AWD April 2014

In april was de lente overal merkbaar. 

Deze lammetjes waren met hun moeder niet in de buurt van de kudde. 

Ze waren pas kort geleden geboren. Ooien zonderen zich altijd af als de bevalling aanstaande is. 

Toen ze gingen staan was de navelstreng duidelijk te zien.

Een overzichtsblog is meestal goed gevuld. Zo ook deze keer.

Ik probeer wat variatie aan te brengen, met ongeveer één foto per dag.

Lammetjes waren in april op veel plaatsen in grote aantallen te zien.

Deze damherten gingen nog even sparren. 

Het zal niet lang meer duren voordat ze hun gewei afwerpen.

De heerser op de vlakte. 

De hindes en kalveren lagen vlakbij aan de bosrand.

Reeën wagen zich soms op de open vlakte. 

Zo kreeg ik de kans om eens een andere foto te maken.

Ik vind een nijlgans in een bos toch wel een vreemde vogel.

Ik kom daar vrij vaak een paartje tegen.

Padden en kikkers waren regelmatig op pad.

Deze foto is een soort zoekplaatje.

(in de vergroting beter te zien)

Ik plaats hem om te laten zien dat een waterkevertje een kikkervisje gevangen heeft.

De staart van het slachtoffer steekt recht omhoog. Dat was wel een heel kort leven.

Duinhagedissen kon je op veilige, zonnige plekjes aantreffen.

Kuifeenden in actie. Ze zijn het hele jaar door te zien.

Het winterkoninkje liet zich even bewonderen, uitbundig zingend.

Fitissen behoren tot de zangertjes die je niet alleen vaak ziet, maar nóg vaker hoort.

Ze zitten graag hoog in bomen en struiken.

Ook de kneu zoekt het graag hogerop.

Dit was voor mij een bijzondere waarneming.

Deze koekoek gaf mij een kansje; 

meestal zijn ze zo schuw dat ze al wegvliegen als je aan een foto denkt.

Ook de gekraagde roodstaarten zijn weer in het land.

Misschien krijg ik in mei weer een kans om het nestelen te volgen.

De zanger bij uitstek, de nachtegaal. Meestal zit hij verscholen, maar af en toe  laat hij zich zien.

In april ging de macrolens vaak mee. 

Dat gaf mij de kans deze spin te fotograferen. Hoe hij heet weet ik overigens niet.

Zonnedauw, weliswaar nog erg klein, was in april ook weer te zien.

Een beetje stoeien met de scherptediepte  hoort erbij.

Van opzij krijg je een heel ander beeld.

Wat is mooi? Een kwestie van smaak.

Roodborsttapuiten horen bij het open duingebied.

De mannetjes houden hun territorium goed in de gaten.

Dit jaar heb ik voor het eerst tapuiten kunnen fotograferen.

Een vrouwtje op haar uitkijkpost.

En hier een mannetje.

Ze zoeken hun voedsel vaak op de grond. 

Dat betekende voorzichtig ernaartoe tijgeren.

Als je voorzichtig een stuk over de grond gekropen hebt, 

langs konijnenkeutels en opgedroogde koeienvlaaien, dan kan dit de beloning zijn. 

Soms vliegen ze op, net voordat je wilt afdrukken.

Dat hoort er ook bij. In dit geval: de aanhouder wint.

Tapuiten komen later in mei nogmaals aan bod.