Vogelvaria

Wat in het vat zit verzuurt niet.
(Toevallig had Yvonne deze tekst  ook kort geleden gebruikt, en wel voor de titel  van een bericht op haar blog).

Mijn vat mag nu eveneens geopend worden.

Ik zal hier een aantal foto's laten zien waarvoor ik tot nu toe geen goed moment heb kunnen vinden om ze te laten zien.

De hierboven afgebeelde tjiftjaf is daar een voorbeeld van.

Eind januari was een groepje tjiftjaffen druk bezig met vliegjes vangen.

Hier zit er één klaar om eropaf te schieten. Helaas geen vliegjes op de foto.

Ze was bereid om lang genoeg stil te zitten om mij de kans te geven enkele foto's te maken.

Tjiftjaffen zitten niet uitsluitend op de hoogste takken van struiken.

Een takje meer of minder mag de pret niet drukken.

Nieuwsgierig was ze ook: ze keek mij indringend aan.

In Zandvoort was een groepje pestvogels neergestreken.

Af en toe zag je daar ook andere vogels in de buurt, zoals deze groenling.

Kramsvogels kreeg ik daar niet mooi op de foto.

Ze deden zich net als deze merel tegoed aan de appeltjes waar de pestvogels ook van smulden.

Zo is het net alsof ze haar vriendjes roept.

In de polder heb je een goede kans om fazanten te zien.

Dit vrouwtje had met een ander vrouwtje op het dak van een schuurtje geschuild, 

gedeeltelijk verscholen onder overhangende takken van een boompje.

Niet veel later vloog ze naar deze omheining van een tuintje bij een schuur.

Je ziet ze dan wel regelmatig maar het valt niet mee om ze mooi op de foto te krijgen.

Bij mij in de buurt zie je regelmatig een grote bonte specht en zelfs af en toe een groene specht.

Vanuit mijn slaapkamer kreeg ik deze nijvere houthakker goed voor mijn lens.

Hij vroeg zich blijkbaar wel af wat ik stond te doen en of er gevaar dreigde.

Hij vertrouwde mij.

Ik trof het dat hij voor dit moment de middag had uitgekozen, want zo was het licht vrijwel optimaal.

Het is goed te zien hoe hij zijn best deed.

Hij had al een behoorlijk gat uitgehakt, maar was toch niet helemaal tevreden.

Vaak is het verstandig om alles ook eens van de andere kant te bekijken.

Je krijgt dan een heel ander beeld van de wereld om je heen.

Het eerder uitgehakte gat is rechts op de tak te zien.

Voor wie mocht twijfelen: de tak loopt echt horizontaal.

Het was duidelijk dat in omgekeerde positie doorgaan met hakken hem geen moeite kostte.

Hier was hij weer terug op de in mijn ogen meer comfortabele kant van de tak.

Blijkbaar zag hij iets in de lucht dat hem niet beviel, waarschijnlijk kauwtjes, want even later was hij verdwenen.

De groene specht heb ik een aantal keren gezien, en veel vaker horen lachen, 

en niet alleen om mijn pogingen om hem te fotograferen.
Verder dan een bewijsplaatje ben ik tot nu toe nog niet gekomen.

Ik hoop hem natuurlijk nog wel een keer te verschalken.

Ook zonder wezel op zijn rug zal ik dan heel tevreden zijn.