Parnassia is een betrekkelijk schaars voorkomend bloemetje dat in duingebieden groeit.
De laatste jaren komt het steeds meer voor in het gebied waar ik ze voor het eerst aantrof.
Ik vind het echter niet zo makkelijk om er aansprekende platen van te maken.
De eerste twee zijn eigenlijk tamelijk vertrouwde, wat minder spannende platen.
Hier heb ik het accent op de omhoog staande blaadjes gelegd, waardoor het al minder registrerend is geworden.
Over deze ben ik het meest tevreden, hoewel ik mij realiseer dat het nog veel beter kan.
Dat is mij dit jaar niet gelukt.
Naast parnassia laat ik een aantal vertrouwde bewoners van de Waterleidingduinen zien,
helaas zonder reeën die ik geen enkele keer ben tegengekomen.
Als je vroeg opstaat kan je verwend worden met mooi licht.
Deze ochtend was het nog mistig, waarbij de opkomende zon er wel voor zorgde dat die snel optrok.
Een plaat van een damhert is niet zo bijzonder voor regelmatige bezoekers van het duingebied.
Deze vond ik wel wat hebben omdat er nog de laatste resten van de bast van zijn bastgewei aan een van de stangen hingen.
Jonge futen blijken ook wat groente bij hun vis te lusten.
De rechter jonge fuut bood zijn kleine broertje of zusje een flink stuk aan .
Als één van de ouders een baars gevangen heeft en die komt aanbieden, vergeten de jonge futen hun groentehapje snel.
Zo'n visje wegkrijgen kost nog behoorlijk wat moeite.
De baars viel een keer in het water, maar werd door de zorgzame ouder snel weer gegrepen.
De kleine kreeg een nieuwe kans.
Ook al viel het niet mee, ook al keek zij mij bij wijze van spreken vragend om hulp aan, de vis werd wel verslonden.
Dit tweetal hield zich totaal niet met eten bezig.
Ze deden hun naam eer aan en zaten bewegingsloos op een boom (tak).
Bij de wat grotere boomkikkers is dit overdag de favoriete actie, als ze niet gestoord worden.
Een derde zat er een stukje achter, maar paste niet mooi op de foto.
Een piepklein kikkertje verschool zich als het ware achter een blad, net alsof het verstoppertje aan het spelen was.
Een ander ukkie had een plekje gevonden tussen de pitrus stengels, die onvermijdelijk veel in beeld kwamen.
Dat is nu eenmaal hun woonomgeving.
Ze houden van hangen, .......
...... de omgeving observeren, ............
........ klauteren, .........
...... en van de zon genieten op een varenblad.
Ik heb ze inmiddels ook in duindoorns gezien, maar dat heeft nog niet de beelden opgeleverd die ik graag wil.
Deze houding is heel karakteristiek, want vanaf heel klein zijn ze er al goed in.
Volwassen boomkikkers heb ik dit jaar maar een enkele keer gezien.
Een zandhagedis liet zien dat hij een goede klimmer is, want hij had er geen enkele moeite mee om in een boompje te klimmen en een zonnige plek te zoeken op een stevige tak.
Het was een mooi exemplaar dat nog behoorlijk groen gekleurd was.
Hij vond mijn aanwezigheid prima en bleef lekker liggen.
Volstrekt onverwacht kwam ik een vosje tegen.
Het was zelf ook verrast want het pootje, waarmee het achter zijn oor aan het krabben was, bleef even roerloos in de lucht hangen.
Hij liep naar de oever van het nabij gelegen kanaal om te drinken en stak vervolgens een bruggetje over.
Ik volgde hem voorzichtig op afstand.
In het bos aan de overkant ging hij op jacht.
De kleine reageerde op alle geluidjes en geurtjes, maar nauwelijks op die van mij.
Hier ritselde ongetwijfeld iets tussen het gras.
Het leverde niets op, ook al snuffelde hij grondig tussen het gras en bij de resten van de boom.
Een ander geluidje trok zijn aandacht, maar het leverde opnieuw niets op.
Dan maar even pauze.
Jammer, het jagen leverde helaas geen spectaculaire sprongen op.
Even later begon hij opnieuw.
De kop schuin naar rechts, dan weer naar links.
Het herhaalde zich een aantal malen, maar helaas met hetzelfde resultaat.
Het zat niet mee, in ieder geval niet gedurende de tijd dat ik hem kon volgen.
Op een zeker moment zag ik nog een tweede vosje dat van mijn aanwezigheid niets wilde weten, maar waardoor ik wel even afgeleid werd.
Toen waren er plotseling twee vosjes verdwenen.
