NOORD-INDIA - Transport

Bij het doorkijken van mijn foto's kon ik maar één conclusie trekken: er moet een apart blog aan het verkeer gewijd worden.

Het transport is zo divers dat ik volgens mij genoeg variatie in de beelden kan brengen.

In India rijdt men in principe links, maar men wijkt ervan af als het zo uitkomt.

Het beeld hierboven overkwam ons in vrijwel elk dorpje waar we doorheen kwamen.

De bus moest door de drukte heen en wonder boven wonder lukte dat ook nog. 

Een Westerse chauffeur lukt dat alleen maar als hij ervaring heeft met dit soort situaties in India.

In Delhi begon onze rondreis. We kregen er al gauw onze vuurdoop in het verkeer, met een autoriksja (ook wel tuktuk genoemd) zoals hiernaast te zien is.
Wij hadden toen een kleiner model, maar de meeste andere waren zo groot als op de foto. In een vergelijkbare autoriksja zijn wij een keer met 8 personen door een chauffeur weggebracht. Wij vonden dat een hele prestatie.
De lokale bevolking scoort echter veel  beter: in en aan de tuktuk tel je vaak zo'n 12-15 mensen.

In het stadsverkeer wordt werkelijk iedere cm benut. Het is een compleet gekkenhuis met een kakofonie van geluiden, vooral claxons. Soms hap je naar adem, maar dat moet je niet doen. Je krijgt dan vooral smog binnen.

Je ziet allerlei voertuigen: autoriksja's natuurlijk, maar ook gewone riksja's, handkarren, fietsen, bussen, motoren en vrachtauto's. En dan moet je er ook nog op verdacht zijn dat je onverwachts een koe ziet.

Gesloten spoorbomen.
Geen enkele voetganger, fietser of motorrijder trekt zich daar iets van aan zolang de trein niet te dichtbij is.

Een kudde koeien of waterbuffels op de weg overkomt je regelmatig.

Met zachte aandrang willen zij wel aan de kant gaan.

In een grote stad ligt dat anders. Koeien en waterbuffels lopen waar zij willen. Het verkeer past zich aan en de dieren lopen onverstoorbaar over de weg en over kruisingen.
Als ze toevallig tegen de rijrichting in lopen maakt het voor hun geen verschil. Ook een liggende koe op de weg betekent dat het verkeer er omheen moet rijden.

Deze voor India kenmerkende trucks zie je veel op de doorgaande wegen.

Dit model vrachtwagentjes zien we in het Westen niet meer.

Dateren ze niet uit de jaren 50?

Het kan nog anders.

Luchtkoeling is hier geen probleem.

En bij pech kan je overal eenvoudig bij.

Waarom zou je twee keer rijden als je alles ook in één keer kan meenemen?

Het is nauwelijks voor te stellen, maar deze truck reed echt!

Natuurlijk zijn er ook wat modernere voertuigen.

De gemeenschappelijke factor blijft: veel lading en daar bovenop nog een aantal mensen.

Op het platteland zie je ook paard (of muilezel) en wagen.

Een waterbuffel of koe die een wagen vol mensen of lading trekt is in de dorpjes een veel voorkomend straatbeeld.

Veevervoer in zijn eenvoudigste vorm.

Runderen mogen niet geslacht, maar wel gemolken worden.

De man op de foto vervoerde lege melkbussen. Hij had er anders niet zo ontspannen bij kunnen staan.

De vrouwen worden bij het arbeidsproces ingeschakeld, ook als er zware lading verplaatst moet worden.
Hier gaat het om agrarische producten, maar we hebben ook gezien dat schalen met mest of cement en potten met water zo gedragen werden.

Twee bossen rijststro van elk ca. 10 kg worden vooral door vrouwen van de velden naar huizen of boerderijtjes gebracht.

Men gebruikt transportmiddelen die in het Westen ondenkbaar zijn.

Lettend op de mannen zie je gauw genoeg of de lading zwaar is.

Maar ook al is de lading licht, het volume is soms groot.

Het geeft tegelijkertijd ook een goed beeld hoe een riksja gebruikt kan worden in het drukke verkeer.

Een gebruikelijk straatbeeld, gedurende de hele dag, in dit geval in Varanasi.
Let op de details: elektriciteitsbedrading, tamelijk moderne motoren, bijzondere transporten, enz..

En of je het gelooft of niet, er komt steeds weer beweging in de massa.

Haast mag je wel hebben, maar opschieten kan je niet.

Door het langzame tempo gebeuren op dit soort wegen geen ongelukken.

Met een volgeladen riksja op een slechte weg rijden is behoorlijk inspannend.

En achter deze riksjarijder doemt ongetwijfeld al weer snel een andere weggebruiker op die hevig claxonnerend laat merken dat hij er langs wil. Probeer dan maar eens een zware riksja te sturen.

Met de bovenstaande foto sluit ik het hoofdstuk vervoer af. Wat mij betreft een zeer typerend beeld.

Ik hoop dat ik een impressie heb kunnen geven die enigszins weergeeft hoe men zich in India verplaatst. 

De overvolle bussen en treinen heb ik niet op de foto. 

Je bent wel verbaasd als je ziet hoe men hier over het begrip "vol" denkt.

Tip: vanaf zondag 2 december is er om 20.25 uur op Ned 2 een documentaire "Van Bihar tot Bangalore" van Jelle Brandt Corstius, waarin gedeelten van ons reisgebied te zien zijn.

Wordt vervolgd.

NOORD-INDIA: een gebied vol uitersten (deel 1)

Tijdens een rondreis, die we maakten van 2 t/m 22 november door Noord-India, vielen we van de ene verbazing in de andere. Je ziet imposante gebouwen, maar ook schrijnende armoede. Er is vaak een nauwelijks te beschrijven verkeerschaos, maar je kan ook te maken krijgen met de serene stilte in bedevaartplaatsen.

In een paar blogs wil ik proberen enkele indrukken over te brengen.

In Agra hebben we de Taj Mahal bezocht, een mausoleum dat grootmogol Sjah Jahan 

voor zijn overleden vrouw Mumtaz Mahal heeft laten bouwen in de periode 1632-1648.

Het mausoleum behoort tot de architectonische wereldwonderen. Vooral de symmetrie is verbluffend.

In een heel klein plaatsje, Orchha geheten, stonden enkele goed geconserveerde tempels, waarvan je hierboven een voorbeeld ziet. 

Er was een kolonie gieren in gevestigd, waarover meer in een latere blog.

Een zeer bijzonder tempelcomplex is te vinden in Khajuraho in Madhya Pradesh.

Wat maakt het zo bijzonder?
De tempels zijn van boven tot onder gedecoreerd met onder andere erotische afbeeldingen.

Het complex dateert van 950-1050 na Chr. en is nog in zeer goede staat.

Wat in de Kama Sutra te vinden is wordt hier met beelden duidelijk gemaakt: er is wel wat lenigheid en lichaamsbeheersing voor nodig om iedere actie tot een goed eind te brengen.

Behalve de erotische (hoog)standjes zijn er ook veel afbeeldingen van gracieuze vrouwen, goden en godinnen

Er zijn ook andere afbeeldingen, zoals van een leeuw die  een menselijke gedaante liefkoost. Olifanten worden eveneens veelvuldig afgebeeld.

Het is opmerkelijk dat beeldhouwers er rond het jaar 1000 geen moeite mee hadden gewaagde scènes zeer realistisch af te beelden.

Divali is een feest dat voor Hindoes zeer belangrijk is. Men viert de overwinning van het licht op de duisternis. 's Avonds is er vuurwerk, 's  morgens vroeg opnieuw als het weer licht wordt.

Divali is een vrolijk Hindoefeest, het feest van de duizend lichtjes. Divali is gewijd aan Maha Lakshmi, de godin van het licht, de voorspoed, het geluk, het succes, de wijsheid en de welvaart. Het lichtfeest. Na Divali gaan veel hindoes op bedevaart, bij voorkeur naar de heilige rivier de Ganges. Men neemt daar een religieus bad: een Ganga-nahan.

Er worden veel bloemen en slingers verkocht.


Huizen worden grondig schoongemaakt en vaak ook nog geschilderd.
Zelfs de hoorns van runderen worden gekleurd, en af en toe ook hun lichamen.

Zelfs op een hoop koeienmest worden decoraties aangebracht.
Bovenop wordt een klein schaaltje met geklaarde boter gezet met een lont erin, die vervolgens wordt aangestoken.

Er wordt uitbundig gefeest. Wij zagen in Khajuraho groepen uit verschillende  dorpjes dansen uitvoeren.
Bij de afbeelding rechts droeg iedere danser een bundel pauwenveren.

In andere gevallen werden er dansen door stokvechters uitgevoerd, ritmisch begeleid door enkele muzikanten.

Na afloop ging iedereen weer tevreden naar huis.

We zijn naar de drie heilige steden van de Hindoes - Rishikesh, Haridwar en Varanasi - geweest, alle drie gelegen aan de Ganges.

Iedere Hindoe moet proberen minstens een keer in zijn leven een bedevaartstocht naar de Ganges te maken.

De mensen baden erin, dompelen zich erin onder en drinken zelfs het water.

In Haridwar - waar de twee foto's gemaakt zijn - is het water nog glashelder. Gangeswater wordt er zelfs in tankjes verkocht.

Tempeltjes zie je op veel plaatsen.
Deze staat in Rishikesh, ten noorden van Haridwar.











 


Rishikesh vond ik het meest serene plaatsje van de heilige steden. Bijzondere beelden, maar ook bijzondere mensen.

Deze man nam een bad in de Ganges volgens een bepaald ritueel.





Je ziet er veel mensen die met bijna niets genoegen nemen. Eén maaltijd per dag vinden ze vaak al genoeg. Hun hele leven is uitsluitend gericht op de beleving van hun godsdienst.

Deze man druk zijn handen tegen elkaar, waarbij de handpalmen elkaar moeten gaan raken. 

Het is het gebaar dat "namaste" (gegroet) betekent.

Tijdens een ceremonie aan de oever van de Ganges in Rishikesh keken we uit op een beeld van de god Shiva.

Een bijzonder beeld was het beeld van de god Hanuman, de apengod.

Het luikje in de borstkas ging regelmatig open en dicht.

Aan het eind van onze reis kwamen we in Varanasi aan. In deze voor de Hindoes heilige stad worden Hindoes gecremeerd waarna de as over de rivier wordt uitgestrooid.

Niet iedereen mag worden gecremeerd, bijvoorbeeld zwangere vrouwen, leprapatiënten en mensen die een slangenbeet hebben opgelopen.

Op de foto is te zien dat een lichaam naar een boot wordt gedragen.

Het lichaam wordt gewikkeld in doeken en op een zware platte steen gelegd. Er wordt een touw vastgemaakt aan het lichaam en de steen.

Men vaart een stukje de Ganges op en gooit vervolgens de steen met het lichaam overboord.

De meeste lichamen, aangevoerd uit heel India, worden gecremeerd.

We hebben op een gegeven moment zes brandende brandstapels gezien

We zagen er twee keer een been uit vallen, dat vervolgens weer op de stapel werd gelegd.

Het blijft een vreemd gezicht om twee voeten uit een brandende houtstapel te zien steken.

 

Je ziet bij de ghats, zoals de trappen genoemd worden die naar de Ganges leiden, bijzondere mensen.

We zijn 's morgens vroeg voor zonsopkomst een boottocht gaan maken. Veel Hindoes reinigen zich voor zonsopkomst.

De ghats werden net voldoende verlicht om foto's te kunnen maken, met de meest gevoelige instellingen van de camera.

Bij de opkomende zon werd er steeds meer zichtbaar.

Ik was wel verbaasd over het grote aantal boten met toeschouwers. Ik kreeg er een wat ongemakkelijk gevoel bij. Wordt het te commercieel? Is het niet gênant om badende mensen te bekijken?

Het schijnt dat de Hindoes zich hier niets van  aantrekken, het gaat hen om iets veel belangrijkers.

De verbrandingen gaan meestal 24 uur per dag door.

De as wordt verzameld en in manden naar de rivier gebracht. De inhoud wordt in een andere mand overgedaan, waarna gezeefd wordt om bijvoorbeeld sieraden eruit te halen. De as wordt in de rivier gestrooid.

Het bizarre was wel dat zo'n 100 meter verder mensen kleren stonden te wassen in de rivier.

Nadat mensen zich ritueel gereinigd hebben en een bad hebben genomen laten zij vaak een soort bootje te water met een klein olielampje erin, als een soort offerande.

Deze foto is wat eerder op de ochtend gemaakt toen de zon nog niet op was.

Langs de oever worden kleding,  lakens en handdoeken gewassen.

De natte textiel wordt met een flinke klap op platte stenen droog geslagen.

Daarna legt men de kleding op de ghats om ze te laten drogen.

Ook al is het water hier troebel, er leeft wel vis in.

Jezelf wassen aan de oevers is hier heel normaal, zoals te zien is.

Mensen drinken zelfs rivierwater. Hoe is het mogelijk dat ze er niet ziek van worden?

Tja, het is een lang verhaal geworden. Je doet zo veel indrukken op. 

Het wordt nog veel moeilijker om uit alle foto's de mooiste te selecteren. 

Ik wil nog een tweede blog aan de algemene indruk van het land wijden. 

Daarna volgen nog twee blogs waarin de natuur aan bod komt.

Tip: vanaf zondag 2 december is er om 20.25 uur op Ned2 een documentaire "Van Bihar tot Bangalore" van Jelle Brandt Corstius, waarin gedeelten van ons reisgebied te zien zijn.

Wordt vervolgd.