Zwarte sterns

 

Het is een buitenkans als je zwarte sterns kunt zien broeden en vervolgens hun jongen zien groot brengen. 

Als er door een vogelwerkgroep vlotjes zijn geplaatst die niet omgeven zijn door gaas is het helemaal fraai. 

Het is dan een ideale kans om het wel en wee van de vogels te volgen.

Maria had mij getipt en erbij gezegd dat het verstandig was om er op tijd heen te gaan. 

Zo gezegd, zo gedaan. 

Het verbaasde mij niet dat ik er net als vorig jaar René aantrof, eveneens door Maria getipt.

Het weer zou aantrekkelijk moeten zijn, maar onderweg erheen zag het er nog niet erg goed uit. 

Gelukkig veranderde dat later, al was het soms wat wisselvallig zoals aan de beelden wel te zien is.

De jonge sterntjes waren nog maar enkele dagen oud en nog niet erg bedreven in het ontvangst nemen van een prooi.

Ze kropen vaak dichtbij elkaar.

Er zat voor de ouders niets anders op dan op het vlotje te landen en de prooi - vaak een vette worm - als het ware vlak voor de snavel van het begerigste jong te houden.

En daar sta je dan, hoopvol op de uitkijk naar een ouder met voedsel.

Je moet dan natuurlijk wel blijven staan.

Uit deze tuimeling blijkt wel dat ze nog niet erg stevig op hun pootjes stonden.

Een van de zeldzame keren dat het hele gezin in één beeld gevangen was, terwijl ze niet samen op het vlotje zaten.

De ouders slaagden er in om regelmatig met vers voedsel te komen.

Hier ging een bijzonder moment aan vooraf. 

Het linker pulletje was van het vlot gevallen en klauterde er hier weer op.

Bedelen, bedelen en nog eens bedelen.

De kleine was er klaar voor, .........

....... deed zijn best, maar ......

.. had moeite de prooi in ontvangst te nemen toen de bezorger op het vlotje was geland. 

Alle begin is moeilijk.

De volwassen vogel was geduldig en slokte de pier niet zelf op.

De aanhouder wint uiteindelijk toch.

En op weg maar weer, want de honger is nauwelijks te stillen.

Het was een voortdurend wisselen van de wacht, 

waarbij het mij niet lukte om te zien of alle drie de jongen afwisselend aan de beurt kwamen.

Het leverde mij in ieder geval mooie beelden op.

En daar zitten ze dan.

De één met een flinke libel in zijn snavel, die niet 1-2-3 naar binnen werd gewerkt.

Een ander op de uitkijk.

Ze zaten daar toch wel erg open en bloot zonder enige bescherming tegen rovers.

Eerst maar weer landen, en daarna .......

…. liet één van de jonkies zien hoe hij zijn best deed om een libel te verslinden.

Af en toe werd er een kleine vliegoefening gedaan.

We naderen het eind van dit verslag met opnieuw het brengen van een verse libel.

Miscommunicatie: het jong kijkt de verkeerde kant op.

Zal de bezorger de libel toch maar zelf opeten?

Nee, er werd opnieuw gevoerd.

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar dan val ik nog meer in herhaling.

Wellicht is de serie mosterd na de maaltijd, na de posts van René en Maria.

Ik hoop dat deze mosterd wel van goede kwaliteit is en in de smaak valt.

Het is al een tijdje bekend dat het slecht is afgelopen met dit kleine drietal. 

Zij zijn verdwenen, ongetwijfeld ten prooi gevallen aan de een of andere rover.

Voor zo ver ik weet heeft niemand dat zien gebeuren, waardoor het gissen blijft naar een geloofwaardige verklaring.