten zijn".
 De herten zijn zeer alert, ze houden alles goed in de gaten. 
Ze reageren ook op het geburl van een concurrent.
Als je niet opdringerig bent, willen ze best even voor je poseren. Ook mannen kunnen ijdel zijn.

Later in de week heb ik  het volgende gezien:
Gelet op de gelukzalige uitdrukking  -  die bij inzoomen op zijn kop goed zichtbaar is - moet dit hert van het vlaggen genoten hebben.

Op vrijdag 28 september  waren de omstandigheden 's morgens af en toe moeilijk.
Donkere, dreigende wolken werden onverwachts kort afgewisseld door de een warm zonnetje.
Herten stonden meestal in de schaduw onder bomen.
Ik moest daardoor nogal variëren met belichtingstijd, diafragma, ISO waarde en belichtingscorrectie.

 Dit kalf stond er op een gegeven moment wat verloren bij alsof het wilde zeggen:
"Kan iemand mij nu eindelijk eens vertellen waarom al die grote herten zo gek doen?"





De blauwe reiger dacht er het zijne van, maar het kon hem niet boeien.












De mol had een wat vreemde plaats gevonden om dood te gaan. 
Waarom niet in een van zijn ondergrondse gangen?
Dat zou toch een beter graf geweest zijn?




Langs een kanaaltje liep dit hert rustig te grazen in de doorbrekende zon.

De bronst leek hem nog niet te interesseren.







Even verderop - niet zichtbaar op de foto - stond een groter hert verwoed zijn gewei heen en weer te bewegen tussen de takken van een struik: een wat wilde manier van vlaggen.
Dit hert stond aan de bosrand rustig te kijken en als het ware wat weg te dromen.
Maar als je toch wilt dromen, en krachten wilt opdoen voor de komende gevechten, kan je dat natuurlijk beter in de zon doen. Op het open veld kan je tegelijkertijd de omgeving goed in de gaten houden.

Even tijd voor een hapje tussendoor.
 
Dit hert nam  de tijd om uitgebreid te vlaggen.



Ik was wel benieuwd of ik de ijsvogel eindelijk weer eens zou zien. 
Helaas, opnieuw geen succes. 
Een fotograaf vertelde dat hij die morgen ook nog niets gezien had.

Maar in het infiltratiegebied zag ik tot mijn verrassing een paartje kepen (fringilla montifringilla).










Geen bijzondere foto's maar wel leuk als waarneming.







Deze rode zwammetjes zijn  iets groter dan een munt van 2 euro.










 De parasolzwam kan je nu op veel plaatsen tegenkomen.
Dit exemplaar was omgevallen, misschien wel door de hier lopende koeien.
Het was een mooie kans om de onderkant eens goed te zien zonder hem te plukken.
Hoe zullen de komende weken verlopen?
Wanneer barst de bronst in volle hevigheid los?
Laten we hopen op frisse, zonnige ochtenden en avonden

Bij de Oase is inmiddels een groot rooster achter de ingang gelegd, zodat herten niet meer over het beweegbare hek kunnen springen.
Hoe zal het de herten vergaan die nog in de weilanden lopen en niet meer terug kunnen komen in de AWD?

maandag 24 september 2012

AWD - Herfst, bronst en zwammen


Een eerste impressie van de beginnende herfst en bronst.

Rond en in bekende bronsgebieden wordt het drukker. Een aantal geweidragers heeft al een bronstplek veroverd, anderen zijn nog op zoek naar een geschikte plaats. Hinden en kalfjes lopen wat onrustig heen en weer. Het aantal kijkers neemt toe.
De bronst is duidelijk in aantocht.

Af en toe is geburl te horen, een enkele keer kan je horen dat  geweidragers hun krachten testen door met hun geweien op elkaar in te hakken.


Maar ook op andere plaatsen zijn de damherten actief.







Eerst dacht ik dat het hert zijn gewei wilde schuren. Hij zat echter meer met zijn bék aan de takken. Wat hij precies deed is mij niet duidelijk geworden, want smakelijk voedsel vindt hij er volgens mij niet.






Dit kalf keek mij aan alsof hij niet wist wat hij met de situatie aan moest.






 "Wie denk je dat hier de baas is? Ik ga voor niemand opzij, kom maar op".



Sommige damherten zijn erg donker en hebben geen witte vlekken.

Deze macho was even aan de wandel, op zoek naar zijn plek in het lek.






"Zo, dit is mijn plek en die zal ik verdedigen ook tegen elke indringer".













Af en toe zie je opvallende zwammen op de bomen.





De zwammen doen mij enigszins denken aan een roerei.

Ik weet niet zeker of dit type eetbaar is, maar misschien kan hij wel in een roerei verwerkt worden.




Ook al is een vosje gewend aan mensen, het blijft interessant om te zien hoe het jaagt op insecten.





 Jammer en onbegrijpelijk is dat er steeds weer mensen zijn die de vossen voeren.






Zwammen horen helemaal bij de herfst, of wij het nu willen of niet.








 De mannen zijn erg op hun hoede: wie weet is er wel een uitdager in de buurt die wil vechten.
Al burlend passeerde dit donkere hert. Hij leek op weg te zijn naar het vorige, alsof hij hem wilde uitdagen. 
Het kwam er niet van.
In het Middenveld kwam ik dit flink uit de kluiten gewassen hert tegen. 
Hij keek mij even aan en ging rustig verder.
 Zwammen zie je in allerlei varianten en vormen.
Vanuit verschillende verscholen plekken tussen de bomen klonk geburl en af en toe het geluid van geweien die met geweld tegen elkaar botsten. Dit hert bleef er stoïcijns onder.
Aan de buitenkant van het lek zie je steeds meer herten,
 die blijkbaar in het centrum van het lek niet welkom zijn.

Foto's maken van de herten is een hele opgave, omdat ze zich nogal eens onder en achter bomen en struiken verschuilen. Geweien zijn soms moeilijk te onderscheiden van takken. De dieren zijn nu nog erg schichtig, maar dat zal wel wat veranderen naarmate de bronst vordert en de krachten afnemen.

Inmiddels heb ik al meer beelden van de bronst die ik wil laten zien. 
Omdat ik het te veel vind worden om ze ook in dit blog op te nemen, komt het vervolg later in de week.
Voor iedereen die gereageerd heeft op mijn vorige berichten: bedankt!










donderdag 20 september 2012

Zuidpier IJmuiden bij windkracht 5-6 Beaufort

 
Op zondag 16 september zijn we bij de Zuidpier in IJmuiden gaan kijken of er bijzondere vogels te zien waren.

Die waren er.

De steenloper heb ik als eerste gekozen, omdat deze er in een verrassend groot aantal naar voedsel zocht.
Ik kom er verderop op terug.




 Twee soorten sterns en zilvermeeuwen vormden een vertrouwd beeld.
De hier afgebeelde vogels trokken de aandacht van menig vogelaar. Twee ervan kropen al tijgerend over het vochtige strand naar ze toe. Vanaf de pier werden hun vorderingen door een aantal mensen gevolgd.
Volgens René zijn het rosse grutto's . 
Gelet op de opmerkingen vonden veel toeschouwers de fotografen zelf heel bijzondere vogels.

Dat gold ook hier.
Deze steltloper trok namelijk de aandacht van twee andere fotografen.
Ze waren druk bezig met het fotograferen van deze vogel toen wij de pier opgingen en waren dat nog steeds toen we terugkwamen, zeker een uur later.
Opnieuw dankzij René weet ik dat het om een kanoetstrandloper gaat.
 Zilvermeeuwen zie je in grote aantallen, maar ik vind ze wel mooi.

Jonge mantelmeeuwen zijn stamgasten bij het strand en de pier.
 Grote sterns in de vlucht. De foto's zijn beter gelukt dan ik had verwacht.

 Scholeksters zochten niet de makkelijkste plaatsen om voedsel te zoeken.
Ze hielden zich echter prima staande. Als het water te krachtig stroomde vlogen ze weg. 
Het was boeiend om te zien hoe goed ze met deze omstandigheden konden omgaan.

 Tot besluit een aantal foto's van steenlopers:



 

 

Op de pier moest je goed opletten dat je niet nat werd van het opspattende water. 
Ik kon niet altijd op een in mijn ogen geschikte plaats gaan staan om een foto te maken. 
Het risico dat de camera een douche met zout water zou krijgen was te groot.
Het lukte evenmin om alle vogels te fotograferen die ik wilde. 
Helaas lukte het bijvoorbeeld niet om een stormvogel en een zeekoet vast te leggen,
maar ik vond het al bijzonder dat ik ze hier een keer zag. 
Het loont beslist de moeite om nog een keer terug te gaan.