Strandleven deel 2

Het vorige bericht op mijn blog ging over drieteenstrandlopers en over bonte en paarse strandlopers.

Deze keer komen andere soorten aan bod, opnieuw grotendeels in januari gefotografeerd. 

Van steenlopers heb ik beelden van januari en van september.

Het zijn voor mij nostalgische foto's geworden, gefotografeerd met mijn jaren gebruikte apparatuur.
Op 20 september zijn wij voor een korte vakantie naar Andalusië gegaan. 
Kort na het ophalen van de huurauto kregen wij problemen met de auto. 
Om een lang verhaal kort te maken, 
op de parkeerplaats waar wij gestopt zijn werden wij op zeer professionele wijze beroofd van onze handbagage.
Onder andere al mijn foto-apparatuur is hierbij gestolen. Ik heb alleen nog mijn statieven.
Ik heb nog genoeg om te laten zien op mijn blog, maar nieuwe foto's maken zit er even niet in.
Wordt vervolgd.

Terug naar mijn foto's.

Ik was al begonnen met de rosse grutto en daar ga ik nog even mee verder:

Ze trokken zich niets aan van de rollers.

De beelden spreken voor zich.

Scholeksters namen de tijd voor een bad en natuurlijk om wat te eten.

Door het water waden, ........

..... en klaar staan om tegemoet komende rollers te trotseren.

Soms zijn het net kleine kinderen.

Op zoek naar voedsel.

Beet.

Ze staan graag op een gunstig gelegen uitkijkpunt.

Er was toen in januari slechts één verdwaalde kapmeeuw.

Al gauw ging hij op de vleugels op zoek naar soortgenoten.

En dan de steenlopers.

Over het algemeen zijn ze niet erg schuw. Dat was hier op het drooggevallen strand niet anders.

Gulzig was hij wel. Hij kreeg het brok nauwelijks doorgeslikt.

Ik heb geen idee wat die bollen zijn, waar ze met smaak van eten.

Natuurlijk kreeg hij dit brok niet in één keer weg, maar eruit pikken kan natuurlijk wel.

Bovenstaande beelden van de steenloper waren van januari.

Begin september zag je nog steenlopers in zomerkleed of in een overgangskleed naar hun winter outfit.

Let eens op het rechterpootje.  

Behalve een metalen en een gele ring zie je ook nog een ring met een label. 

Is één ring niet genoeg?

Half september was het zomerkleed niet meer te zien.

Deze steenloper zat met een aantal soortgenoten lekker in het zonnetje uit de wind.

Hij tilde een pootje op alsof hij een bekende wilde groeten.

Ik kon zó dichtbij komen dat ik mijn 400 mm lens niet op de maximale stand kon laten staan.

Naast deze vogels heb ik onder bewolkte omstandigheden behalve nog meer steenlopers ook bontbekplevieren gefotografeerd. 

De foto's ervan vind ik niet mooi genoeg. Dat geldt ook voor de zeehond die ik bij de pier zag zwemmen.

Een verdwaalde rotgans en vooral tapuiten komen waarschijnlijk later in het jaar wel een keer aan bod.

Strandleven deel 1

Het strand en de pier bij IJmuiden hebben mij in september nog niet gebracht wat ik ervan gehoopt had. 

Dat geeft mij nu de kans om een deel van de foto's die ik er in januari gemaakt heb te combineren 

met enkele foto's die ik in september heb gemaakt.

De bonte strandloper waarmee ik geopend heb is van september.

Ik begin met drieteenstrandlopers van januari.

Het was laag water en prachtig zonnig weer.

Vele drieteentjes waren druk bezig om wat lekkers te zoeken.

Met mijn regenpak aan lag ik op het vochtige strand deze en andere vogels te fotogaferen.

Er was genoeg te halen en de vogels trokken zich niets van pottenkijkers aan.

Natuurlijk gingen ze als goede drieteentjes wel regelmatig aan de wandel, niet eens rennend deze keer, op zoek naar nieuwe lekkere hapjes.

Het is hier een waar paradijs voor de steltlopers.

De volgende steltloper is de paarse strandloper.

 Ook zij waren druk bezig, zoals hier met een scheermes.

Ze zakten soms flink in de modder maar dat hinderde ze niet.

Ze hebben mooi oranje poten, ......

......... ook al is dat hier wat moeilijker te zien.

In september zag ik bonte strandlopers.

Een tweetal zat lekker uit de wind in de zon.

Deze houding zag ik het meest. Even opkijken en dan direct weer de snavel tussen de veren.

Misschien denken jullie "Heb je dan geen steenlopers gezien?"

Die waren er wel, maar die komen in deel 2, samen met onder andere rosse grutto's en scholeksters.

Papegaaiduiker (Puffin, Fratercula arctica)

Papegaaiduikers horen onlosmakelijk bij IJsland. 

Het grootste deel van de wereldpopulatie bevindt zich daar.

De resterende vogels komen voor in de omgeving, zoals bijvoorbeeld langs de Schotse kusten.

Dit was één van de eerste papegaaiduikers die ik zag, en wel op Heimaey, het grootste eiland van de Westmaneilanden. 

Aan de oostkust, om precies te zijn bij Bakkagerdi, was een kolonie die zeer toegankelijk was.

Er nestelde een enorm aantal papegaaiduikers, die je wonder boven wonder heel goed kon benaderen.

De hiernaast staande foto is genomen van slechts enkele meters afstand, vanaf een platform.

De meeste van de hier opgenomen foto's zijn dan ook bij deze kolonie gemaakt.

Papegaaiduikers zijn wat koddig. Ze doen een beetje aan pinguïns denken. Ze zijn er echter geen familie van.


De vogels zijn ongeveer 30 cm groot.

Deze zit vlakbij zijn nest, dat ergens in een gang tussen het gras is verborgen.

Ze vliegen af en aan met een snavel vol vis voor de jongen.

Ze hebben wat moeite met opstijgen, maar van een rots af duiken doen ze feilloos.

Deze en de volgende zeefoto's zijn vanaf een boot in West-IJsland gemaakt.

Zwemmen en duiken kunnen ze uitstekend, maar ze hebben moeite met opstijgen.

Ze rennen als het ware over het water, hevig met hun vleugels bewegend.

Als het eenmaal gelukt is vliegen ze behoorlijk snel.

Terug in Bakkagerdi:

Een geslaagde landing na een succesvolle visvangst.

Geweldig om dit onder perfecte omstandigheden van zo dichtbij te kunnen zien op slechts enkele meters afstand.
(voor de goede orde, geen enkele foto is gecropt)

Buiten het broedseizoen zijn de snavels niet zo mooi gekleurd en bovendien wat kleiner.
Als ze 's winters gele snavels hebben zijn ze moeilijker te onderscheiden van andere alken.

Ze kunnen een beetje melancholiek kijken.

Even kijken of de kust veilig is, en dan het nest in.

En daar sta je dan met een snavel vol vis.

Af en toe worden er flinke kreten geslaakt.

Veel toelichting was er volgens mij niet bij nodig.

De beelden spreken voor zich.

Het zal niemand verbazen dat het een grote wens was om deze vogels eens goed in het wild te kunnen zien.