De vosjes groeiden snel

Een week nadat ik de vosjes voor het eerst had gezien heb ik ze weer opgezocht.

Hoe zou het met ze zijn, zouden ze flink gegroeid zijn? 

Het antwoord was al snel duidelijk. 

Op 5 april stond de moervos voor de burcht en probeerde vergeefs de welpjes naar buiten te lokken met piepgeluidjes. 

Toen ze op 14 april voor de burcht wat geluidjes maakte kwamen ze direct.

Ze nam ze mee naar een plek die háár wel beviel maar mij niet. 

Het was een onaantrekkelijke plek om de drinkende jeugd goed in beeld te brengen. 

Daarom volsta ik hier met slechts één afbeelding.

Toen ze verzadigd waren gingen ze vrijwel direct terug naar de burcht.

Nog even een blik op de kijkers.

Daarna verdwenen ze in het hol en ging ik weer naar huis.

Ze waren 4 minuten te zien geweest.

Op 19 april was er veel meer te zien.

Aanvankelijk kwam er af en toe een welpje naar buiten, om vervolgens weer in de burcht te verdwijnen. 

Toen moeder rond kwart voor één verscheen was het feest.

Zij bleef ruim 20 minuten bij haar kroost.

Toen zij vertrok bleven de kleintjes nog ruim 10 minuten buiten.

Natuurlijk mochten ze eerst drinken, maar daarna was het tijd voor de uiterlijke verzorging.

De kleine vond het duidelijk lekker.

Waarschijnlijk werd er een teek weggehaald.

Zowel de moervos als de welpjes hadden over aandacht niet te klagen.

Ze genoten van elkaars aanwezigheid.

Het is wel een bijzonder moment om de moeder zo met haar kinderen bezig te zien.

Maar ze had natuurlijk wel vijf welpen. 

Ze ging even bij de burcht kijken hoe het met de anderen ging.

Het was moeilijk kiezen welke plaatjes ik hier zou laten zien.

Ik beperk mij voor wat betreft deze dag nu verder alleen tot de welpen.

Deze kleine zat een beetje zielig te kijken hoe broertjes en zusjes zich vermaakten bij de moervos.

Mama vos had een woelmuis of iets dergelijks meegebracht.

De brutaalste welp ging er direct mee vandoor, een volle buik of niet.

Het was opvallend hoe ze in korte tijd al op mini-vossen waren gaan lijken.

De welpen vermaakten zich met elkaar en met hun moeder.

Zo nu en dan ging er één terug naar de burcht

Nog even poseren voor de toeschouwers, die zich deze dagen gelukkig allemaal prima gedroegen en voldoende afstand tot de vosjes hielden. 

Volgens de verhalen die ik hoorde was dat niet iedere dag zo.

De afstand tussen het publiek en de vossen was zo'n 12-15 meter.

Er was geen enkel signaal dat de vossen zich daar onprettig bij voelden.

Op 25 april was ik er weer.

Uit de beelden van 14 en 19 april moest ik al een keuze maken uit een kleine 100 beelden.  

Omdat ik van 25 april en 3 mei samen nog veel meer beelden heb, heb ik besloten het eerste deel van de platen van 25 april nu te laten zien.

De rest komt met de platen van 3 mei in een deel 3, voor wie er dan nog interesse in vosjes heeft.

Dit welpje lijkt niet de lachebek van de groep te zijn.

Hij komt zelfs een beetje gemeen over vind ik.

Al snel waren er twee vosjes te zien.

Je kon erop wachten dat er nog wel een derde zou volgen.

En ja hoor, met zijn drieën. 

Dan is het wachten op de vierde.

Ik werd niet teleurgesteld.

Maar er zijn er toch vijf?

Voilà, hier zijn ze allemaal.

Dit zijn toch wel de topmomenten waarvoor je komt.

Toen ze zagen dat de kust veilig was, ook al was er geen moeder in de buurt, 

gingen ze stuk voor stuk op pad.

Toen waren er weer vier.

Ze werden steeds ondernemender en durfden steeds meer.

Dit was geen verrassing meer: toen waren er nog drie.

Op het eerste gezicht denk je misschien "het zijn er twee".

Als je goed kijkt zie je dat het er drie zijn.

De derde wilde nog niet weg.

Hier zijn er echt twee.

Elkaar bijten, een beetje klieren, het hoort erbij.

De vergelijking met jonge honden zal velen wel opvallen.

Wordt er een teek weggehaald of is het alleen maar een lief gebaar?

Van spelen word je moe.

Dan verlang je naar het hol om lekker uit te rusten.

De jongste was duidelijk geen durfal.

Zij bleef veel van een afstandje bekijken.

Ze keek er zelfs een beetje zielig bij.

Hoe het verder met de vosjes ging komt zoals gezegd in een deel 3.

Ik zal dan uit zo'n 140 foto's een keuze moeten maken.

Ter afwisseling zal ik wel eerst een ander onderwerp laten zien.

Wat het zal worden weet ik nog niet, want ik heb nog genoeg in voorraad.

Vossenwelpjes

Op 7 april zat ik om 09.15 uur klaar bij de vossenburcht die ik twee dagen eerder had gevonden. Na drie kwartier lopen kon ik nu gaan wachten tot er iets zou gebeuren. Ik zat er uit de wind, helemaal alleen. Na ongeveer een uur kwamen er twee vrouwen die een paar meter links van mij gingen zitten, alle drie hadden we een goed uitzicht op de burcht. Op een gegeven moment zag één van hen vlakbij ons achter grashalmen voor een duindoorn iets bewegen. Toen we wat dichterbij kwamen zagen we dat er piepkleine vosjes in een holte onder de duindoorn lagen! 

Wat je anders nooit kan doen kon nu wel: van zeer korte afstand foto’s maken. Natuurlijk letten we er goed op dat we de vosjes niet verstoorden. Ze verroerden zich nauwelijks, maar sliepen voornamelijk door. Vanzelfsprekend letten we er ook op of de moervos niet in de buurt kwam, want iedere vorm van verstoring wilden we vermijden.

Het was voor het eerst dat ik zulke kleine vosjes met blauwe oogjes zag. En wat waren die vosjes klein! Volgens mij waren ze niet groter dan mijn hand. Het was toch wel bizar om de kleine vosjes dicht tegen elkaar te zien liggen in hun schuilplaats en ze ook nog te kunnen fotograferen. Zo’n kans krijg je nooit meer.  Omdat het de vorige dag flink geregend had waren we er van overtuigd dat dit hun eerste dag buiten de burcht was, ongeveer een maand oud.

We zijn weer rustig op wat grotere afstand van de schuilplaats gaan zitten.

Toen de moervos kwam aangelopen liep ze eerst snuffelend langs de schuilplaats en ging toen rechtstreeks naar haar burcht. Ze ging er even in en liep daarna weer naar de schuilplaats toen ze merkte dat er geen jongen waren achtergebleven. We konden het gepiep van de welpjes horen. Omdat het de dag ervoor regenachtig was geweest was het vrijwel zeker dat ze op 7 april voor het eerst de burcht hadden verlaten. De kans is groot dat de moervos haar welpen naar de schuilplaats gebracht heeft waarna ze voedsel is gaan zoeken. Het is anders wel erg toevallig dat ze onder de duindoorn lagen.

De moervos liep dus naar de schuilplaats waar haar jongen direct op reageerden. De welpjes maakten piepgeluidjes en er kwamen er drie naar buiten. Twee ervan wilden direct drinken, maar dat stond ze slechts kort toe. Ze verdween zelf ook in de schuilplaats, waar het zogen zich verder buiten ons gezichtsveld afspeelde. 

Af en toe kwam er een welp voor de opening waardoor we weer wat nieuwe plaatjes konden schieten.

Moeder hield wel een oogje in het zeil.

De  welpjes leken nog nauwelijks op vosjes.

Een minuutje of tien nadat de moervos weer was vertrokken kwam er plotseling een andere moervos naar de schuilplaats gelopen. Ze had overduidelijk zelf ook een aantal welpjes. 

Ze snuffelde wat bij de schuilplaats maar was niet bedreigend voor de welpen.

Toen de tweede moervos wat rondgesnuffeld had - en een verborgen prooi had gevonden en opgegeten - vertrok ze weer. Het aantal kijkers was inmiddels gegroeid tot 20 á 30 personen, maar daar had ik gelukkig geen last van. Ze zaten of stonden namelijk grotendeels achter mij. 

In het erop volgende weekend schijnt het erg druk te zijn geweest. 

Eén klein vosje keek af en toe nieuwsgierig naar buiten.

3 Dagen later.

De ruimte onder de duindoorn was verlaten. Toen de moervos bij haar burcht lokkende geluidjes maakte kwamen de welpjes tevoorschijn. 

  Toen pas werd voor mij duidelijk dat er vijf welpen waren.

Ze hadden honger. Blijven staan was voor de moervos net even te vermoeiend.

Het maakte de welpjes niet uit hoe, maar drinken wilden ze, desnoods op hun rug liggend.

Wat voor een gevoel moet het voor de moervos geweest zijn: vijf welpen die hun uiterste best doen om zich zo snel mogelijk vol te drinken.

Boven op elkaar, voor kleine welpjes geen probleem.

Bij zoveel geweld kon ze niets anders meer dan gaan liggen, min of meer uitgeteld.

Alle energie werd uit haar gezogen.

Het was echt "wie het eerst komt wie het eerst maalt".

De eerste was verzadigd.

De andere vier zo te zien nog niet.

Toen waren er nog drie.

Het eind was in zicht, en er waren nog maar vijf minuten voorbij!

Drie welpjes waren al weer naar de burcht teruggelopen.

Eén welpje keek nog eens naar buiten en zag toen dat zijn moeder al weer weg was, na een bezoek van in totaal ongeveer zes minuten.

Een tweede sloot nog even aan. Daarna verdween ook dit tweetal in de burcht.

Vier dagen later zou ik ze weer gaan opzoeken. 

Hoe zou het met ze zijn gegaan, zouden ze veel gegroeid zijn?

Een voorproefje.

Het is een lang verslag geworden, waarbij ik mij bovendien nog heel erg heb moeten beperken. Als ik van dit verslag twee verslagen zou hebben gemaakt, zouden er nóg drie moeten volgen. Dat zou teveel van het goede zijn. Ik ben benieuwd of het mij gaat lukken om het vervolg in één bericht te verwerken.