Bosuil (Strix aluco)

Begin deze maand ging één van mijn wensen voor 2014 in vervulling.
Eindelijk heb ik inheemse uilen kunnen fotograferen.
Via een melding in de krant werd ik erop gewezen.
Een paartje bosuilen (tawny owl) zou in een stadspark een nest met drie kuikens hebben.
Natuurlijk kost het dan wel enige moeite om ze te vinden,
maar na een beetje zoeken vond ik ze.

Een volwassen uil zat lekker in het zonnetje, hoog in een boom.

De vogel stoorde zich niet aan de mensen en het verkeer beneden.

Hier maakte hij/zij zich veel groter door het verenpakket eens uit te zetten.

Even later verdween de uil achter de bladeren, waar het nest zich bevond.

En waren er ook uilskuikens?

Er zou minstens één jong het nest verlaten hebben en in een naburige boom zijn gaan zitten.

En jawel, niet al te hoog in een andere boom zat het kuiken op een schaduwrijke plek.
Niet ideaal om een foto te maken dus.

Tot mijn verrassing zag ik pas thuis op de computer dat er nog een tweede jong verscholen naast het andere zat.

Het was een vermoeiende middag.

Dus, oogjes dicht en snaveltjes toe.

Een week later ben ik nogmaals gaan kijken.

Een volwassen uil zat op ongeveer dezelfde plek als de vorige keer.

Fotograferen viel niet mee, omdat er door de wind steeds takken hinderlijk in beeld kwamen.

In de warme zon soesde de vogel wat weg.

En de jongen? Waren die nu wat beter te zien dan de vorige keer?

Er waren er twee duidelijk te zien. 

Wat kunnen ze hun verenpakket enorm uitzetten, zodat een isolerende verenlaag ontstaat.
Ze zien er zo toch wel indrukwekkend, maar ook een beetje vreemd uit.

De oudste en grootste fatsoeneerde zijn veren een beetje, terwijl de kleinste zich grotendeels achter zijn rug verstopte.

Zo waren ze samen het best zichtbaar.

Belangstellend bekeken ze de fotograferende mensen vanaf een veilige hoogte.

Een beetje slaapverwekkend vond hij het wel.

Met zijn grote kraalogen bekeek hij alles op zijn gemak.

De uilen maken er een gewoonte van om plekken te zoeken,
waar je als fotograaf last hebt van in de wind bewegende takken. Het is niet anders.
Dus veel foto's maken en hopen dat er een aantal goede tussen zitten.
Inmiddels heb ik de jongen nog een keer gezien. De beelden hiervan komen tzt in een aparte aflevering.

Ik heb in de maand maart niets te klagen, met onder andere bijzondere soorten als pestvogels en bosuilen.
Nu is het uitkijken naar nestelende lepelaars: