Polderleven (februari 2014)

Het aantal zonnige dagen in de maand februari bleek groot genoeg te zijn om ook eens de polders in te trekken.

Om te beginnen laat ik hier een paar foto's zien van de krakeend (Anas Strepera, Gadwall).

Wilde eenden (Anas platyrhynchos, Mallard) zijn soms goed benaderbaar. Dat leverde het volgende op:

Als de zon schijnt heeft de woerd een prachtig groene kop.

Het hangt wel van de lichtinval af of de kop groen dan wel enigszins blauw gekleurd is.

Kapmeeuwen, ook wel kokmeeuwen genoemd (Chroicocephalus ridibundus, Black-headed gull), 

hadden het lentegevoel ook te pakken.

Hun zomerkleed hadden ze nog niet.

Dit paartje liep een aantal keren heen en weer, de man voorop.

Even kijken wie er zo nodig foto's van moest maken.

Het leek even of ze het niet eens waren en dat er een verwijdering ontstond.

Dat was maar schijn. Het hoorde bij het spel.

Dit laat toch duidelijk zien dat er iets moois ontstond.

Grote zilverreigers zie je tegenwoordig tamelijk regelmatig.

Het wit is iets overbelicht, maar de pose vergoedt veel.

 Futen hadden in februari al te maken met een verhoogde hormonenactiviteit.

Daar kan je hongerig van worden.

Een visje gaat er dan wel in, dacht deze fuut.

Ondanks verwoede pogingen bleek de baars toch een maatje te groot.

Soms zijn aalscholvers verrassend ontspannen en allesbehalve schuw.

Deze nijlganzen (Alopochen aegyptiaca, Egyptian goose) hadden een geschikte boomtak uitgekozen, 

waardoor ik een minder gebruikelijke foto van ze kon maken.

 Knobbelzwanen bakenden hun territorium af en joegen indringers voortdurend weg.

Even pauze om wat te eten.

Ik heb de laatste tijd wel geregeld hazen gezien, maar geen bijzondere activiteiten.

Ze lagen meestal rustig in een landbouwveld of in een weiland.

Toen ik iets te dichtbij kwam naar hun zin, kozen ze de bekende weg.

Inderdaad, het hazenpad.