Leyduin: MAXI en mini

De landgoederen Leyduin, Woestduin en Vinkenduin  - gelegen tussen Heemstede en Vogelenzang - kunnen aantrekkelijk zijn voor liefhebbers van paddenstoelen.

Ook in 2015 ben ik er een aantal keren geweest in de hoop er wat bijzonders aan te treffen.

Met de sfeer komt dat meestal wel goed, met soorten is het altijd afwachten.

Wat er vorig jaar nog te vinden was hoeft er dit jaar niet te zijn.

Een biefstukzwam (Fistulina hepatica) zag ik er dit jaar voor het eerst, in augustus.

Omdat ze vrij groot zijn - in dit geval zo'n 15 cm - valt het niet mee om er iets anders dan een registrerende opname van te maken.

In deze serie is de biefstukzwam MAXI.

Eekhoorntjesbrood kom ik in Leyduin ieder jaar wel tegen.

Met amanieten is dat niet anders. Maar of het nu gaat om een parel-  of panteramaniet weet ik niet.
Voor degenen die ze plukken om te eten is dat wel belangrijk.

De een is giftig, de ander eetbaar.

Een vreemde eend - nou ja, vlinder - in de bijt is dit icarusblauwtje.
Terwijl ik op weg was om paddenstoelen te zoeken -  1 september - zag ik dit blauwtje.
Ik kon het niet laten om er een foto van te maken.

Dit is andere koek, wel een giftige.
Het is een zwarte kluifzwam (Helvella lacumosa) die ik in een opvallend aantal zag.

Een deel stond er nog in volle glorie, anderen waren al behoorlijk in verval.
Deze ziet er ook nog goed uit. Ze vormen wel een rommelig geheel.
Verval is natuurlijk één van de kenmerken van de herfst.

Deze groeide op een omgevallen boomstam.
Hier is het verval al duidelijk te zien, want de min of meer holle steel is geknakt.
Een week later was hij verder verkleurd en verschrompeld, terwijl hij er nog zieliger bij hing.

Op een vlakbij gelegen stam greep een stelletje slakken nog een laatste kans om voor nageslacht te zorgen.
Het was toen nog aangenaam en zonnig weer dat hen duidelijk stimuleerde.
Ze namen er, zoals slakken altijd doen, uitgebreid de tijd voor.
Later in oktober waren er geen slakken meer te zien.

Eén van de omgevallen stammen was begroeid met mos.
Deze zwammetjes stonden op een mooi plekje.
Het groen dat een bijzondere vorm van bokeh bubble vormde hoorde bij mossen die op een erachter liggend deel van de stam groeiden.

Kleine zwammetjes, alleenstaand of in groepjes, zag je overal  in het bos.
Deze groeiden op een losse tak die ik tussen mosjes gelegd heb.

Dezelfde zwammetjes, in een iets andere setting.
Heel verschillend vind ik. Maar welke setting is nu het mooist?

Een koraalzwammetje groeide in de kern van een oude, deels vergane boomstronk.
Toen de nachten begin oktober plotseling vrij koud werden zag de koraalzwam er donkerder en minder mooi uit.

Tussen de gevallen bladeren hupte plotseling deze groene kikker voor mijn voeten weg.
Haast had hij niet. Hij drukte zich eerst plat op de grond, waarna hij langzaam wat omhoog kwam.
Pas toen ik verder liep vervolgde hij zijn weg.

Plotseling zag ik een flinke omgevallen eik.
Zou dat de eik zijn waar Dick (mobydixer.wordpress.com)  het op zijn blog over had gehad?
Yes, na lang zoeken had ik hem eindelijk gevonden.
Maar wat zijn die kopergroene bekerzwammetjes ( Clorospenium aeruginascens) belachelijk klein!
Zij zijn de absolute mini's in dit beeldverslag.

Het is beslist een uitdaging om te proberen er behoorlijke foto's van te maken.
Ik vond deze wel iets hebben, mede door de draden die zo bij de herfst passen.

De lichtcondities waren wel zodanig dat ik er een statief en afstandbediening bij heb gebruikt om de anders onvermijdelijke bewegingsonscherpte te voorkomen.
Het is echt een hele klus om alles in te stellen zoals je wilt, maar je hebt niets te kiezen.
Gelukkig bleef het onderwerp rustig op zijn plaats.

Als je niet weet dat ze er groeien zie je ze beslist over het hoofd.
Hooguit zal de blauwgroene verkleuring die je hier en daar op het hout ziet je aandacht trekken.
De grootste zijn volgens mij maar zo'n 3 mm groot, de meeste zijn kleiner.

Omdat ze zo bijzonder zijn - ze zijn erg zeldzaam - krijgen ze hier wat extra aandacht.

Dit zwammetje was zo'n 3-4 cm hoog.
Het was de buurman van de kopergroene bekerzwammetjes, die je als de kleine blauwe vlekjes op de stam ziet.
Het geeft zo een indruk hoe klein ze zijn.

Deze amaniet, denk ik, heb ik eens wat anders gefotografeerd dan anders.
Overdrijf ik nu als ik zeg dat ik de lichte banden op de achtergrond wel had willen missen?
Het zijn halmen die toch op een behoorlijke afstand achter de zwam stonden.

Met een rustige voor-  en achtergrond vind ik de sfeer toch mooier.
Overigens heb ik deze paddenstoel op een andere dag op een andere plek gefotografeerd.

Op een gunstige plek zag ik twee zwammetjes die ruimte boden voor improvisatie.
Door mijn positie zó te kiezen dat de hoed van het kleinste zwammetje precies voor de hoed van de grotere te zien was ontstond dit beeld.
Opnieuw een variant op een (halve) bokeh bubble.

Voor de grootste van de twee had ik een andere compositie in gedachten.
Met een mooi kleurig herfstblad op de achtergrond ontstond het beeld. dat ik graag wilde hebben.

Mijn voorraad beelden van paddenstoelen is hiermee nog niet uitgeput.
In Groenendaal (Heemstede) heb ik mij eveneens lekker kunnen uitleven.
Ik heb er onder andere fopdraadwatjes en paarse knoopzwammen gezien, geheel nieuw voor mij.
Op een passend moment zal ik ze hier laten zien.