Zandhagedissen

Na enkele weken behelpen met twee krukken kreeg ik er begin mei genoeg van. Het was tijd om eens uit te zoeken of ik me met één kruk kon redden. In mei zijn mannelijke zandhagedissen mooi op kleur gekomen en dat vond ik een mooi doel, dus op weg naar de AWD.

Dat viel nog niet mee, lopen ging nog wat moeizaam maar vooral op de knieën gaan en weer opstaan veroorzaakte af en toe pijnscheuten in mijn linkerlies. Je moet er wat voor over hebben.
De beelden zijn van twee bezoeken in de eerste helft van mei.

De lightbox blijkt in Google  niet te werken, waardoor het lastig wordt om vergrotingen te bekijken.
Wanneer je Firefox download en mijn blog daarin opent zijn de problemen voorbij.

Hier ging het om.

Zoals zo vaak waren de mannen op zoek naar vrouwtjes, die ik overigens maar weinig zag.

Een klein, tamelijk jong mannetje lag in de zon in een veilige holte in een boomstam op zijn gemak de omgeving te bekijken.

Zijn tijd zou in de toekomst wel komen.

Dat neemt niet weg dat hij er wel naar uitkeek.

De volwassen, paarlustige mannen keken vanuit hun schuilplaats of de kust veilig was en of er geen concurrerende mannen in de buurt waren die weggejaagd moesten worden.

Dit mannetje was in het begin van de maand nog niet helemaal op kleur gekomen.

Als je niet zo soepel kunt bewegen lijkt het soms dat de dieren het in de gaten hebben.

Op het moment dat ik mijn kruk had neergelegd en op mijn knieën was gaan zitten, gingen ze er vandoor.

Met de nodige moeite moest ik dan weer gaan staan, met een pijnscheut als extraatje.
Dat herhaalde zich soms een paar keer achter elkaar.

Gelukkig werd geduld ook beloond.

Als je door hebt dat een bepaald gebiedje hun min of meer vaste stekkie is, dan kan je op ze wachten.

Dit jonge mannetje stelde mij niet teleur.

Als ze volledig uitgestrekt liggen kan je ze niet zo makkelijk volledig op de plaat krijgen, tenzij je  natuurlijk op een tamelijk grote afstand blijft.

Ik weet niet of zandhagedissen krekels op het menu hebben, maar het krekeltje op de neus van de hagedis was een onverwachte lifter.

Bij een aantal beelden is de leefomgeving nadrukkelijk aanwezig.

Het hoort erbij, ze lopen nu eenmaal niet altijd op boomstammen.

De waakzaamheid spat eraf.
Hij hield mij goed in de gaten.

 Een rustige omgeving is natuurlijk welkom.

Als de hagedissen zich op een stam liggen op te warmen grijp je natuurlijk je kans.

En dan maar hopen dat ze pas wegschieten als je klaar bent met plaatjes  maken.

Deze jongeman werkte voorbeeldig mee.

Toen ze eenmaal op temperatuur gekomen waren was er geen houden meer aan.

Zij staken dan snel de afstand van de ene liggende boomstam naar de andere over,
op zoek naar een partner  of om een concurrent weg te jagen.

Een uitdager kon al op de loer liggen.
Zo gauw ze elkaar zagen werd het een gevecht of koos één van de twee het hazenpad (vreemd woord in dit geval) achtervolgd door de ander, met een verbluffende vaart.

Dit jonge mannetje volgde alles op een afstand, wetend dat hij hier voorlopig nog niets mee te maken zou hebben.

Eenmaal tot rust gekomen lag dit mannetje lekker op een boomstam,
met zijn tong even speurend uit zijn bek (alleen goed te zien in de vergroting) en een achterpoot in de lucht.

Tot de volgende keer.