Mei 2024

 Het plan was om een verslag te maken van de maanden mei en juni. 

Het is niet gelukt, teveel keus. 

Ik moet mij beperken tot de maand mei, en dat was ook nog een flinke opgave. 

Vosjes, grote bonte spechten en boomklevers zijn al aan de beurt geweest, 

dus nu volgen mijn andere meest aansprekende momenten van mei.

Een bosmeikever (Melolontha hippocastani) mag het spits afbijten. 

Dit jaar waren ze opvallend veel te zien.

Deze buizerd (Buteo buteo) zorgde voor onrust bij de plaatselijke vogelbevolking, 

in het bijzonder bij de grote bonte spechten die in de buurt nestelden.

Hij begon met takken te slepen alsof hij het idee had dat die voor zijn nest geschikt waren.

Hij overschatte zichzelf behoorlijk, hij was niet zo groot en sterk als een zeearend.

Ik moet toegeven, hij deed zijn best. 

De kwaliteit van de beelden laat hier trouwens wel wat te wensen over.

De instellingen pasten niet bij deze omgeving maar bij de veel donkerder bosomgeving 

waar ik met de grote bonte spechten bezig was.

Soms moet je echter snel reageren omdat het moment anders voorbij kan zijn.

Na een tijdje gaf hij het op en beklom (!) het duin. 

Even later vloog hij weg, maar liet wel zijn sporen na:

Ooit wel eens sporen van een buizerd gezien?

Met vogels werd ik in mei niet erg verwend. 

Een meerkoet (Fulica atra) was druk bezig met het aanslepen van nestmateriaal, op de gebruikelijke overhaaste manier. 

 Misschien was hij bang dat ik zijn oogst wilde afpakken, want hij ging er snel vandoor.

Libellen horen bij mei en juni. 

Hier is een voorbeeld van een gevlekte witsnuitlibel (Leucorrhinia pectoralis).

Ik laat dit plaatje alleen zien omdat de soort nogal zeldzaam is.

Nee, dit is geen innig contact tussen een grote keizerlibel (Anax imperator)

en een heidelibel.

Als je goed kijkt zie je dat de heidelibel weliswaar haar hoofd verliest, 

maar ook dat de keizerlibel dat als het ware verslindt.

De natuur is soms onbarmhartig.

Toen ik in de buurt van het nest van grote bonte spechten was zag ik overal bosmeikevers.

Daar maakte ik natuurlijk ook wat plaatjes van.

Tot onze verrassing kregen we er ook een bij ons in de tuin .

Daardoor kreeg ik de kans er wat close-ups van te maken.

Hij had geen haast zodat ik er op mijn gemak een hele serie platen van kon maken.

Libellen waren er in de AWD weer volop te vinden.

Er waren bijvoorbeeld veel uitsluipers van de viervlek (Libellula quadrimaculata) te zien.

Ze zitten soms behoorlijk verstopt tussen stengels van bijvoorbeeld pitrus, 

maar het lukt altijd om er een aantal te vinden die tamelijk vrij zitten

Eenmaal voldoende opgedroogd kiezen ze het luchtruim.

Tot besluit een kijkje in het leven van zandhagedissen (Lacerta agillis):

De vrouwtjes hadden elkaar gevonden, alsof ze samen bespraken wat zij van de verschillende mogelijke partners vonden.

Nieuwsgierig waren ze wel, want er was een mooi felgroen mannetje gesignaleerd.

Hier is ie, op zijn beurt de vrouwtjes beglurend.

Toen hij eenmaal dacht een goede keus gemaakt te hebben 

werd hem duidelijk gemaakt dat zijn gezelschap (nog) niet op prijs werd gesteld.

Een van de vrouwtjes had een voor haar angstige ontmoeting achter de rug.

Zij was hierbij haar staart kwijtgeraakt.

Gelukkig voor haar groeit die grotendeels weer aan, 

maar wellicht was ze nu wel wat minder aantrekkelijk voor de mannen 

die op zoek waren naar een mooie vrouw.

Een van de vrouwtjes bekeek de omgeving vanuit een veilige positie

Een van de mannetjes deed hetzelfde.

Zou het wat kunnen worden?

Hij waagde een poging.

Even later pakte hij haar stevig vast door haar in haar zij te bijten.

Het is al te zien, ze slaagde erin te ontsnappen.

Weer mislukt.

Hij bleef teleurgesteld achter.

De vrouwtjes zijn niet zo eenvoudig te veroveren.

Zijn doorzettingsvermogen werd flink op de proef gesteld.

Geef het vrouwtje maar eens ongelijk, zij wil natuurlijk een partner met de beste genen.

Hij was een volhouder en probeerde het opnieuw.

Hij werd niet veel later niet onmiddellijk weggejaagd.

Ze deden net of ze elkaar niet wilden zien, of toch wel?

Eind goed, al goed.

Eindelijk leek hij in de smaak te zijn gevallen.

Een paring heb ik dit jaar helaas niet gezien.

Vosjes

Voordat de boswachters in de AWD een aantal gebieden ontoegankelijk voor het publiek maakten door er bordjes

 "Tijdelijk rust en broedgebied" 

te plaatsen heb ik nog de kans gehad een vossenfamilie te volgen.

Van de verschillende bezoeken heb ik een samenvatting gemaakt die ik hier zal laten zien.

De welpjes ravotten niet voortdurend met elkaar, maar laten ook zien dat ze om elkaar geven, zoals hierboven te zien is.

Mijn eerste bezoek was op 18 april.

Nieuwsgierig zijn ze en volstrekt niet bang voor toeschouwers als die zich maar rustig en niet opdringerig gedragen.

Gelukkig heb ik daar geen hinderlijke ervaringen mee gehad, 

al hadden sommige mensen wel wat meer afstand kunnen houden. 

Dit soort plaatjes maak ik graag

Met hun blauwe kraaloogjes keken de welpjes nieuwsgierig naar wat er buiten de veilige begroeiing gebeurde.

De moervos zocht op een  gegeven moment haar jongen weer op, met een prooi in haar bek.

Ook al mochten de welpen met een prooi kennis maken, drinken bij hun moeder hoorde er nog steeds bij.

Het aantal toeschouwers varieerde, maar lag het grootste deel van de tijd rond de 20. 

In weekenden schijnt het drukker geweest te zijn.

Ik vermoed dat een te grote drukte en te opdringerige fotografen de aanleiding zijn geweest om later het gebied als rustgebied te betitelen.

Op de grond liggend heb ik deze platen kunnen maken.

De vosjes trokken zich er niets van aan en deden waar ze zin in hadden.

Het tweede bezoek bracht ik op 22 april.

Toen ik bij de burcht aankwam waren er welgeteld 5 andere belangstellenden.

Omdat er niets gebeurde gingen ze stuk voor stuk weg totdat ik helemaal alleen was.

Na 5(!) minuten kwamen de welpen tevoorschijn.

Hoeveel geluk kan je hebben.

De vosjes lieten direct zien hoe ze met elkaar omgaan.

Even lekker in de snuit van een broertje of zusje bijten.

Zo had ik het nog niet eerder meegemaakt.

Dit zijn toch wel de intieme momenten van het familieleven.

Ruim een kwartier had ik het rijk alleen, daarna kwamen er nog een paar mensen bij, maar het bleef rustig.

Nadat de welpjes gedronken hadden, op een plaats die te verscholen lag voor mooie beelden, 

ging de moervos even rustig liggen waarbij ze uitgebreid gaapte.

Dat deed ze de andere dagen dat ik er was ook.

Hoe ontspannen kan je zijn.

De welpjes keken op hun gemak om zich heen, liepen wat, stoeiden wat 

en hielden alles wat om hun heen gebeurde goed in de gaten. 

Ze reageerden bijvoorbeeld direct op een overvliegende vogel.

Hierna ben ik nog twee keer langs geweest, 

waarbij 1 mei de meest bijzondere momenten opleverde.

Naarmate de welpen ouder werden hadden ze meer trek. 

Toen de moervos haar welpen weer een keer opzocht kwamen er direct twee naar haar toe. 

De andere twee sliepen nog of hadden het niet in de gaten.

De moervos leek voor pampus te liggen.

Waarschijnlijk was ze ook gewoon bekaf.

Hoe dan ook, de twee (vermoedelijk) oudsten profiteerden volop van de hun geboden kansen.

Geen concurrentie van de andere twee.

Een ander bijzonder moment.

Het welpje links op de foto heeft een prooi in zijn bek.

Dat leverde dit in mijn ogen toch wel unieke plaatje op.

Een paar tellen later.

Beide welpen wilden een deel.

En toen.......

.... kwam de rekel met een prooi.

Eén van de welpen nam die over en maakte zich direct uit de voeten.

Op de achtergrond is deze welp nog te zien.

Maar wat gedroeg de moervos zich onderdanig!

Ze kwam heel snel piepend naar de rekel toelopen en ging op haar rug liggen.

Zoiets had ik nog nooit gezien.

De rekel snuffelde even, maar bleef slechts kort en ging er al snel weer vandoor.

De welp die de prooi te pakken had gekregen liet nog even zien hoe goed hij daarmee om kon gaan.

Hij at er met smaak van.

Als er iets te beleven is kan je er natuurlijk ook samen naartoe gaan.

Ik weet niet meer wat zich er toen afspeelde.

Het leverde wel een mooi plaatje op.

Het is goed te zien dat de vosjes in enkele weken flink van uiterlijk veranderd waren.

Ze gingen steeds meer op miniaturen van hun ouders lijken.

Net als jonge honden en jonge wolven stoeien jonge vossen voortdurend met elkaar.

Alles ook met een doel: voorbereiding op hun leven als volwassen dier.

Het zand stoof er soms door op.

Nog even een laatste blik.

Het gebied werd tot rustgebied verklaard.

Wie weet hoe het volgend jaar zal zijn.