Bruine kikker en zandhagedis

De bruine kikker (Rana temporaria) en de zandhagedis (Lacerta agilis) zijn deze keer de hoofdrolspelers.

Ik heb zit twijfelen of ik aan ieder een eigen aflevering zou wijden. Gezien het grote aanbod aan lentebeelden heb ik er toch maar voor gekozen om ze hier samen te laten zien.

Ik begin met de zandhagedis, die ook wel duinhagedis genoemd wordt. 

Ik ken een plek waar vorig jaar vaak een zandhagedis te zien was. 

Omdat het een tijdje mooi weer geweest was, 

was ik benieuwd of hagedissen uit hun  winterslaap gekomen waren.

Toen ik op de bekende plek aankwam zag ik dat hij inderdaad te voorschijn was gekomen.

Op een boom zocht hij een zonnige plek op.

Hij bewoog nog wat traag, blijkbaar nog niet zo lang geleden uit zijn schuilplaats gekomen.

Ik kon hem tot heel dichtbij benaderen, wat natuurlijk prettig is als je een macrolens wilt gebruiken.

Het leek dat hij nog het liefst tussen de bladeren, in de zon en uit de wind, wilde zijn.

Toch klom hij geregeld weer op de boomstam, op zijn dooie gemak.

Zoals goed te zien is heeft de hagedis nog geen last van teken. Dat zal de komende weken wel veranderen. 

Voor mij was het ook prettig dat er nog maar weinig brandnetels waren. 

Binnenkort zal het mannetje zijn felgroene kleur krijgen om de vrouwtjes te kunnen imponeren.

De bruine kikker zat begin april volop in de paartijd. Ik vond een vennetje waar het wemelde van deze kikkers.

Als je rustig langs de oever gaat liggen komen ze al snel weer kijken of de kust weer veilig is.

Er waren al heel wat setjes gevormd, soms druk bezig met eitjes afzetten.

Man en vrouw zijn hier duidelijk verschillend gekleurd.

Overal in het water kon je wolken dril zien.

Drie op een rij.

De blauwe bef van de  mannetjes is hier goed te zien.

Drilcontrole?

Ze kwamen vlak bij mij aan de kant.
Als ze helemaal in de juiste stemming zijn gekomen maken de mannetjes een knorrend geluid.

De zanderige oever was toch wat vochtiger dan ik had gedacht. 

Mijn broek was niet alleen vochtig, maar ik zag er niet uit door het eraan hangende zand.

Gelukkig droogde alles snel en kon ik het zand van mij afkloppen.

  Het mannetje was zo druk bezig met zijn verovering dat hij het insect op zijn kop niet opmerkte.

Voortdurend op zoek naar een beschikbaar vrouwtje.

Nee, klimmen deed hij niet.

Hij bewaakte het dril, leek het.

En ja hoor, nog een keer drie op een rij.

Ze deden mij een beetje denken aan mini nijlpaarden, 

die vaak alleen met hun oogkassen boven water in rivieren e.d. liggen.

Binnenkort begint het gewone leven voor de bruine kikkers weer.

Het is mogelijk dat aan de lay-out van mijn blog wat veranderd is. De harde schijf van mijn computer was kapot gegaan. Natuurlijk heb je daar flink last van, maar veel van mijn bestanden stonden gelukkig ook op een externe hard disc. Je bent natuurlijk wel veel tijd kwijt met het opnieuw installeren van software. Daarnaast gebruik ik nu Google Chrome in plaats van Mozilla Firefox.