Een jonge grijze zeehond

Deze jonge grijze zeehond (Halichoerus grypus) was de verrassing van de dag.

Op een mistige 12de januari zag ik op een weer app dat in IJmuiden de zon zou schijnen.

Ondanks dat het bij mij thuis in de Haarlemmermeer nog flink mistig was waagde ik de gok en reed over de A9 naar IJmuiden, nog steeds grotendeels in de mist.

Halverwege sloeg in korte tijd het weer om en werd het inderdaad zonnig.

Op de Zuidpier was helaas weinig te beleven.

Er zwommen een paar eidereenden op grote afstand en er scharrelden de gebruikelijke steenlopers, 

paarse strandlopers en drieteenstrandlopers rond.

Er wachtte mij echter een grote verrassing.

Teruglopend over de pier zag ik dat een hond ergens op reageerde dat ik aanvankelijk niet kon zien.

 Plotseling zag ik wat bewegen.

De hond rende weer verder en ik klom voorzichtig over de basaltblokken omlaag,

ervoor zorgend dat ik voldoende dekking had.

Voorzichtig om een betonblok glurend zag ik een jonge grijze zeehond.

Het beestje keek mij met grote ogen aan maar bleef wel rustig liggen.

Zelf bleef ik nog steeds grotendeels verscholen achter grote betonblokken.

De jonge zeehond zal waarschijnlijk in december geboren zijn.

Op sommige delen van het lichaam waren nog restanten van de witte pels te zien die de kleintjes bij hun geboorte hebben.

De eerste drie weken van hun leven hebben de pups nog een witte pels waardoor ze niet kunnen zwemmen.

Daarna krijgen ze een nieuwe vacht waarbij ze steeds meer van hun witte pels verliezen.

De pup voelde zich volkomen op zijn gemak, ook toen ik iets meer achter het betonblok tevoorschijn kwam.

De witte pels op zijn voorpoot is goed zichtbaar.

Natuurlijk sliep hij niet diep, maar wat slaperig was hij duidelijk wel.

Ik kreeg zo een goede kans om zijn gebit te bewonderen.

Scherpe witte tanden, geen verwondingen, allesbehalve vermagerd:

de pup zag er heel gezond uit.

Hij lag lekker in de middagzon, uit het zicht van de wandelaars op de pier.

Toen ik vlakbij de zeehond was liepen de meeste wandelaars verder, 

dus blijkbaar hebben ze de zeehond (en misschien ook mij) niet of nauwelijks gezien.

Hoe ontspannen kan je zijn?

Alleen bij deze plaat heb ik maximaal ingezoomd (400 mm).

De pup was beslist niet van plan om zijn middagdutje af te breken.

Ik besloot dan ook om hem na een kwartiertje verder met rust te laten.

Met dit beeld nam ik afscheid.

Opnieuw was het mij duidelijk geworden dat je op alle signalen in de natuur moet letten.

Zonder de hond, die ongetwijfeld de geur van de zeehond had opgevangen, 

had ik waarschijnlijk niet zo'n topmiddag gehad.

Toen ik over de A9 naar huis reed dook ik de mist weer in,

 in de zelfde omgeving als op de heenweg.

Thuis was er de hele middag een dichte mist geweest.