Vossenwelpjes

Op 7 april zat ik om 09.15 uur klaar bij de vossenburcht die ik twee dagen eerder had gevonden. Na drie kwartier lopen kon ik nu gaan wachten tot er iets zou gebeuren. Ik zat er uit de wind, helemaal alleen. Na ongeveer een uur kwamen er twee vrouwen die een paar meter links van mij gingen zitten, alle drie hadden we een goed uitzicht op de burcht. Op een gegeven moment zag één van hen vlakbij ons achter grashalmen voor een duindoorn iets bewegen. Toen we wat dichterbij kwamen zagen we dat er piepkleine vosjes in een holte onder de duindoorn lagen! 

Wat je anders nooit kan doen kon nu wel: van zeer korte afstand foto’s maken. Natuurlijk letten we er goed op dat we de vosjes niet verstoorden. Ze verroerden zich nauwelijks, maar sliepen voornamelijk door. Vanzelfsprekend letten we er ook op of de moervos niet in de buurt kwam, want iedere vorm van verstoring wilden we vermijden.

Het was voor het eerst dat ik zulke kleine vosjes met blauwe oogjes zag. En wat waren die vosjes klein! Volgens mij waren ze niet groter dan mijn hand. Het was toch wel bizar om de kleine vosjes dicht tegen elkaar te zien liggen in hun schuilplaats en ze ook nog te kunnen fotograferen. Zo’n kans krijg je nooit meer.  Omdat het de vorige dag flink geregend had waren we er van overtuigd dat dit hun eerste dag buiten de burcht was, ongeveer een maand oud.

We zijn weer rustig op wat grotere afstand van de schuilplaats gaan zitten.

Toen de moervos kwam aangelopen liep ze eerst snuffelend langs de schuilplaats en ging toen rechtstreeks naar haar burcht. Ze ging er even in en liep daarna weer naar de schuilplaats toen ze merkte dat er geen jongen waren achtergebleven. We konden het gepiep van de welpjes horen. Omdat het de dag ervoor regenachtig was geweest was het vrijwel zeker dat ze op 7 april voor het eerst de burcht hadden verlaten. De kans is groot dat de moervos haar welpen naar de schuilplaats gebracht heeft waarna ze voedsel is gaan zoeken. Het is anders wel erg toevallig dat ze onder de duindoorn lagen.

De moervos liep dus naar de schuilplaats waar haar jongen direct op reageerden. De welpjes maakten piepgeluidjes en er kwamen er drie naar buiten. Twee ervan wilden direct drinken, maar dat stond ze slechts kort toe. Ze verdween zelf ook in de schuilplaats, waar het zogen zich verder buiten ons gezichtsveld afspeelde. 

Af en toe kwam er een welp voor de opening waardoor we weer wat nieuwe plaatjes konden schieten.

Moeder hield wel een oogje in het zeil.

De  welpjes leken nog nauwelijks op vosjes.

Een minuutje of tien nadat de moervos weer was vertrokken kwam er plotseling een andere moervos naar de schuilplaats gelopen. Ze had overduidelijk zelf ook een aantal welpjes. 

Ze snuffelde wat bij de schuilplaats maar was niet bedreigend voor de welpen.

Toen de tweede moervos wat rondgesnuffeld had - en een verborgen prooi had gevonden en opgegeten - vertrok ze weer. Het aantal kijkers was inmiddels gegroeid tot 20 á 30 personen, maar daar had ik gelukkig geen last van. Ze zaten of stonden namelijk grotendeels achter mij. 

In het erop volgende weekend schijnt het erg druk te zijn geweest. 

Eén klein vosje keek af en toe nieuwsgierig naar buiten.

3 Dagen later.

De ruimte onder de duindoorn was verlaten. Toen de moervos bij haar burcht lokkende geluidjes maakte kwamen de welpjes tevoorschijn. 

  Toen pas werd voor mij duidelijk dat er vijf welpen waren.

Ze hadden honger. Blijven staan was voor de moervos net even te vermoeiend.

Het maakte de welpjes niet uit hoe, maar drinken wilden ze, desnoods op hun rug liggend.

Wat voor een gevoel moet het voor de moervos geweest zijn: vijf welpen die hun uiterste best doen om zich zo snel mogelijk vol te drinken.

Boven op elkaar, voor kleine welpjes geen probleem.

Bij zoveel geweld kon ze niets anders meer dan gaan liggen, min of meer uitgeteld.

Alle energie werd uit haar gezogen.

Het was echt "wie het eerst komt wie het eerst maalt".

De eerste was verzadigd.

De andere vier zo te zien nog niet.

Toen waren er nog drie.

Het eind was in zicht, en er waren nog maar vijf minuten voorbij!

Drie welpjes waren al weer naar de burcht teruggelopen.

Eén welpje keek nog eens naar buiten en zag toen dat zijn moeder al weer weg was, na een bezoek van in totaal ongeveer zes minuten.

Een tweede sloot nog even aan. Daarna verdween ook dit tweetal in de burcht.

Vier dagen later zou ik ze weer gaan opzoeken. 

Hoe zou het met ze zijn gegaan, zouden ze veel gegroeid zijn?

Een voorproefje.

Het is een lang verslag geworden, waarbij ik mij bovendien nog heel erg heb moeten beperken. Als ik van dit verslag twee verslagen zou hebben gemaakt, zouden er nóg drie moeten volgen. Dat zou teveel van het goede zijn. Ik ben benieuwd of het mij gaat lukken om het vervolg in één bericht te verwerken.