AWD - Reeën

Reeën komen in mijn blogs nogal eens voor. De afgelopen weken heb ik geprobeerd iets van de bronst mee te krijgen, maar helaas zonder succes.

Een reegeit met haar kalf kwam ik regelmatig tegen, zoals hieronder wel zal blijken.

Er waren wel bokken, maar die waren erg schuw. Ze waren meestal niet of niet mooi op de foto te krijgen.




Dag 1: een zoektocht in de vroege ochtend

 Het reekalfje lag net buiten de dekking van de hoge varens in het hoge gras. 

Waarschijnlijk overnachten de reeën ergens tussen de varens.

Toen moeder ook wakker was zochten ze samen  de zon op.

Samen op pad, rustig voortkuierend zonder zich van mijn aanwezigheid iets aan te trekken.

Geen bok in de buurt.

Het hoge gras is 's morgens nat van de dauw. Mijn schoenen waren  daardoor kletsnat. Mijn broek nat tot aan mijn knieën.

Kinderen, dus ook kalfjes, zijn nieuwsgierig.

Moeder en kind verdwenen na een tijdje in de schaduw van het bos.











Dag 2 : een wandeling in de avondzon

Omdat de hoge varens ons ook dekking gaven, konden we de rustig grazende reegeit goed benaderen.

Van teveel aandacht was ze echter niet gediend.

In het bos zagen we moeder en kind opnieuw.
Schaduw in het bos, veel zonlicht erbuiten en deels in het bos. Het is dan lastig foto's te maken die helemaal naar je zin zijn.

Ze hielden ons goed in de gaten maar gingen wel door met eten.

Reekalfjes groeien in een paar maanden snel.
Ze hebben geen enkele moeite  hun moeder te volgen als die er vandoor gaat.

Moeder lette voortdurend goed op.
Als je haar een tijdje staat te bekijken wordt ze toch onrustig.
Net als wij stellen reeën prijs op rust.

En bokken?

Nauwelijks uit de dekking en gauw weer terug.




Dag 3: opnieuw een wandeling in alle vroegte (vanaf half zes)

Ook al gaat dit blog over reeën, dit plaatje van damherten vind ik er wel mooi bij passen.

Opkomende zon en mist zorgen altijd voor sfeerbeelden.

In alle vroegte was er nog nauwelijks zon. Ik zag wel twee reebokken, maar ik vind de foto's niet mooi genoeg om hier te laten zien.

Deze reegeit stond er in de ochtendzon veel mooier op.

Ze keek mij eens aan, trok een poot op en zette die weer neer, keek eens opzij, herhaalde de beweging met haar poot. Ze wist niet helemaal wat ze van mij moest denken.

Ze was niet alleen. 

Jammer genoeg was het geen bok die haar gezelschap hield.

Maar twee mooie vrouwen op de foto zetten is ook geen straf.

Met grote sprongen over de varens zochten zij een andere plek op.

 Ze wilden toch wel weten wat hun vlucht met mij zou doen.

Het maakt veel verschil of je ze in het volle zonlicht kan fotograferen 

of met tegenlicht in een nog wat mistige omgeving.

Later op de ochtend kreeg ik toch nog een bok goed in beeld. 

Ook hij was bezig met een ochtendwandeling.

Natuurlijk wilde hij wel weten of ik alleen maar een toeschouwer was of een concurrent.

Hij gaf er de voorkeur aan zijn wandeling voort te zetten.

Van de bronst heb ik nog niet veel gezien. 

De bokken en geiten zijn wel op hun mooist, dus je zou zeggen dat ze er helemaal klaar voor zijn.  

Ga ik het nog zien dit jaar?

Het is toch weer een lange blog geworden. Ook al zie je de ene keer meer dan de andere, 

als je enkele wandelingen samenvat blijkt dat je niets te klagen hebt.