Suriname 2012 - Zoogdieren

In Suriname komen heel wat zoogdieren voor maar ze laten zich niet makkelijk zien, laat staan fotograferen.

We hebben wel meer dieren gezien dan de  soorten die in dit blog voorkomen, maar het lukte niet om ze te fotograferen of ze zaten te ver weg.

Doodshoofdaapjes, in het Engels veel mooier squirrel monkey genoemd, en in het Surinaams monkimonki, hebben we vrij vaak in het wild gezien.

Tijdens een fietstocht zagen we een keer een drieteenluiaard, hoog in een boom. 

Het licht kwam uit de verkeerde hoek om een mooie foto te kunnen maken. 

Helaas zagen we ze tijdens de rest van de reis niet meer.

In Suriname heeft men de gewoonte apen als huisdier in een hok of buiten aan een touw te houden. Dit gebeurt voor zo ver ik weet alleen in dorpjes, vooral in het regenwoud.
Doodshoofdaapjes en bruine capucijnerapen zijn het meest algemeen.


De slingeraap die hier staat afgebeeld had wel een touw om zijn nek, maar kon vrij rond lopen. Het is een kwata, black - spider monkey.

Later tijdens een trekking door de jungle zagen we ze hoog in de bomen.

Toen we ons klaar maakten voor een tocht per korjaal door de wetlands, op weg naar Matapica aan de Atlantische oceaan, werden we verrast door een capibara, 's werelds grootste knaagdier.

Het dier kwam wel vaker naar het haventje lopen en voelde zich bij de steiger maar ook op het terras op zijn gemak. Hoewel hij niet gevoerd werd deed het mij denken aan sommige vossen in de AWD.

 Toen wij vertrokken zwom hij een stukje mee, gecamoufleerd.

 Vlak naast de boot, op aaiafstand.

Toen we de volgende dag weer terugkwamen zagen we hem weer. 

Hij zwom op zijn gemak wat rond, maar klom op een gegeven moment op de kant om te eten.
Capibara's leven in moerasachtige gebieden en kunnen zowel op het land als in het water goed uit de voeten. In het water moeten ze oppassen voor anaconda's,
wurgslangen die zo'n 5-6 meter lang kunnen worden, met uitschieters tot 9 meter.

Capibara's kunnen wel 90 kg zwaar worden. Deze zal daar niet ver vanaf zitten.

Doodshoofdaapjes (wie heeft die vreemde naam bedacht?) zijn tamelijk algemeen in Suriname. 

In Apenheul (Apeldoorn) zijn ze populair. 

In het wild zijn ze zoals alle dieren natuurlijk veel beter op hun plaats. 

Apenheul is echter een bijzondere dierentuin voor wie niet de kans heeft ze in het wild te zien.

Het hierboven afgebeelde aapje zagen we, samen met nog zo'n 15-20 stuks, tijdens een fietstocht door de bomen rennen en ons af en toe nieuwsgierig aankijken.

 

 De andere apen zagen we  in ons kamp bij Raleigh vallen in het regenwoud van Suriname.

Ze kwamen vaak aan het eind van de middag even kijken of ze bananen konden bietsen. 

Meestal lukte dat wel.

Ze vonden het ook leuk om tijdens het ontbijt op het dak van golfplaat te springen. 

Als je ze niet had horen aankomen werd je verrast door de knallen op het dak.

 De aapjes bogen dan hun kop om de rand om te kijken of er iets te halen was. 

Zo niet, dan waren ze weer snel weg.

De natuur komt op deze manier wel heel dichtbij. 

Dat gold ook voor de muggen, maar dat is een ander verhaal :(