Spanning

Ik had verwacht dat ik over de bronst van de damherten aan twee berichten genoeg zou hebben.

Het is duidelijk dat dit anders is gelopen.

Ik hoopte eigenlijk nog een dekking te zien, maar van tevoren weet je dat je dan wel erg veel geluk moet hebben.

Nee, ik werd verrast door een bijzonder gevecht, zoals op de eerste foto al te zien is.

Het begon rustig.

Om mij heen hoorde en zag ik regelmatig burlende herten. 

Bovendien liepen ze onrustig tussen de struiken en bomen door, achter de hindes aan. 

Geen gevechten, geen dekking.

Op een stuk open terrein liep een fors hert de macho uit te hangen. 

Regelmatig joeg hij achter de hindes in zijn groep aan. Hij had er wel zin in.

Hij verdween even uit het zicht.

Plotseling hoorde ik op elkaar botsende geweien.

Een gevecht! Gauw eropaf.

Er was even een kort duel, waarna het "macho hert" over de omheining sprong, terug naar waar hij vandaan was gekomen.

Het gevecht ging door.

Ze stonden beiden aan een kant van de omheining.

Hoe hinderlijk zou de omheining zijn?

De spanning steeg.

Ik ben vergeten te controleren of de draden onder stroom stonden, wat meestal namelijk wel het geval is.

De herten hadden er in ieder geval geen last van.

Of hadden ze het geluk dat het hoorn van de geweien  een slechte geleider is?

De kolossale dieren smeten duidelijk met hun krachten, zoals goed te zien is.

Maar wat wil je? Een flinke beloning stond op het spel.

De draad vervormde, de spieren stonden gespannen.

Bij alle gevechten zie je dat de herten de koppen naar de grond drukken.

Ze staan dan vrijwel bewegingsloos.

Plotseling gaat er dan weer één in de aanval.

De spanning van de gebogen rug van het hert aan de linkerkant spatte eraf.

Ook al laat ik misschien iets teveel zien, ik vind het fascinerend hoe de dieren al hun kracht en tactisch vernuft gebruiken.

Het rechter hert was een serieuze uitdager.

Ze knalden zo hard op elkaar dat de achterpoten los kwamen van de grond.

Ze waren aan elkaar gewaagd, maar het  rechter hert moest zich langzaam maar zeker meer schrap zetten.

Plotseling was het voorbij. Waardig, blijkbaar met respect voor elkaar gingen ze elk hun eigen weg.

Het was een echte "battle of the giants" geweest.

De verliezer rook even aan zijn gereedschap.

Voorlopig zal hij hier tevreden mee moeten zijn. 

Waarvoor hij kwam zat er (even) niet in.

Na een grondige controle liep hij op zijn gemak weg.

Hoe anders ging het met de winnaar.

Trots liep hij terug naar zijn hindes.

Hij paradeerde als de onoverwinnelijke macho met zowel zijn kop als zijn staart omhoog.

Welke hinde kan de charmes van zo'n geweldige man weerstaan?

Hij keek voortdurend om zich heen, zich zeer bewust van zijn prestatie.

Toen hij de hindes zag versnelde hij, blijkbaar ervan overtuigd dat ze nu wel voor hem in de rij zouden staan
(als ze dat al niet gedaan hadden).

Of hij zijn beloning gehad heeft weet ik niet. Zij verdwenen uit het zicht.

Een beetje privacy is ook wel op zijn plaats.

Ik reken erop dat dit nu wel de afsluiting van de bronst 2014 is.

De volgende keer weer terug naar de paddenstoelen.