zondag 27 mei 2018

Fobieën, in het bijzonder arachnofobie

Voor wie niet van spinnen houdt is arachnofobie (angst voor spinnen) ongetwijfeld een bekende term.
De langpootmug die net door een spin gegrepen is zal het een zorg zijn, hij heeft een aanzienlijk groter probleem.
Een interessante lijst met fobieën kwam ik op internet tegen. 
Wat te denken van hippopotomonstrosesquippedaliofobie (angst voor lange woorden)?
Ik zal niemand hiermee lastig vallen.
Alleen entomofobie (angst voor insecten) komt nog even ter sprake.

De lightbox blijkt in Google  niet te werken, waardoor het lastig wordt om vergrotingen te bekijken.
Wanneer je Firefox download en mijn blog daarin opent zijn de problemen voorbij.
De juffer zal ongetwijfeld last hebben van een vorm van entomofobie, namelijk een angst voor roofinsecten.
Hier is zij ten prooi gevallen aan een bruinvleugel roofvlieg (Pamponerus germanicus).
De roofvlieg stelde mijn belangstelling niet op prijs en vloog naar een andere stengel.
Gestoord worden tijdens de maaltijd is onaangenaam, dat begrijp ik wel.
Langzaam maar zeker kom ik bij het hoofdonderwerp.
Op een wat koele ochtend zag ik een aantal gewone pendelvliegen (Helophilus pendulus), die lastig op de plaat te krijgen waren.
Het lijkt dat deze pendelvlieg een spinnennest gevonden heeft.
Voor een langpootmug leek er deze morgen geen vuiltje aan de lucht. 
 Hij vloog rustig langs de begroeiing totdat hij plotseling met een poot ergens aan bleef haken.
Voordat hij het goed en wel in de gaten had was hij gebeten door een spin en werd hij in hoog tempo omwikkeld met spinrag.
De spin draaide vlot een paar keer om hem heen waardoor de langpootmug geen kant meer op kon.
Je hebt natuurlijk geen idee wat een langpootmug dan denkt, maar bang voor de spin is hij óngetwijfeld geweest.
De spin daarentegen zal het water al in de bek gelopen zijn, als dat bij spinnen tenminste mogelijk is.
IJverig ging de spin verder, want een goede en zorgvuldige voorbereiding staat garant voor een exquise maaltijd.
Of de langpootmug  nog volledig besefte wat hem te gebeuren stond zal wel een raadsel blijven.
Hij bewoog nauwelijks, vermoedelijk al verlamd door de beet van de spin.
En daar hangt hij dan, alleen gelaten door de spin die zijn werk al grotendeels gedaan had.
Door de beet van de spin zijn sappen in zijn lijf gebracht, waarschijnlijk vooral enzymen, die hem van binnen helemaal zullen verteren.
De spin hoeft hem dan alleen nog maar genietend leeg te zuigen.
Van de andere kant ziet het er wat kleuriger uit, zeker voor de spin.
Hij controleerde zijn werk nog eens nauwgezet.
Hij was blijkbaar tevreden, want hij spande zich niet in om de langpootmug nog meer in te pakken.
Vaak zie je in webben prooien die zo verpakt zijn dat ze haast niet meer te herkennen zijn.
De klus was geklaard.
De maaltijd had nog even tijd nodig om te besterven en gereed te worden voor consumptie.
De spin zocht ongetwijfeld tevreden zijn rustplaats op.

Het is fascinerend zo snel en efficiënt spinnen te werk gaan.
Ze zijn niet alleen zeer kundige bouwers van webben, zij gaan ook op een verbluffende manier met hun net gevangen prooien om.

maandag 21 mei 2018

Zandhagedissen

Na enkele weken behelpen met twee krukken kreeg ik er begin mei genoeg van. Het was tijd om eens uit te zoeken of ik me met één kruk kon redden. In mei zijn mannelijke zandhagedissen mooi op kleur gekomen en dat vond ik een mooi doel, dus op weg naar de AWD.
Dat viel nog niet mee, lopen ging nog wat moeizaam maar vooral op de knieën gaan en weer opstaan veroorzaakte af en toe pijnscheuten in mijn linkerlies. Je moet er wat voor over hebben.
De beelden zijn van twee bezoeken in de eerste helft van mei.

De lightbox blijkt in Google  niet te werken, waardoor het lastig wordt om vergrotingen te bekijken.
Wanneer je Firefox download en mijn blog daarin opent zijn de problemen voorbij.
Hier ging het om.
Zoals zo vaak waren de mannen op zoek naar vrouwtjes, die ik overigens maar weinig zag.
Een klein, tamelijk jong mannetje lag in de zon in een veilige holte in een boomstam op zijn gemak de omgeving te bekijken.
Zijn tijd zou in de toekomst wel komen.
Dat neemt niet weg dat hij er wel naar uitkeek.
De volwassen, paarlustige mannen keken vanuit hun schuilplaats of de kust veilig was en of er geen concurrerende mannen in de buurt waren die weggejaagd moesten worden.
Dit mannetje was in het begin van de maand nog niet helemaal op kleur gekomen.

Als je niet zo soepel kunt bewegen lijkt het soms dat de dieren het in de gaten hebben.
Op het moment dat ik mijn kruk had neergelegd en op mijn knieën was gaan zitten, gingen ze er vandoor.
Met de nodige moeite moest ik dan weer gaan staan, met een pijnscheut als extraatje.
Dat herhaalde zich soms een paar keer achter elkaar.
Gelukkig werd geduld ook beloond.
Als je door hebt dat een bepaald gebiedje hun min of meer vaste stekkie is, dan kan je op ze wachten.
Dit jonge mannetje stelde mij niet teleur.
Als ze volledig uitgestrekt liggen kan je ze niet zo makkelijk volledig op de plaat krijgen, tenzij je  natuurlijk op een tamelijk grote afstand blijft.
Ik weet niet of zandhagedissen krekels op het menu hebben, maar het krekeltje op de neus van de hagedis was een onverwachte lifter.
Bij een aantal beelden is de leefomgeving nadrukkelijk aanwezig.
Het hoort erbij, ze lopen nu eenmaal niet altijd op boomstammen.
De waakzaamheid spat eraf.
Hij hield mij goed in de gaten.
 Een rustige omgeving is natuurlijk welkom.
Als de hagedissen zich op een stam liggen op te warmen grijp je natuurlijk je kans.
En dan maar hopen dat ze pas wegschieten als je klaar bent met plaatjes  maken.
Deze jongeman werkte voorbeeldig mee.
Toen ze eenmaal op temperatuur gekomen waren was er geen houden meer aan.
Zij staken dan snel de afstand van de ene liggende boomstam naar de andere over,
op zoek naar een partner  of om een concurrent weg te jagen.
Een uitdager kon al op de loer liggen.
Zo gauw ze elkaar zagen werd het een gevecht of koos één van de twee het hazenpad (vreemd woord in dit geval) achtervolgd door de ander, met een verbluffende vaart.
Dit jonge mannetje volgde alles op een afstand, wetend dat hij hier voorlopig nog niets mee te maken zou hebben.
Eenmaal tot rust gekomen lag dit mannetje lekker op een boomstam,
met zijn tong even speurend uit zijn bek (alleen goed te zien in de vergroting) en een achterpoot in de lucht.
Tot de volgende keer.

zondag 13 mei 2018

Terugblik

Het is er de laatste tijd nauwelijks van gekomen om te profiteren van de mogelijkheden die het voorjaar met zich meebrengt. 
Met mondjesmaat begint het weer langzaam maar zeker op gang te komen.
Zo ontstaat er ruimte voor een terugblik, in dit geval op Drenthe 2017

We zijn begin oktober in Drenthe geweest en hebben er onder andere Wildlands in Emmen bezocht.
Een jonge ijsbeer had een leuk spelletje bedacht.
Mantelbaviaan macho's genoten van de zon maar probeerden er ook mooi en verleidelijk uit te zien.
Niet dat het heel belangrijk is voor ze, want als ze een vrouwtje willen gebeurt dat toch wel.
Wat moet je hiervan denken?
Het prairiehondje zat er als een zoutzak niet op zijn voordeligst bij.
De witte neushoorn gedroeg zich zoals zo'n grote kolos betaamt.
Onverstoorbaar, heel ontspannen.
Er is in Wildlands een flinke groep nijlpaarden.
Deze toonde de spanwijdte van zijn gebit graag aan de toeschouwers.
Als je zo'n bek ziet kan je je goed voorstellen dat deze dieren in Afrika berucht zijn om het grote aantal doden dat ze op hun geweten hebben.
In de vlindertuinen wonen ook enkele andere bewoners.
Deze kaaiman is daar een sprekend voorbeeld van.
Vlinders waren er volop.
Hoe deze heet weet ik niet; hij zorgde wel voor een wat minder doorsnee plaatje.
Natuurlijk was er nog veel meer, maar daar geef ik hier geen voorbeelden van.
Bij ons huisje bloeiden nog enkele passiebloemen.
Gelet op de druppels is het wel duidelijk dat het niet voortdurend mooi weer was.
Op het Mantingerveld was het stil.
De rust van dit gebied konden we zeker waarderen, al hadden we graag iets meer dieren gezien dan dit padje dat ons pad kruiste.
Het was de tijd van de paddenstoelen.
Dit type was nieuw voor mij.
Ik vond het wel aardig om hem eens van de bovenkant op de plaat te zetten.
Deze soort kwamen we meerdere malen tegen.
Ik heb geen moeite gedaan om te achterhalen hoe ze heten.
Deze kennen we natuurlijk allemaal.
Tijdens onze wandelingen kwamen we ze af en toe tegen, vaak op minder fotogenieke plaatsen.

In september ben ik met een kenner op zoek gegaan naar slangen.
De lens van mijn camera (18-200 mm) vertoonde kuren waardoor ik helaas een flink aantal onscherpe plaatjes had,
maar ook een aantal redelijke.
De lens is inmiddels vervangen.
Een hazelworm (Anguis fragilis) vind je niet zo eenvoudig.
Ik was blij dat ik er toch een behoorlijke foto van kon maken.
Ringslangen (Natrix natrix) heb ik in 2017 meerdere malen gezocht, met minimaal succes.
Hier zat het mee.
Ik vind slangen geweldig.
Ook in het buitenland hoop ik ze altijd aan te treffen, zoals afgelopen jaar in Madagaskar.
Als je het over slangen in Drenthe hebt dan denk je direct aan een adder (Vipera berus), onze enige gifslang.
Ik vind het iedere keer weer spannend om een adder te zien.
Als we in Drenthe zijn hoop ik altijd dat we ze op de heidevelden tegenkomen.


zondag 6 mei 2018

Vledder deel 3

Boomklevers, vinken en grote bonte spechten mogen de berichten over mijn bezoek aan de vogelhut in Vledder afsluiten.
Ik kan niet anders dan tevreden zijn met wat ik daar gezien heb.
Natuurlijk ben ik wel benieuwd of er veel verschillen zijn in waarnemingen door het hele jaar heen.

Ik hoop dat iedereen de lightbox weer kan gebruiken.
De platen zijn in de vergroting meestal wel mooier.

Boomklevers (Sitta europaea) waren trouwe bezoekers.
Er waren er meerdere, die zich de hele dag regelmatig lieten zien.
Er gingen nogal wat vogels in bad, de boomklevers bleven niet achter.
Met zo'n kleddernat verenpak maken ze een wat verzopen indruk.
Hij keek een beetje sikkeneurig in onze richting, hoewel hij ons niet kon zien.
Net of hij aanvoelde dat hij bekeken werd.
Met een droog verenpak zien ze er vanzelfsprekend veel mooier uit.
Jammer dat we geen karakteristieke bewijzen te zien kregen waarom hij boomklever heet.
Ook vinken (Fringilla coelebs) mogen wel eens in een post voorkomen.
De platen van zijn familielid keep (Fringilla montifringilla) vond ik niet mooi genoeg om hier ook te laten zien, ook al staat hij op de rode lijst.
Hij had wel erg veel dorst!
Ook hij spetterde er lustig op los, maar spectaculair in bad gaan deed hij niet.
Vrouwtjes waren ook van de partij.
Drinken en met de pootjes in het water staan waren een voorbode van een bescheiden badscène. 
Ook bij deze dame vlogen de druppels in het rond, maar tot een volledig bad kwam het niet.
Oplettend - of nieuwsgierig - was ze wel.
Dit mannetje hield alles nauwlettend in de gaten.
Zijn zesde zintuig gaf hem misschien wel aan dat hij bekeken werd, maar het fijne ervan kan hij niet ontdekt hebben.
Op de achtergrond stonden wat boomstronken waartoe grote bonte spechten (Dendrocopos major) zich aangetrokken voelden.
Hier is een vrouwtje te zien.
Een mannetje kwam ook korte tijd onderzoeken of er iets van zijn gading te vinden was.
Aan drinken waagden deze spechten zich niet, helaas.
Ze waren duidelijk op zoek naar wat lekkers.
Het vrouwtje kwam meerdere keren.
Een grote bonte specht is zeer welkom als fotomodel, maar een groene of zwarte specht had ik ook heel erg gewaardeerd.
Tot besluit een wat minder alledaagse plaat van de GBS.


Bij deze wil ik iedereen bedanken die in 2018 mijn blog heeft bezocht.