Duinvogels

Een drietal soorten vogels die ik de laatste jaren regelmatig in het duingebied tegenkom zet ik in deze post eens in het zonnetje.

De gekraagde roodstaart (Phoenicurus phoenicurus), waarmee ik deze keer begonnen ben, is de eerste van dit drietal.



Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.
Als de lightbox in Google niet werkt, helpt het om Firefox te downloaden en dan mijn blog te bekijken.
De lightbox werkt daar wel.

Zoals altijd maak ik mijn foto's in het duingebied nooit uit een schuilhut, maar altijd in het vrije veld.

Dit gekraagde roodstaart vrouwtje had een een flinke prooi gevangen, die zij naar haar jongen ging brengen.

Aanvankelijk was ze wat onrustig maar na een tijdje ging zij haar gang zonder zich echt druk om mij te maken.

Haar partner bekeek het wel, letterlijk en figuurlijk.

Ik zag hem geen enkele keer met voedsel voor zijn nakomelingen.

Hij beperkte zich tot op een passende uitkijkpost te gaan zitten, af en toe een kreetje slakend.

Op een andere dag was ik er wat vroeger bij waardoor de lichtcondities gunstiger waren.

Opnieuw was vooral het vrouwtje actief.

Bedrijvig vloog ze af en aan, waarbij ze vaak een tussenstop maakte op de tak waarop ze hier ook zit.

Maar van even mooi poseren was ze ook niet vies.

Een beetje ijdel mag ze ook best zijn.

Ik werd duidelijk tot op een bepaalde afstand getolereerd.

Beide vogels werden onmiddellijk onrustiger als ik iets dichterbij kwam.

Ik keerde dan ook direct op mijn schreden terug.

Ik was allang blij dat ik vooral het vrouwtje zo goed had kunnen bekijken en op de plaat kon zetten.

De roodborsttapuit (Saxicola rubicola) is kort geleden ook al eens in mijn blog opgedoken, maar hij verdient een extra moment.

Het mannetje vloog dan wel van uitkijkpunt tot uitkijkpunt, hij liet zich deze keer van redelijke afstand bewonderen, zelfs een keer met prooi.

Alleen deze plaat is niet in de waterleidingduinen  geschoten, maar in de Achterhoek.

Hij past mooi in dit overzichtje.

De derde soort is de kleine plevier (Charadrius dubius).

Ik volg deze vogel pas een paar jaar in de AWD. 

Door de grote veranderingen in het duin, waarbij veel vogelkers is verwijderd, is er een duinlandschap ontstaan waarin deze vogels heel goed gedijen.

Ik had er die dag al een aantal gezien, maar deze verraste mij in het bijzonder.

In plaats van weg te vliegen zoals ze meestal doen als je te dichtbij komt liep deze alleen maar weg.

Kruipend en tijgerend probeerde ik hem te benaderen.

Maar was het wel een hem of was het misschien een haar?

Ik dacht er toen nog niet bij na.

Ik ben ook niet zo deskundig dat ik direct kan zien of het een vrouwtje of een mannetje is.

Zou het een vrouwtje zijn dat bezorgd was om haar jongen of was er een andere verklaring?
Het bleek een vrouwtje te zijn (zie verder).

Ik greep mijn kans om haar uitgebreid op de plaat te zetten.

Ik had al eerder geprobeerd of ik aan het gedrag van de pleviertjes kon zien of ze wellicht ergens een nest hadden,
maar dat had niets opgeleverd.

Nu liep zij steeds maar een klein stukje bij mij vandaan, mij de kans biedend om haar mooi te portretteren.

Zo'n buitenkans had ik niet verwacht.

Overvliegende vogels werden goed in de gaten houden.

Ze drentelde wat rond, maar maakte er geen geluidjes bij.

Geen waarschuwingen, geen alarm.

Al met al hield zij mij zo een minuut of 20 bezig.

Zij schudde zich eens lekker uit.

Voor mij het moment om op te stappen en haar helemaal tot rust te laten komen.

Thuisgekomen wees Maria mij er via een whatsapp op dat het een vrouwtje was dat vermoedelijk probeerde mij bij haar jongen,
die ergens in de buurt verscholen waren, weg te lokken.

Dan zit er maar één ding op: de volgende dag terug.

De tweede dag bracht mij een absoluut onverwachte vondst.
Op weg naar de plek van de vorige dag hield ik de omgeving goed in de gaten en zag toen opnieuw een onrustige kleine plevier.

Natuurlijk ging ik daar even in de buurt kijken en vond tot mijn grote verrassing al snel een jong dat zich tussen de grasstengels tegen de grond drukte.

Het bleef volkomen bewegingloos liggen.

Het was wel een voordeel dat ik  alle platen met mijn 400 mm lens kon maken waarna ik een 
enkele keer nog maar een klein beetje hoefde te croppen, en vaak helemaal niet. 

Ik was er wat beduusd van dat ik zo snel een jong had weten te vinden.
Het adrenaline peil in mijn bloed was ongetwijfeld bovengemiddeld.

Maar het hield niet op.

Op de plek waar ik de vorige dag het vrouwtje had gezien dat maar niet weg wilde vliegen ben ik logischerwijs ook gaan zoeken.

Opnieuw met succes want ik vond ook hier een jonge vogel, die zich tussen de stengels tegen de grond drukte.

Je oog moet er maar net op vallen, want ze gaan behoorlijk in de omgeving op.

Een paar meter verder lag er zelfs nog één, wat meer in de zon.

Het was echt een kick om zo maar drie jongen te vinden.

Nadat ik in de omgeving nog even zonder resultaat had verder gezocht kostte het enige moeite om de jongen weer terug te vinden.
Zo goed is hun schutkleur.

Een face-to-face, waarbij ik op enkele meters voor het vogeltje plat op de grond lag, vind ik een mooie plaat om mee te besluiten.

Ik heb behoorlijk wat tijd aan deze drie soorten besteed en ben zeer tevreden over het resultaat.

In de vrije natuur, geen mens in de buurt.

Helemaal top.