Vers bloed in de AWD

Het verse bloed dat ik in juni in de AWD heb gezien komt voor rekening van kleine kievitjes en pasgeboren damhertjes.

Op open vlakten heb ik dit jaar in de AWD meer kieviten gezien dan voorheen. 

Omdat ze vaak paartjes vormden lag het natuurlijk voor de hand dat er ook een kans was om een keer jongen te zien.

Nadat ik een paar jaar terug al eens een nest met vier eieren had gevonden zag ik nu op 1 juni zowaar drie baby kievitjes.

Door hun onrustige ouders op het spoor gezet leverde mijn zoektocht voor het eerst, en tot nu toe ook voor het laatst, succes op.

Ik zag drie kievitjes, nauwelijks te zien tussen de begroeiing, op enkele meters afstand van elkaar.

Ik probeerde ze voorzichtig te benaderen. 

Natuurlijk is een 100-400 mm lens dan een enorm voordeel.

Ze reageerden op de waarschuwende roep van hun ouders en drukten zich dan plat op de grond, nauwelijks meer te zien.

Stuk voor stuk scharrelden ze uiteindelijk naar wat hogere begroeiing waar ze helemaal in verscholen gingen.

Op 11 juni ging ik op zoek naar damhertjes.
De eerste helft van juni is tenslotte de tijd dat je hierop kunt rekenen.
Tot mijn verrassing had ik al snel geluk. De kleine lag vlak naast een wildpaadje.
Moeder was in de buurt - onrustig en bezorgd -  en "blafte" een aantal keren.
Ik ben daarom al gauw weer verder gegaan.

Later vond ik ook nog dit kalfje, dat er nogal vreemd bij lag.
Ik dacht dat het dood was. Ook hier was een onrustige moeder in de buurt.
Ze vond het maar niks dat ik naar haar kind kwam kijken.

Onverwachts kwam het kalfje toch wat omhoog.
Het duurde niet lang. Ze ging al snel weer liggen.
Omdat ze wat uitgestrekt ging liggen, heel anders dan gebruikelijk, denk ik dat ze niet orde was.
Eerlijk gezegd verwachtte ik dat ze het niet lang meer zou volhouden.

De volgende beelden zijn op andere dagen gemaakt.

Dit is natuurlijk een veel mooier beeld.
De kleine rende achter moeder aan, stopte, en keek even terug, nieuwsgierig.

Net als kleine kinderen was ze snel afgeleid.
Even later ging ze als een speer achter haar moeder aan.

Als ze door hun moeder worden achtergelaten drukken ze zich over het algemeen plat tegen de grond.
Ze verroeren zich niet als je in de buurt komt.

Dit hertje was al iets ouder.
Met een telelens kon ik deze opname maken.
Eén stapje verder accepteerde ze niet.
In een oogwenk was ze uit het zicht verdwenen.

Met dit beeld wil ik laten zien hoe goed ze zich kunnen verstoppen, tussen grassen en duindoorns.
Toen ik op een keer een moeder met kalfje zag, zag ik even later alleen de moeder wegrennen.
Toen ik het kalfje ging zoeken kostte het behoorlijk wat moeite om het te vinden, terwijl ik toch de plek min of meer wist.
Het was helemaal tussen de begroeiing weggedoken en, mede door de geweldige schutkleur, was het nauwelijks te zien.

Op deze manier liggend vond ik de meeste kalfjes.
Als ze jong genoeg zijn blijven ze liggen.
In andere gevallen houden ze je goed in de gaten en gaan ze er vandoor als je te dichtbij komt naar hun zin.

Ik was behoorlijk verbaasd toen ik deze hinde zag.
Zou ik een bevalling mogen meemaken?

Het begin was er.
Er waren al delen van de pootjes te zien.
Er liep een aantal belangstellende hindes bij haar, waarvan sommigen aan haar achterste snuffelden.

Ze gaf toch echter de voorkeur aan rust.
Ze verdween, vergezeld door één andere hinde, die haar als een bezorgde kraamvrouw volgde.
Opnieuw viste ik achter het net.
Ik had dit jaren geleden ook al eens gezien en ook toen verdween de hinde uit het zicht.

Waarschijnlijk zal het kalfje niet veel later geboren zijn.
Ik ben overigens best tevreden als ik deze kleintjes, verscholen in het gras, weet te vinden.
Een bevalling meemaken zou natuurlijk helemaal bijzonder zijn.

De volgende keer komen oeverzwaluwen aan bod die ik tijdens mijn vakantie op Schiermonnikoog heb gezien.