zondag 27 april 2014

Duinhagedis


Op 31 maart jl zag ik dit jaar voor het eerst een duinhagedis. Een kleine drie weken later blijken de mannetjes  hun kenmerkende felgroene kleur te hebben gekregen. Ze zijn klaar voor de paartijd.
Dit vrouwtje trof ik tijdens één van mijn omzwervingen door de AWD.
 We waren allebei aan de wandel.
Dit mannetje zag ik op de plaats waar ik hem verwachtte. 
Het was wel een verrassing dat hij al zo mooi gekleurd was.
Hij trof het dat er iets verderop een vrouwtje was, 
op dat moment lekker in het zonnetje liggend.
Hij ging op stap.
Toen ik het vrouwtje zo uitbundig zag gapen, had ik het idee dat ik naar een slang keek. Pootjes waren niet te zien. Zo'n grote bek wekt de indruk dat ze flinke prooien moet kunnen verslinden.
Hij was intussen nog steeds zoekende.
Op een gegeven moment had hij haar spoor gevonden en kwam steeds dichterbij,
onder de begroeiing door sluipend.
Hier leek het erop dat hij te pakken had waar hij voor kwam. 
Hij beet haar stevig in haar staart. 
Zij was er echter niet van gediend en wist zich los te rukken. 
Ze ging er vandoor.
Het leek of hij haar met enige spijt zag verdwijnen.
Pech gehad, volgende keer beter.
Af en toe stak zij haar tong uit, af en toe ving zij een klein insect.
Het mannetje liet zich uitgebreid bewonderen. 
Hier kwam hij uit zijn dekking te voorschijn en zocht een plekje in de zon.
Even geen gedoe, even rust in zijn liefdesleven.
Zij was voortdurend op zoek naar voedsel, waarbij ze haar tong steeds weer uitstak.
Op deze plek bleef hij een lange tijd liggen. Hij stoorde zich niet aan mij.
 Ook zij bood kansen genoeg om haar te fotograferen, 
als was ze soms ook een hele tijd verscholen.
Natuurlijk lag ze ook niet altijd op een voor mij gunstige plek.
Voor hem gold hetzelfde. 
Hij zocht vaak een tijdje dekking onder een omgevallen boomstam.
Het vrouwtje had hier iets eetbaars gevonden. 
Ze kauwde met smaak en smakte er duidelijk bij.
Als je goed kijkt kan je een klein insect, volgens mij een teek,
tussen haar oog en neuspunt zien. 
Haar oog was op dat moment bedekt met een ooglid.


Tot besluit nog een laatste beeld van beide hoofdrolspelers :


De tijd vloog, er waren al gauw een paar uurtjes verstreken.
De volgende keer komt de vogelwereld weer aan bod, met het nodige jonge leven.




woensdag 23 april 2014

Poelgeest : ganzen en eenden

De plassen van Poelgeest zijn bevolkt met veel soorten ganzen en eenden. 
Het bovenstaande voorbeeld maakt dat al enigszins duidelijk.
De Indische gans, ook wel streepkopgans (Bar-headed goose, Anser indicus) genoemd, 
lijkt zich hier te willen presenteren als de koning van de plassen.
Nijlganzen ontbreken ook hier niet.
De jongen waren al flink uit de kluiten gewassen.
De ouders waren waakzaam zoals altijd.
Op verschillende plaatsen waren Canadese ganzen aan het broeden.
Sommige paartjes dreven heel ontspannen rond.
Andere reageerden dreigend op ganzen die hun territorium binnendrongen.
Zo nodig moest er ingegrepen worden.
Chinese knobbelganzen, ook wel zwaanganzen (Swan goose, Anser cygnoides) genoemd, 
zijn toch wel merkwaardige bewoners van dit gebied. 
Afgelopen juli heb ik ze in grote hoeveelheden in Mongolië gezien.
Slobeenden zijn er redelijk veel. 
Ze zijn hier iets beter benaderbaar dan in bijvoorbeeld de Groene Jonker.
Man en vrouw zijn duidelijk verschillend, zoals gebruikelijk bij eenden.
Wintertalingen zijn altijd schuw. Maar meestal blijven ze toch verder weg of vliegen ze eerder op.
Grauwe ganzen zijn ook in deze plassen rijk vertegenwoordigd.
Je ziet er veel kleine gansjes, 
die door hun leeftijd flink van elkaar kunnen verschillen.
Het is altijd een uitdaging om te proberen er een paar mooie plaatjes van te schieten.
Dit drietal is wat jonger dan het vorige. De gele kleur is nog gedeeltelijk te zien.
Het valt niet mee om een gansje alleen op de foto te krijgen.
Meestal staat er een ouder of een ander gansje bij.
Dit is geen bijzondere plaat.
Ik wil hiermee laten zien dat oudere jonge ganzen agressief kunnen reageren op jongere. 
Soms werd er flink gebeten, vooral in de nek van de kleinsten.
Dit tweetal oefende in het synchroon observeren van de omgeving.
De al eerder genoemde Indische gans leek hier zijn territorium te willen verdedigen. 
De plaat is niet helemaal zo scherp als ik graag wilde, maar het gaat hier vooral om de actie.
De Indische gans is een bijzondere bewoner van dit gebied, 
die flink zijn best deed andere vogels te verjagen.
Zich groot makend om te imponeren.
Regelmatig spreidde hij zijn vleugels om te laten zien dat hij hier de heerser is.
Zou hij een vrouwtje hebben dat verscholen in het riet op haar nest zit?
Hij spreidde zijn vleugels alsof hij wilde zeggen 
"Kom maar op als je durft".


De volgende keer laat ik jullie het volgende zien: