AWD - december 2018

In december ben ik om uiteenlopende redenen slechts drie keer naar de AWD geweest.

Zoeken naar reeën leverde niets op.

Met wintergasten ging het iets beter hoewel het aantal mij niet meeviel.

Als ik terugkijk op deze maand mag ik toch niet ontevreden zijn.

Op 4 december begon het met een grote zilverreiger (great egret), die de hoogste top in de omgeving had uitgekozen om een goed overzicht te krijgen.

Dat is weer eens wat anders dan langs een slootkant lopen.

Het duurde niet lang totdat ik een aantal grote zaagbekken (goosander) zag.

Ze waren nog wel wat onrustig en schichtig.

In het vroege ochtendlicht kregen ze wel warme kleuren.

Het blijven schitterende vogels die ik altijd weer graag zie.

Verder wandelend kwam ik een jonge knobbelzwaan (mute swan) tegen, nog steeds onder mooie lichtomstandigheden.

Hij was wel erg alleen.

Ik wist dat er wilde zwanen (whooper swan) waren waargenomen.

In de wintermaanden hoop ik ze ieder jaar weer te zien.

Ik trof een drietal aan, dat op de oever aan het rusten was.

Ze waren wel waakzaam zoals altijd.

Dit is het beeld dat je meestal wel kan maken, hoewel het natuurlijk erg standaard is.

Zo vind ik het al wat beter.

Daarmee was de koek voor deze dag wel op.

Later nog maar eens proberen.

Knobbelzwanen waren deze morgen behoorlijk actief.

Dat nodigde onder andere uit om te proberen mooie vliegbeelden te maken.

Het licht werkte in ieder geval ook lekker mee.

Het laatste beeld van deze dag was dat van een tafeleend (common pochard).

De mannetjes vallen tussen de kuifeenden, waar ze vaak tussen zwemmen, natuurlijk goed op.

Op 14 december was ik opnieuw in het duingebied.

Het leek of de hemel in brand stond.

Het was erg stil: geen mensen, weinig damherten, nauwelijks vogels.

Dit soort momenten heeft een geheel eigen bekoring.

Het lukte mij onderweg om een paar kleine vogeltjes te fotograferen, zoals deze vrouwelijke vink (common chaffinch).

Glanskopmezen  (marsh tit) kom ik niet zo vaak tegen, dus ondanks de vele takken krijgt hij wel een plaats in deze post.

Als het mij lukt om een goudhaantje (goldcrest) op de plaat te krijgen, en zeker in zo'n mooie houding, is mijn dag al goed.

Daarom nog een tweede plaat, omdat hij zo geduldig op zijn tak bleef zitten.

De wilde zwanen bleven toch trekken.

Daarom ben ik op 18 december nogmaals op zoek gegaan.

Er vloog een tweetal voorbij toen ik nog onderweg was naar het gebied waar ik de meeste kans had om ze te zien.

Het drietal van mijn eerdere ontmoeting was weer op dezelfde plaats aan het rusten.

Ik was er nog maar kort toen ze merkten dat er van de andere kant mensen aankwamen.

Ze gingen het water in.

Ik moest het in januari nog maar eens proberen.

Zoals ik later nog wel zal laten zien is dat toen prima gelukt.

Een tweetal knobbelzwanen trok de aandacht, alsof ze wilden duidelijk maken dat er verderop op mij gewacht werd.

Of het voor mij bedoeld was zal k nooit weten, maar ze deden wel hun best.

Ik zal een kleine selectie laten zien van de fraaie poses die ze lieten zien.

Het lijkt net of een tweetal elkaar met open vleugels begroet.

Met wat fantasie is dat ook zo.

Het zal wel duidelijk zijn dat ik omgelopen ben en dezelfde zwaan van twee kanten heb kunnen fotograferen.

En zo kan ik nog even doorgaan.

Komt er weer een familielid of kennis aan?

Jawel, een volwassen zwaan was in aantocht en had de landing al ingezet.

Vlak voor mijn neus maakte hij een geslaagde landing.

Mijn fotojaar 2018 komt hiermee ten einde.

Ook al waren er in januari nogal wat regenachtige en winderige dagen, er viel toch nog genoeg te zien als je je momenten kon uitkiezen.

2019 is dan ook goed begonnen.

Patagonië - gletsjers

Terwijl het sneeuwt en het 's nachts vriest voelt het goed en passend om in gedachten weer even terug te keren naar Patagonië.

Het bezoeken van verschillende gletsjers leverde fascinerende landschappen op.

Niemand zal ervan opkijken dat het niet meeviel om mij in deze post in te houden.

De eerste gletsjer die we bezochten was de Upsala gletsjer.

De naam verwijst naar de Zweedse universiteitsstad Uppsala.

Een aantal wetenschappers van die universiteit heeft hier ooit onderzoek gedaan naar het wel en wee van deze gletsjer.

Vlak voordat we met onze bus het haventje van Punta Banderas - een van de toegangspoorten tot het Nationale Park Los Glaciares - bereikten zagen we drie condors in het land naast de weg.

Gauw enkele plaatjes geschoten door het raam van de bus voor de bekende zekerheid.

Het werden helaas waarnemingsplaatjes.

De inzittenden van een bus voor ons waren nogal onrustig uitgestapt en daar gingen de condors.......

Overigens geweldig om ze weg te zien vliegen.

Nog nooit een condor gezien en dan drie tamelijk dichtbij, de dag was al geslaagd.

Eenmaal met de boot op weg naar de gletsjer zagen we al snel flinke ijsschotsen voorbij komen.

Onvoorstelbaar om te zien wat een enorme brokken van de gletsjer losgeraakt waren.

We keken onze ogen uit.

Alle camera's maakten overuren.

Wat een prachtige structuren waren ontstaan.

De blauwe kleur ontstaat enerzijds door de mate waarin de sneeuw is samengeperst en anderzijds door de lichtinval.

We weten nu ook dat gletsjers uit samengeperste sneeuw bestaan en niet uit ijs.

Hier is geen sprake van een bevroren krokodil maar van een de fantasie prikkelende ijsschots.

Ook deze schots mag er zijn, ook nu valt er een dier in te herkennen.

Ik ben benieuwd welk dier er in gezien wordt.

Nog een prachtig voorbeeld.

Maar, niet te vergeten, wat een indrukwekkend landschap.

De Upsala gletsjer in volle glorie.

Om een idee te krijgen hoe groot de gletsjer is kan je hem vergelijken met de boot aan de rechterkant.

Het is een catamaran met plaats voor ruim 300 passagiers, net als de onze.

Zo ziet de gletsjer eruit als je dichterbij komt.

Prachtige vormen, prachtige kleuren.

En wat is de gletsjer hoog als je er tamelijk dichtbij komt.

Je moet wel op tijd weg zijn als er zulke grote stukken vanaf vallen als we eerder op de dag gezien hadden. 

Nog een laatste blik op de ijsstructuren in het zonnetje, dat af en toe doorbrak.

Een tweede, geheel andere gletsjer was de Perito Moreno gletsjer die ook tot hetzelfde nationale park behoort.

Deze bezochten we op een andere dag.

Er zijn platforms gemaakt waardoor je prima langs de gletsjer kunt wandelen.

Deze gletsjer steekt volgens onze gids ruim 60 meter boven het wateroppervlak uit en ligt er 110 meter onder.

Het miezerde licht toen we er langs liepen en het waaide bovendien stevig.

We waren erop voorbereid dat we goed warm aangekleed moesten zijn.

Er dreven veel kleine stukken ijs in het water.

Dat de gletsjer voortdurend in beweging was konden we goed horen.

Af en toe hoorden we namelijk enorme knallen waardoor we natuurlijk ook hoopten te kunnen zien dat er flinke stukken afbraken.

We moesten nog even geduld hebben.

Niet veel later viel een flink brok in het water met een fraaie golf als gevolg.

Met zes beeldjes per seconde krijg je het hele proces heel mooi in beeld, maar het gaat te ver om dat allemaal in deze post op te nemen.

Dit soort brokstukken dreef niet veel later in het water.

De zon liet zich nauwelijks zien. 

Onze gids zei dat we daarmee geluk hadden, want overbelichting ligt op de loer als de zon schijnt.

Bovendien was het een dag dat we het geluk hadden dat de gletsjer ongebruikelijk actief was,
want we zagen vele malen grote brokken omlaag komen.

Roodkraaggorzen (rufous-collared sparrow, Zonotrichia capensis) volgden de bezoekers op korte afstand.

Het zijn veelvoorkomende vogeltjes die allesbehalve schuw zijn.

De Perito Moreno gletsjer is één van de weinige gletsjers die niet snel korter wordt door het opwarmende klimaat.

Geen mens kan verklaren waarom deze gletsjer evenveel afkalft als aangroeit.

De brokstukken die eraf vielen waren niet heel erg groot, maar het zag er steeds spectaculair uit.

Daarnaast zorgden knallen voor passende geluidseffecten.

Het was een uitdaging om het afbreken van begin tot eind op de plaat te krijgen.

De tijd vloog, het was genieten met volle teugen.

Omdat ik nog even koffie wilde drinken voordat we een afsluitende boottocht zouden gaan maken moest ik mij hier echt losrukken.

De boottocht was niet zo spectaculair als we gehoopt hadden.

Of waren we al verwend?

Dit uitzicht mocht er echt wel zijn.

Opnieuw drong de hoogte van de gletsjer pas goed tot ons door toen we er vrij dichtbij kwamen.

Toen het zonnetje er even in slaagde door de wolken te breken ontstond een prachtig kleurenspel.

Het werd zo een mooi afscheid van een indrukwekkend gebied.