Na een lange, droge zomer is het altijd maar afwachten of er in het najaar paddenstoelen te vinden zijn.
In de afgelopen maanden is blijkbaar toch voldoende neerslag gevallen, want paddenstoelen waren weer overal te vinden.
Ik heb een selectie gemaakt van soorten die niet allemaal tot de meest gangbare behoren.
Om te beginnen is er de witte kluifzwam (Helvella crispa) die ik bij mij in de buurt in VENNEPERHOUT vond.
maar bij de zwarte kluifzwammen krijg je dezelfde bizarre vormen.
Het hoort dus echt bij kluifzwammen.
Of mij dat gelukt is, is ter beoordeling aan anderen.
Geen enkele kluifzwam leek op de andere.
Hierna komen de meer vertrouwde soorten.
Als eerste komt LEYDUIN aan de beurt.
Dit jaar stond het er minder florissant bij vergeleken met de hieraan voorafgaande jaren.
Het is mij een raadsel waarom ze somber genoemd worden.
Ik was daarom natuurlijk blij dat ik deze kleinste vertegenwoordiger van de stinkzwammen weer vond.
Het valt niet mee om er behoorlijke platen van te maken want ze hebben meestal de vorm die op de afbeeldingen te zien is.
Bovendien staan ze nogal eens op onmogelijke plaatsen.
De oogst was tamelijk mager, dus in november heb ik het nog een keer geprobeerd.
Wat ik toen gezien heb komt in een andere post.
Het volgende gebied is GROENENDAAL.
maar vaak valt het niet mee om een rustige compositie te vinden.
Dit was het beste resultaat.
Ieder jaar komen op een grote omgewaaide stam pruikzwammen (Hericium erinaceus) tevoorschijn.
Dat komt mooi uit want meestal zie je ze tamelijk hoog in beuken, waar ze het meest op groeien.
De naam is dus niet toevallig gekozen want de lange stekels doen blijkbaar denken aan een egel.
Pruikzwammen worden ook wel eens apenkop genoemd.
Daar heb ik nog wel uitleg bij nodig.
In het Engels heten ze lion's mane mushroom.
Dat snap ik dan weer wel.
En of je het gelooft of niet: ze zijn eetbaar!
Hij viel mij al van een afstand op door de witte kleur.
Ze kunnen nog veel groter worden zoals ik in november in de AWD zag.
Het is een soort mycena, waarschijnlijk een suikermycena (mycena adscendens),
zoals waarneming.nl met 70% zekerheid voorstelt.
Tussen de vele grotere soorten mogen de kleintjes niet overgeslagen worden.
Waarschijnlijk is dat een kansloze missie, maar je kan er in ieder geval voor jezelf iets moois van maken.
Ze zijn bijzonder fotogeniek.
En dan blijft er deze keer nog één gebied over, waarbij ik onvermijdelijk moet denken aan de nog niet vergeten blogger Dick Vermey, die ruim 1½ jaar geleden overleed.
Leyduin, Groenendaal en de "woestijn" in de AWD waren voor ons beiden gebieden waar we graag kwamen en waarover we onze ervaringen uitwisselden.
De "woestijn" in de AWD is dan ook het laatste gebied dat nu in beeld komt.
waar ik deze keer toch niet naar op zoek ben geweest.
Ze horen er echter wel bij.
Gelukkig vond ik een duivelsei, waaruit ze groeien.
Ook al weet je dat ze zich in een aantal uren flink kunnen ontwikkelen ging het mij net iets te ver om daarop te wachten.
Helemaal enthousiast was ik toen ik dit exemplaar vond.
Er lag weliswaar een aantal zwammen die hun beste tijd al ruimschoots gehad hadden,
maar ik wilde natuurlijk ook een min of meer vers exemplaar vinden en fotograferen.
Mijn wens kwam uit.
Een ander doel was het zandtulpje (Peziza ammophila).
2022 was blijkbaar een goed zandtulpenjaar want ik vond er meer dan ooit tevoren, zeker honderd.
Ze komen als een bolletje uit het zand tevoorschijn en vouwen zich langzaam maar zeker open.
Ze groeien in duingebieden op dood organisch materiaal en afgestorven helm, dat onder het zand verscholen ligt.
In deze vorm doen ze aan een bloem denken.
Ze hebben een soort steel die heel kwetsbaar is.
De steel zal dan ook nooit boven het zand uitkomen.
Ik had niet het idee dat ik dit jaar hier nog een aanvulling op zou kunnen geven.
De natuur heeft mij echter zoals zo vaak weer verrast, waardoor ik met een vervolg kan komen in een latere post.
Deze post besluit ik op passende wijze.
De insiders weten wel waarom ik juist dit beeld gekozen heb.
