AWD - december 2018

In december ben ik om uiteenlopende redenen slechts drie keer naar de AWD geweest.

Zoeken naar reeën leverde niets op.

Met wintergasten ging het iets beter hoewel het aantal mij niet meeviel.

Als ik terugkijk op deze maand mag ik toch niet ontevreden zijn.

Op 4 december begon het met een grote zilverreiger (great egret), die de hoogste top in de omgeving had uitgekozen om een goed overzicht te krijgen.

Dat is weer eens wat anders dan langs een slootkant lopen.

Het duurde niet lang totdat ik een aantal grote zaagbekken (goosander) zag.

Ze waren nog wel wat onrustig en schichtig.

In het vroege ochtendlicht kregen ze wel warme kleuren.

Het blijven schitterende vogels die ik altijd weer graag zie.

Verder wandelend kwam ik een jonge knobbelzwaan (mute swan) tegen, nog steeds onder mooie lichtomstandigheden.

Hij was wel erg alleen.

Ik wist dat er wilde zwanen (whooper swan) waren waargenomen.

In de wintermaanden hoop ik ze ieder jaar weer te zien.

Ik trof een drietal aan, dat op de oever aan het rusten was.

Ze waren wel waakzaam zoals altijd.

Dit is het beeld dat je meestal wel kan maken, hoewel het natuurlijk erg standaard is.

Zo vind ik het al wat beter.

Daarmee was de koek voor deze dag wel op.

Later nog maar eens proberen.

Knobbelzwanen waren deze morgen behoorlijk actief.

Dat nodigde onder andere uit om te proberen mooie vliegbeelden te maken.

Het licht werkte in ieder geval ook lekker mee.

Het laatste beeld van deze dag was dat van een tafeleend (common pochard).

De mannetjes vallen tussen de kuifeenden, waar ze vaak tussen zwemmen, natuurlijk goed op.

Op 14 december was ik opnieuw in het duingebied.

Het leek of de hemel in brand stond.

Het was erg stil: geen mensen, weinig damherten, nauwelijks vogels.

Dit soort momenten heeft een geheel eigen bekoring.

Het lukte mij onderweg om een paar kleine vogeltjes te fotograferen, zoals deze vrouwelijke vink (common chaffinch).

Glanskopmezen  (marsh tit) kom ik niet zo vaak tegen, dus ondanks de vele takken krijgt hij wel een plaats in deze post.

Als het mij lukt om een goudhaantje (goldcrest) op de plaat te krijgen, en zeker in zo'n mooie houding, is mijn dag al goed.

Daarom nog een tweede plaat, omdat hij zo geduldig op zijn tak bleef zitten.

De wilde zwanen bleven toch trekken.

Daarom ben ik op 18 december nogmaals op zoek gegaan.

Er vloog een tweetal voorbij toen ik nog onderweg was naar het gebied waar ik de meeste kans had om ze te zien.

Het drietal van mijn eerdere ontmoeting was weer op dezelfde plaats aan het rusten.

Ik was er nog maar kort toen ze merkten dat er van de andere kant mensen aankwamen.

Ze gingen het water in.

Ik moest het in januari nog maar eens proberen.

Zoals ik later nog wel zal laten zien is dat toen prima gelukt.

Een tweetal knobbelzwanen trok de aandacht, alsof ze wilden duidelijk maken dat er verderop op mij gewacht werd.

Of het voor mij bedoeld was zal k nooit weten, maar ze deden wel hun best.

Ik zal een kleine selectie laten zien van de fraaie poses die ze lieten zien.

Het lijkt net of een tweetal elkaar met open vleugels begroet.

Met wat fantasie is dat ook zo.

Het zal wel duidelijk zijn dat ik omgelopen ben en dezelfde zwaan van twee kanten heb kunnen fotograferen.

En zo kan ik nog even doorgaan.

Komt er weer een familielid of kennis aan?

Jawel, een volwassen zwaan was in aantocht en had de landing al ingezet.

Vlak voor mijn neus maakte hij een geslaagde landing.

Mijn fotojaar 2018 komt hiermee ten einde.

Ook al waren er in januari nogal wat regenachtige en winderige dagen, er viel toch nog genoeg te zien als je je momenten kon uitkiezen.

2019 is dan ook goed begonnen.