Voor het eerst van mijn leven heb ik dit jaar woudapen (Ixobrychus minutus) gezien.
Ik werd er op attent gemaakt door Ben van den Broek.
Je moet wel wat geduld hebben om ze te kunnen zien maar mijn geduld werd zeker beloond.
Tegelijkertijd merkte ik dat mijn 100-400 mm lens mij noodzaakte thuis mijn foto's te croppen.
De afstand tot de vogels wat net iets groter dan ik wenste.
Toen ik om mij heen keek welke apparatuur andere belangstellenden hadden,
werd al snel duidelijk dan mijn lens tot de kleintjes behoorde.
Een 600mm lens of een systeemcamera met voldoende zoom was hier wel een voordeel.
Desondanks was ik heel tevreden met wat ik heb gezien.
De beelden in de vergroting bekijken is deze keer wel een aanrader,
ook al is het door het niet werken van de lightbox wat omslachtig.
Op 20 juli was ik voor het eerst ter plaatse.
Zowel het mannetje als het vrouwtje liet zich zien.
Het nest was verborgen in het riet, zodat je geen kans kreeg om te zien hoe de jongen gevoerd werden.
Het was wel een uitdaging om de vogels scherp in de lucht te "vangen".
Natuurlijk wil je de vogels van dichterbij zien, maar dat zal niet meevallen omdat ze erg schuw zijn.
Je kan natuurlijk ook investeren in een dure lens.
Door iets te variëren met croppen kan je toch mooie waarnemingsplaten krijgen.
Het vrouwtje vloog op een keer naar de oever waar de belangstellenden stonden te kijken.
In het riet deed zij later een roerdomp na.
Alle andere kijkers waren toen al vertrokken.
Ook het mannetje waagde de oversteek, waardoor ik hem mooi in beeld kon krijgen.
Al met al was ik heel tevreden over mijn eerste ontmoeting met dit kleine reigertje.
Op 25 juli ben ik ze opnieuw gaan opzoeken.
Er waren veel meer belangstellenden, die allemaal hoopten op jonge woudapen.
Ze lieten zich niet zien.
De ouders daarentegen werkten goed mee.
Het mannetje bleef een tijdje rustig in het riet zitten.
Het vrouwtje liet zich wat minder vaak zien dan het mannetje, maar ze liet het voeren niet alleen aan hem over.
Hij vloog voor de verandering wat dichterbij voorbij.
Soms kwam zowel het mannetje als het vrouwtje nog veel dichterbij langs, maar dat gebeurde zo onverwacht en snel dat het in ieder geval mij niet lukte om daar een scherpe foto van te maken.
Zo wil je natuurlijk een woudaap zien, klimmend langs rietstengels.
Het was een stuk drukker dan 5 dagen eerder.
Iedereen was zeer te spreken over het mannetje dat een mooie positie in het riet had gekozen.
Toen hij er genoeg van had vloog hij weg.
Op 4 augustus heb ik nog een poging gewaagd in de hoop om ook de jongen te zien.
Ik had geluk, er waren er drie, waarvan er hier twee te zien zijn.
Ze waren niet veel kleiner dan hun ouders.
Eén van de drie zat iets verder weg, waardoor ik vooral de andere twee in beeld kreeg.
Het ene moment wat beter dan het andere.
Ze waren heel oplettend en reageerden op iedere vogel die over vloog,
vanzelfsprekend in de hoop dat het één van de ouders met voer zou zijn.
Hier is goed te zien waar een voorbijganger vloog.
Af en toe deden ze vliegoefeningen.
Waarschijnlijk zou het niet lang duren voordat ze van deze plek weg zouden vliegen.
Als er een van de ouders in het riet landt komen de jonge woudapen daar snel naar toe.
En dan zie je de drie jongen wel samen in het riet.
Het mannetje was hier al weer vertrokken, terwijl ik die dag het vrouwtje helemaal niet gezien heb.
Het mannetje vloog nog een keer naar de oever waar de kijkers stonden,
en verborg zich daar weer zoals gebruikelijk in het riet.
Het is zó goed te zien hoe klein dit reigertje is.
Het was een meevaller dat hij zich ook nog op deze manier liet zien.
Hierna vond ik het mooi geweest.
Voor het eerst van mijn leven heb ik woudapen gezien, en bovendien een drietal jongen.
Voor voedermomenten moet ik wachten tot volgend jaar.
