Zwammetjes

In de tweede helft van november kan je met een gerust hart terugkijken op het zwammenseizoen, 

want voor veel soorten moet je weer wachten tot volgend jaar.

Deze keer laat ik zien welke soorten mij de mooiste plaatjes opleverden in de waterleidingduinen. 

Om te beginnen is hier het zandtulpje.

Ik begin met de zanderige duinenstrook, waar onder meer het buntgras groeit.

Het was 's morgens nog wat fris maar dat veranderde snel toen de zon wat meer kracht kreeg. 

Helmgras en buntgras waren behoorlijk vochtig door de dauwdruppels.

Duinfranjehoedjes vond ik dit jaar minder dan andere jaren, 

maar er waren er nog genoeg om te proberen een mooie plaat te maken. 

Duinstinkzwammen daarentegen vond ik tot mijn spijt dit jaar niet.

Nieuw waren voor mij deze kopergroenzwammen die in een wat rommelige omgeving groeiden.

Eén van de hoofddoelen waren zoals ieder jaar de zandtulpjes.

Ze waren dit jaar weer makkelijk te vinden.

Ze groeien op oude helmwortels en komen langzaam maar zeker uit het zand omhoog. 

Ze hebben een kwetsbare korte steel die je alleen maar ziet als je voorzichtig wat zand verwijdert.

Het zonnetje was welkom, zeker als het licht door de opstaande lobben valt

Het was doodstil in de duinen, geen mens te zien. 

De branding op de achtergrond en af en toe het geburl van de bronstige damherten maakten de ochtend compleet.

Teruglopend door het wat meer begroeide gebied stuitte ik op een groot aantal wasplaatjes, 

zwartwordende om precies te zijn.

Een klein deel van deze zwartwordende wasplaatjes begon al een beetje te verkleuren.

 Hier moest wel wat getuinierd worden om een teveel aan grasstengels te verwijderen.

Een dag later was het Halloween. 

Zelfs deze ruitjesbovist was hierop al voorbereid.

Het volgende bezoek aan het duingebied was in november, met als doel wasplaatjes en kopergroenbekerzwammetjes.

Vliegenzwammen heb ik tijdens mijn vakantie in Noord-Brabant heel wat gezien.

Dit was het enige exemplaar dat ik in de Amsterdamse Waterleidingduinen tegenkwam.

Na een tijdje zoeken vond ik ook dit jaar weer kopergroenbekerzwammetjes.

Ze zijn piepklein, waardoor ik niet genoeg had aan een macrolens.

Tussenringen zorgden ervoor dat ik ze beter in beeld kreeg. 

Omdat het hout waarop ze groeien blauwgroen kleurt helpt dit wel bij het zoeken.

En dan aan de slag. 

Het kost altijd heel wat tijd om ze zo in beeld te krijgen dat je er tevreden over kan zijn. 

Vooral het scherpstellen, terwijl je tussenringen gebruikt, vergt heel wat tijd. 

En dan nog zie je later op een groter scherm dat het toch weer anders is dan je hoopte. 

De prullenbak was geduldig.

De meeste zwammetjes groeien uit tot een grootte van 3-5 mm, soms iets groter (10 mm).

Zon kan hinderlijk zijn, maar kan ook zorgen voor mooie herfstkleuren. 

Nog een laatste voor dit jaar.

En dan de wasplaatjes.

Allereerst het gewone vuurzwammetje.

Ze zijn ieder jaar wel te vinden op uiteenlopende plaatsen.

Ook van deze kant bekeken staan ze garant voor mooie plaatjes.

Een familielid is het papegaaizwammetje, 

dat zowel een groene steel als een groene hoed kan hebben.

Er was maar een enkel exemplaar te vinden, maar het zorgde wel voor de gewenste variatie.

Helaas geen groene steel, maar wel een enigszins groene hoed.

Ook de zwartwordende wasplaatjes waren er, 

zelfs in een behoorlijk aantal piepkleine zwammetjes die wel zwart gekleurd waren.

Sommigen waren wat groter en die werden mijn fotomodel.

Een wat gehavend ouder exemplaar vond ik fraai genoeg om als uitsmijter te mogen dienen.

Mijn bezoeken aan Leyduin en Groenendaal hebben ook nog zóveel opgeleverd, dat ik daar een volgend beeldverslag aan kan wijden. 

Dierenparken en meer

 Bij wijze van variatie wil ik deze keer een aantal beelden laten zien van dieren die je niet zo vaak in dierentuinen ziet. 

Een deel van deze dieren maakt deel uit van fokprogramma's die bedoeld zijn om de soort in stand te houden omdat ze zeldzaam zijn of zelfs met uitsterven bedreigd worden. 

De eerste soort die ik hier laat zien is een sneeuwluipaard die ik in Zie-Zoo in Volkel heb gezien.

Het spreekt voor zich dat je de dieren liever in het wild wilt zien, maar dat is óf niet voor iedereen weggelegd óf ze zijn simpelweg buitengewoon moeilijk om in het wild te vinden.

Het is wel een uitdaging om te proberen ze zo natuurlijk mogelijk te fotograferen.

We gaan eerst naar Landgoed Hoenderdaell in Anna Paulowna.

Een wolf  komt tegenwoordig wel in Nederland in het wild voor, maar ik heb er nog geen gezien.

In Landgoed Hoenderdaell heeft men onder andere een interessante collectie vogels.

De Andes condor is er een van.

Het voelt niet prettig om deze majestueuze vogel in een relatief kleine volière te zien, 

vooral als je weet in wat voor omgeving deze vogels voorkomen.

Het is wel een kans om een condor van dichtbij te zien, een kans die je in de vrije natuur niet snel zult krijgen.

Ik heb meerdere keren condors in Patagonië gezien, zwevend over het landschap, speurend naar een prooi.

Het zijn schitterende, indrukwekkende vogels die bij de familie van de gieren horen.

Er is geen grotere vliegende vogel dan de condor.

Een andere schoonheid is de koningsgier, met zijn bijzondere kop.

Ook voor deze vogel geldt hetzelfde als voor de condor:

hij leeft hier in een relatief kleine ruimte, maar biedt ons wel de kans om hem te bewonderen.

Kuifcaracara's doen soms mee met een demonstratie in het ruim opgezette avitorium waar de vogels vrij kunnen vliegen.

Ze hebben geen riem of iets dergelijks aan hun poten bevestigd.

Ik heb deze vogels voor het eerst gezien in Torres del Paine (Chili), 

waar een paartje vergeefs achter de kuikens van Chileense kieviten aan zat.

Een Amerikaanse zeearend, die veel op de Afrikaanse zeearend lijkt, is ook te bewonderen tijdens een vliegdemonstratie.

De Afrikaanse zeearend heb ik een aantal keren in Afrikaanse landen gezien, 

maar de Amerikaanse heb ik nog nooit in het wild gezien.

Tot mijn verrassing waren er ook Zuidelijke hoornraven (Southern ground hornbills)  te zien.

Voor het eerst heb ik deze bijzondere vogels in het Kruger Park in Zuid-Afrika gezien.

Ook de Europese oehoe is hier te zien, eveneens deelnemend aan demonstraties in het avitorium.

In het wild heb ik helaas nog nooit een oehoe gezien.

Een soort die ik graag wilde zien was de sneeuwluipaard, ook wel sneeuwpanter genoemd.

We hadden geluk, want een van de dieren lag niet alleen maar te slapen.

Ze hebben een relatief groot terrein tot hun beschikking, uiteraard niet te vergelijken met hun territorium in het wild, 

dat indrukwekkend groot is.

Ik vond het geweldig om ze hier met zijn tweeën te zien.

Toen wij er waren zagen we ook een moeder lynx met haar twee piepkleine jongen.

De beelden die ik ervan heb halen het niet bij de beelden die ik in Anholter Schweiz heb kunnen maken.

Even een tussendoortje in Avifauna, Alphen aan de Rijn.

Een rode vari keek ons belangstellend aan.

We kregen een stukje acrobatiek te zien van deze maki soort uit Madagaskar.

De spanning werd soms even te veel.

Of liet hij zien hoe hij over de toeschouwers dacht?

We gaan naar ZooParc Overloon.

Reuzenmiereneters zijn tegenwoordige in meerdere dierenparken te zien, bijvoorbeeld ook in Avifauna.

In Overloon hebben we deze unieke ervaring gehad, waarbij het jong op de rug van de moeder mocht meeliften.

Jachtluipaarden, ook wel cheeta genoemd, kan je bijvoorbeeld ook in Beekse Bergen heel goed zien.

Ik laat ze hier zien omdat ik het gewoon mooie platen vind.

De vegetatie hoort natuurlijk niet bij hun normale habitat, maar mij stoort dat hier niet.

Ik was dik tevreden dat ik de dieren hier zo mooi in beeld kon krijgen

Zo kan het natuurlijk ook, in het wild in hun natuurlijke woonomgeving.

Om dit te kunnen zien moesten we wel naar Namibië reizen.

Nogmaals een Europese oehoe.

Om deze te zien zijn we naar Uilen-  en Dierenpark De Paay (Beesd) geweest.

Het laatste dierenpark waar ik nog wat platen van zal laten zien is Zie-Zoo in Volkel.

Hier is onder meer deze Stellers zeearend te bewonderen.

In een tamelijk ruim verblijf liet deze vogel zich het best zien om er een plaatje van te maken.

Omdat dit tweetal jonge boshonden in de opening van hun verblijf stond mochten ze op de foto.

Betere mogelijkheden boden ze mij die dag niet.

Boshonden leven in Centraal en Zuid-Amerika.

Hun naaste nog levende verwant schijnt de ... manenwolf te zijn.

Hier is hij dan, de manenwolf.

Het verbaasde mij wel toen ik erachter kwam dat boshonden en manenwolven familie zijn.

Manenwolven leven onder meer op de pampa's in Zuid-Amerika, 

waarbij ze door hun hoge poten over de hoge grassen heen kunnen kijken.

Ze worden met uitroeiing bedreigd. 

We hebben heel wat geduld nodig gehad om het dier hier te kunnen zien.

We waren vooral voor de manenwolf en de sneeuwluipaard gekomen.

In tegenstelling tot vorig jaar lieten de sneeuwluipaarden zich deze keer uitgebreid  zien. 

Met fotograferen moet je geduld hebben als je geen omheining of iets anders onnatuurlijks in beeld wilt krijgen.

Er waren twee sneeuwluipaarden, die elk een eigen verblijf hadden.

Een plaat voor het hol was een van mijn wensen.

Ook op de foto waar ik mee begonnen ben is te zien dat mijn wens is uitgekomen.

Vanuit een soort observatiehut kon je dit sneeuwluipaard heel goed zien.

Het dier voelde zich volkomen op zijn gemak.

Liggen op de harde stenen zijn de dieren gewend.

Het lijkt niet comfortabel, maar deze ondergrond is geen belemmering.

In het wild zal je een sneeuwpaard niet snel zien.

Ze zijn schuw, ze hebben een heel groot territorium en ze hebben een uitstekende schutkleur.

Bovendien moet je naar Nepal, en dan klimmen naar ca. 5000 meter hoogte.

Een uitdaging is het wel, maar voor mij te hoog gegrepen.