Enterveen deel 2

Kort geleden heb ik hier laten zien welke spechten we hadden gezien in een vogelhut in Enterveen. 

Maar er was nog meer te zien.

 In het hieronder staande overzicht zal ik daar een korte impressie van geven.

Boomklevers zijn vaak bij hutten te zien. 

Ook hier waren ze regelmatig te zien, maar ze leverden mij geen bijzondere platen op. 

Een gaai in bad staat altijd garant voor spetterende platen. 

Ook al heb ik het al vaak gezien, voor mij blijft het genieten hoe deze vogels er volledig in opgaan.

Met de opstaande kuif is het een punker eerste klas.

Glanskoppen waren ijverig op zoek naar iets eetbaars, 

maar ze waren niet van plan op een plek te gaan zitten die mijn voorkeur had.

Ok, als ze in bad gaan moet ik niet klagen.

Deze glanskop had het er prima naar zijn zin.

Dit merelvrouwtje kwam eens lekker dichtbij zitten.

Een niet-alledaagse plaat van een houtduif.

Hoewel je weet dat hij een golf veroorzaakt lijkt het net of hij zijn kop onder water heeft.

Zijn snavel is hierbij goed te zien.

Zo, nog steeds in bad maar nog wel even nagenieten in de zon.

Ik was blij verrast dat er regelmatig kuifmezen te zien waren en nog mooi in beeld ook.

De stand van de zon speelde een grote rol, maar ook of er een wolkje voorbij kwam. 

Het is goed te zien aan de kleurverschillen.

Ze zochten deze keer vooral de waterkant op.

Ik moest vaak een hogere ISO waarde kiezen dan ik zou willen, maar dat hoort erbij als je naar een hut gaat. 

De stand van de zon en de tijd van het jaar spelen nu een eenmaal altijd een rol.

Pimpelmezen deden zó hun best om de aandacht te trekken dat ik ze niet kan negeren.

Samen met koolmezen zijn ze bij iedere hut in een bosrijke omgeving te vinden.

Een tjiftjaf kwam even kort buurten.

Jammer dat hij geen betere plek  had uitgekozen om een mooie foto te kunnen maken.

Dit roodborstje deed dat beter, maar kwam bovendien ook veel vaker langs.

Hij kwam lekker dichtbij zitten zodat we hem uitgebreid konden bewonderen.

Een voor mij bijzondere soort heb ik vrijwel tot het laatst bewaard:

een holenduif.

Ik had ze nog nooit goed in het wild gezien, laat staan vanuit een hut.

Nu kregen we er af en toe een op bezoek, en soms zelfs twee.

Een andere lichtinval zorgde voor grote kleurverschillen.

Tot slot een aantal platen van bekende smaakmakers, zoals zo vaak weer fotogeniek.

Eekhoorns kwamen niet alleen naar voedsel zoeken, maar ze kregen er ook duidelijk dorst van.

Dat levert dan de scenes op die ik graag zie.

Voor de broodnodige variatie ook eens een andere pose.

Alert als altijd, want er komen hier ook af en toe roofvogels.

Deze dag helaas voor ons niet.

Omdat ze met een noot in hun bek of poten niet in beeld te krijgen waren - of geen mooie houding hadden - komen deze keer vooral de dorstige eekhoorns aan bod.

Met deze plaat sluit ik deze editie af. 

De hut is ons heel goed bevallen en de kans is groot dat we hier weer een keer terugkomen.

In de volgende editie komt de herfst in de AWD, met bronst en paddenstoelen, aan bod. 

AWD - Augustus 2025

 

De dagen worden weer korter, het duurt 's morgens langer voordat het licht wordt.

Een goed moment om nog eens terug te kijken naar augustus. 

Zoals uit de eerste foto blijkt waren de libellen toen nog actief, zoals dit stelletje gewone oeverlibellen.

Deze keer geen boomleeuwerik of graspieper, maar een boompieper die zich tussen de vele takken even liet zien.

Ik heb al eerder een post gewijd aan vlinders, maar deze kleine vuurvlinder verdient in deze editie ook een plaats.

Tijgerspinnen waren in augustus niet alleen druk bezig met prooien vangen, maar ze waren ook met de toekomst bezig.

De aantallen begonnen af te nemen, het aantal cocons waarin ze hun oranjerode eitjes verpakken begon groter te worden. 

Er kwam van alles in hun web terecht, maar libellen en juffers vallen natuurlijk het meest op.

Het blijft een fascinerend gezicht hoe snel en kundig de spinnen hun prooi verlammen en vervolgens hun prooi inpakken.

Niet alleen spinnen horen bij het najaar, hetzelfde geldt voor zwammen.

Zwammen komen overigens niet alleen in de herfstmaanden voor

Een voorbeeld hiervan is dit gewone vuurzwammetje.

Voor veel aansprekende soorten geldt wel dat de herfst het topseizoen is.

Augustus was ook voor deze bruinrode heidelibellen de maand om niet voortdurend als eenling door het leven te gaan.

Er werd flink gepaard.

In de AWD wordt net als in andere natuurgebieden aan natuurbeheer gedaan. 

Met een kudde Kempische heideschapen, die een tijdje in een afgebakend gebied voedsel mogen zoeken, 

trekt een herder een aantal maanden door de duinen.

Nu het aantal damherten afneemt, 

moet een alternatief gevonden worden om bepaalde soorten begroeiing te beheersen.

 

Op de website van Waternet staat de volgende tekst:

De AWD is het eerste natuurgebied in Nederland dat experimenteert met runderbegrazing met behulp van 'virtual fencing'. We werken samen met het bedrijf Collie dat deze techniek heeft ontwikkeld. De koeien dragen een halsband met gps, kompas, speaker en zonnepaneel. Als ze een digitale grens naderen, horen ze een piep. Lopen ze verder, dan krijgen ze een elektrische prikkel. Lijkt op schrikdraad, maar is vele malen milder. Zo leren ze die prikkel te vermijden en blijven ze binnen de specifieke grens.

In een exclosure, een omheind gebiedje in de AWD kunnen geen damherten meer komen.

 Het is opvallend dat onder andere teunisbloemen, die hier zijn afgebeeld, en slangenkruid hier weer te zien zijn na jaren afwezigheid.

Voordat er grote aantallen damherten in de AWD waren kwam vooral slangenkruid hier veel voor. 

Recent zag ik slangenkruid ook weer buiten de hekken. 

Het aantal damherten is inmiddels drastisch afgenomen.

Je moet een beetje je best doen om goed te kunnen zien wat dit voor insect is.

Het is een zandroofvlieg.

Toeval of niet: ik zag hem in een exclosure.

In dezelfde exclosure zag ik deze grote groene sabelsprinkhaan, op slangenkruid.

 Deze sprinkhanensoort ben ik ook in andere, niet afgezette delen van de AWD tegengekomen.

Langs een wandelpad word je gewaarschuwd voor een nest Europese hoornaars. 

Niet iets om bang van te worden, maar je moet je natuurlijk wel zo gedragen dat de insecten zich niet bedreigd voelen.

Gelukkig nog geen Aziatische hoornaars, die wel in Haarlem en omgeving zijn gezien.

Vooral deze soort kan enorme nesten maken.

Weer terug naar voor velen minder bedreigende soorten, zoals dit hooibeestje.

Dit vlindertje voelt zich thuis in de duinen, al heb ik wel het gevoel dat ze minder talrijk zijn.

En wat te denken van deze curiositeit?

Een grote aalscholver in diepe rust.

Het duurde een tijdje voordat hij in de gaten had dat hij bekeken werd.

Ook toen ging hij er niet vandoor.

Dit jaar kostte het veel moeite om een boomkikker te vinden. 

Of het een goed jaar voor boomkikkers in de AWD is geweest is weet ik niet, 

want het gebied waar ik ze meestal aantrof was niet toegankelijk.

Dit piepkleine kikkertje vond ik in een ander gebied.

Het was ook precies de enige, na de waarneming van de vorige maand, die ik gevonden heb.

Een mooie fotogenieke plek zat er deze keer niet in.

Een vlindertje dat altijd veel in het duingebied te zien was, kwam ik nu veel minder tegen.

Het lijkt de trend van 2025.

Het is het bekende icarusblauwtje.

Het vrouwtje onderscheidt zich duidelijk van de mannetjes.

Nog een laatste omdat hij zo mooi bleef poseren.

Na augustus komt september, de maand waar veel damherten (-liefhebbers) naar uitkijken.

De aantallen zijn inmiddels flink afgenomen, 

maar er zijn er vast nog wel genoeg overgebleven om naar de bronst uit te kijken.

Maar zijn er voldoende hindes?

Er moet wel wat te verdienen zijn, 

want waar ben je als een zichzelf respecterend damhert mee bezig als het alleen maar stoerdoenerij is.

Spechten in Overijssel

Eind september paste een bezoek aan een vogelhut in Enterveen goed in onze vakantie

in de omgeving van de Sallandse heuvelrug. 

We werden niet teleurgesteld. 

Niet alleen was het een fraaie hut, die mooi gelegen is in een bosachtige omgeving, 

maar er was ook een behoorlijke variatie aan soorten te zien.

 In deze editie laat ik de spechten zien waarop we gehoopt hadden.

De kleinste soort die we zagen was de grote bonte specht, 

een soort die je meestal wel aantreft bij hutten in een bosachtige omgeving.

Daar ging het ons deze keer niet om.

Hier ging het wel om.

Ineens was zij er, een zwarte specht, een soort die ik heel lang geleden van dichtbij had gezien.

Toen was ik aan het hardlopen en had uiteraard geen camera bij mij.

Om hem goed in beeld te krijgen ben ik gaan staan, want zittend in de hut had ik wat last van de begroeiing.

De boomstronk lag namelijk wat links van het gedeelte waar de dieren het beste te zien waren.

De specht ging vrijwel direct aan de slag.

Zij hakte er flink op los, maar nam ook de tijd om de omgeving goed in de gaten te houden.

Wat een schitterende vogel.

Wat een geluk dat zij zich zo goed liet bewonderen.

Het was overigens een vrouwtje, want de rode streep op de kop is bij het mannetje veel groter en duidelijker.

Ook de zijkant van de stam werd flink bewerkt.

De lichtsterkte in de omgeving viel mij niet mee,

want ik moest vaak ISO waarden gebruiken van 2000 en zelfs soms nog wat meer.

Het mocht de pret niet drukken, de lichtgevoeligheid van mijn camera en lenzen speelde natuurlijk ook een rol.

Langzaam maar zeker kwam zij weer wat hoger, waardoor zij ook weer beter in beeld kwam.

De spaanders vlogen regelmatig van het hakblok af, maar die kon ik met mijn camera niet vastleggen.

Zij hield het zeker vijf minuten vol, waardoor ik kansen genoeg kreeg om er deze platen van te schieten.

Nog even in een positie waarbij zij haar rode toupetje liet zien.

Nog een laatste blik op de omgeving en weg was zij.

Schitterend, ik was hier heel blij mee.

De koek was hiermee nog niet op, want drie kwartier later was er opnieuw een zeer gewenste bezoeker:

Een groene specht, die argwanend de lucht in de gaten hield.

Zou hij een bad komen nemen?

Hij liet zich eerst bewonderen.

De doorschemerende rode bakkebaarden maken duidelijk het om een mannetje ging, 

want bij een vrouwtje zijn ze zwart.

Daarna voorzichtig het water in.

Ook al genoot hij er duidelijk van, de omgeving in de gaten houden werd niet vergeten.

Een keer lekker uitschudden.

Geweldig om dit zo van betrekkelijk dichtbij te kunnen zien.

Wat gaat er een spechtenbrein om als hij zo bezig is?

Oog voor de kijkers in de hut had hij absoluut niet.

De druppels vlogen in het rond.

Waakzaamheid was trouwens wel nodig, want hier wil nog wel eens een roofvogel op bezoek komen.

Even goed uitschudden.

Niet de mooiste plaat van een groene specht, wel een bijzondere actiefoto.

Hoe verzopen kan je eruit zien?

Dit was het echte genieten, voor zowel de specht als voor de toeschouwers.

Na een kleine vijf minuten was de show voorbij.

Er was nog meer te zien vanuit de hut,

maar dat bewaar ik voor een volgende keer.