Spechten in Overijssel

Eind september paste een bezoek aan een vogelhut in Enterveen goed in onze vakantie

in de omgeving van de Sallandse heuvelrug. 

We werden niet teleurgesteld. 

Niet alleen was het een fraaie hut, die mooi gelegen is in een bosachtige omgeving, 

maar er was ook een behoorlijke variatie aan soorten te zien.

 In deze editie laat ik de spechten zien waarop we gehoopt hadden.

De kleinste soort die we zagen was de grote bonte specht, 

een soort die je meestal wel aantreft bij hutten in een bosachtige omgeving.

Daar ging het ons deze keer niet om.

Hier ging het wel om.

Ineens was zij er, een zwarte specht, een soort die ik heel lang geleden van dichtbij had gezien.

Toen was ik aan het hardlopen en had uiteraard geen camera bij mij.

Om hem goed in beeld te krijgen ben ik gaan staan, want zittend in de hut had ik wat last van de begroeiing.

De boomstronk lag namelijk wat links van het gedeelte waar de dieren het beste te zien waren.

De specht ging vrijwel direct aan de slag.

Zij hakte er flink op los, maar nam ook de tijd om de omgeving goed in de gaten te houden.

Wat een schitterende vogel.

Wat een geluk dat zij zich zo goed liet bewonderen.

Het was overigens een vrouwtje, want de rode streep op de kop is bij het mannetje veel groter en duidelijker.

Ook de zijkant van de stam werd flink bewerkt.

De lichtsterkte in de omgeving viel mij niet mee,

want ik moest vaak ISO waarden gebruiken van 2000 en zelfs soms nog wat meer.

Het mocht de pret niet drukken, de lichtgevoeligheid van mijn camera en lenzen speelde natuurlijk ook een rol.

Langzaam maar zeker kwam zij weer wat hoger, waardoor zij ook weer beter in beeld kwam.

De spaanders vlogen regelmatig van het hakblok af, maar die kon ik met mijn camera niet vastleggen.

Zij hield het zeker vijf minuten vol, waardoor ik kansen genoeg kreeg om er deze platen van te schieten.

Nog even in een positie waarbij zij haar rode toupetje liet zien.

Nog een laatste blik op de omgeving en weg was zij.

Schitterend, ik was hier heel blij mee.

De koek was hiermee nog niet op, want drie kwartier later was er opnieuw een zeer gewenste bezoeker:

Een groene specht, die argwanend de lucht in de gaten hield.

Zou hij een bad komen nemen?

Hij liet zich eerst bewonderen.

De doorschemerende rode bakkebaarden maken duidelijk het om een mannetje ging, 

want bij een vrouwtje zijn ze zwart.

Daarna voorzichtig het water in.

Ook al genoot hij er duidelijk van, de omgeving in de gaten houden werd niet vergeten.

Een keer lekker uitschudden.

Geweldig om dit zo van betrekkelijk dichtbij te kunnen zien.

Wat gaat er een spechtenbrein om als hij zo bezig is?

Oog voor de kijkers in de hut had hij absoluut niet.

De druppels vlogen in het rond.

Waakzaamheid was trouwens wel nodig, want hier wil nog wel eens een roofvogel op bezoek komen.

Even goed uitschudden.

Niet de mooiste plaat van een groene specht, wel een bijzondere actiefoto.

Hoe verzopen kan je eruit zien?

Dit was het echte genieten, voor zowel de specht als voor de toeschouwers.

Na een kleine vijf minuten was de show voorbij.

Er was nog meer te zien vanuit de hut,

maar dat bewaar ik voor een volgende keer.

AWD - Zomermaanden 2025

De maanden juni en juli brachten behalve bijzondere momenten in het duingebied - zoals het wel en wee van een gezin grote bonte spechten - natuurlijk ook genoeg momenten van het gebruikelijke leven. 

De succesvolle jacht op de damherten heeft wel tot gevolg gehad dat je niet snel meer damhertkalfjes zult vinden. 

Bepaalde stukken duingebied waren niet meer toegankelijk, waardoor ik geen jonge vosjes meer tegenkwam.

Maar er gebeurt natuurlijk nog van alles, het "gewone" leven gaat ook door.

Een witte kwikstaart bijt het spits af.

JUNI

Mijn aandacht werd getrokken door een grasmus.

Het bleek dat er verscholen in een duindoorn een nest was, dat ik overigens niet gezien heb.

De volwassen vogels waren druk bezig met voedsel naar hun jongen te brengen.

Groene kikkers zijn vaak nieuwsgierig. 

Ook als ze onderduiken als je in de buurt komt, laten ze zich na aan tijdje toch weer zien.

Deze aalscholver was voor de verandering niet erg schuw. 

Ik mocht zo maar dit portret maken.

Deze zanglijster heeft overduidelijk jongen, want er werd flink voedsel verzameld.

Tafeleenden zoeken vaak gezelschap van kuifeenden en krakeenden.

Dit jaar zag ik er meer dan gebruikelijk.

Zuringspanners waren echt in de voorjaarsstemming.

Ze paren natuurlijk niet op een plek die te opvallend is, maar ze verschuilen zich meestal tussen grassen.

Het leverde rommelige plaatjes op, maar dit hoort wel bij hun leefomgeving.

Bovendien, zo vaak zie ik zuringspanners niet intiem bezig.

JULI

Het is tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend dat je damherten ziet als je het duingebied intrekt.

In voorafgaande jaren zei ik vaak dat je je best moest doen om ze niet te zien, maar tegenwoordig is dat precies andersom.

Dit hert is nog niet klaar voor de bronst. 

Hij heeft nog een bastgewei, terwijl zijn nekomvang nog wat moet toenemen.

Lantaarntjes waren bezig met hun nageslacht, 

maar kwamen niet voldoende dichtbij om er mooie platen van te kunnen maken.

Ik vond het aantal juffers dit jaar tegenvallen.

Als je vliegt moet je wel opletten waar je vliegt.

Deze heidelibel had dat niet voldoende begrepen en vloog in de draden van een web.

Iedereen weet hoe dit af gaat lopen.

Zwanenbloemen zie ik graag.

In de duinen komen ze niet veel voor.

Het viel mij mee dat ik er een tweetal zag.

Twee keer kwam ik een grote groene sabelsprinkhaan tegen.

Vorig jaar heb ik er niet een gezien, dus hier was ik blij mee.

Als ze dan ook nog meewerkt kan je alleen maar tevreden zijn.

Het is normaal dat je schaatsenrijders alleen in de zomermaanden kan zien.

In de wintermaanden is het te koud voor ze, hoe gek het ook klinkt.

Het leek dat er voldoende bloemen waren waar nectar te halen was.

Toch kozen het dikkopje en de grote rupsendoder allebei dezelfde bloem.

De aardhommel had even het rijk alleen.

Even geen concurrentie van St. Jansvinders.

Inmiddels bijna een curiositeit.

Een piepklein boomkikkertje, verscholen tussen pitrusstengels.

Zo'n kleintje had ik nog niet eerder gezien.

Geen bijzondere plaat, dit jaar wel een bijzondere waarneming.

Dit oeverlibel vrouwtje had een andere libel te pakken.

Ze zat aanvankelijk verscholen tussen allerlei stengels, 

maar besloot toch een voor mij aantrekkelijker plek te zoeken.

Als je goed kijkt zie je dat twee gewone oeverlibellen druk bezig zijn,

zoals zo vaak bij voorkeur in een rommelige omgeving.

Deze vuurlibel had een mooiere plek uitgekozen.

Vuurlibellen houden ook van plekken dichtbij de grond, maar variëren gelukkig genoeg.

Het vrouwtje is heel anders gekleurd, zoals zo vaak in het dierenrijk.

Tja, wat heeft deze vuurlibel te pakken?

Het lijkt het meest op een lieveheersbeestje.

Vuurlibellen doen het overigens goed in het duingebied.

Een juffer in zonnedauw.

Dat heb ik al vaker gefotografeerd, maar nog niet eerder zo.

Als je goed kijkt ziet het lichaam van de juffer er namelijk wat vreemd uit.

De dode juffer was de enige die ik dit jaar in zonnedauw heb gezien.

Tijgerspinnen, ook wel wespspin genoemd, gedijen goed in de duinen.

Van linksboven naar rechtsbeneden:

een vrouwtje in gezelschap van twee veel kleinere mannetjes; 

een mannetje boven een vrouwtje;

een vrouwtje met een gedeeltelijk ingepakte sprinkhaan als prooi;

een vrouwtje met een geheel ingepakte juffer

Deze dame mag de maand juli besluiten.

De vrouwtjes van de tijgerspinnen leggen na de paring eitjes 

(indien mogelijk na het verslinden van hun partner) 

die ze verpakken in een cocon.

Aan het eind van de maand kan je die met een beetje moeite vinden in hun habitat.

Ik wil iedereen bedanken die mijn posts over de Azoren en vlinders heeft bekeken en er eventueel ook op heeft gereageerd.