Patagonië - gletsjers

Terwijl het sneeuwt en het 's nachts vriest voelt het goed en passend om in gedachten weer even terug te keren naar Patagonië.

Het bezoeken van verschillende gletsjers leverde fascinerende landschappen op.

Niemand zal ervan opkijken dat het niet meeviel om mij in deze post in te houden.

De eerste gletsjer die we bezochten was de Upsala gletsjer.

De naam verwijst naar de Zweedse universiteitsstad Uppsala.

Een aantal wetenschappers van die universiteit heeft hier ooit onderzoek gedaan naar het wel en wee van deze gletsjer.

Vlak voordat we met onze bus het haventje van Punta Banderas - een van de toegangspoorten tot het Nationale Park Los Glaciares - bereikten zagen we drie condors in het land naast de weg.

Gauw enkele plaatjes geschoten door het raam van de bus voor de bekende zekerheid.

Het werden helaas waarnemingsplaatjes.

De inzittenden van een bus voor ons waren nogal onrustig uitgestapt en daar gingen de condors.......

Overigens geweldig om ze weg te zien vliegen.

Nog nooit een condor gezien en dan drie tamelijk dichtbij, de dag was al geslaagd.

Eenmaal met de boot op weg naar de gletsjer zagen we al snel flinke ijsschotsen voorbij komen.

Onvoorstelbaar om te zien wat een enorme brokken van de gletsjer losgeraakt waren.

We keken onze ogen uit.

Alle camera's maakten overuren.

Wat een prachtige structuren waren ontstaan.

De blauwe kleur ontstaat enerzijds door de mate waarin de sneeuw is samengeperst en anderzijds door de lichtinval.

We weten nu ook dat gletsjers uit samengeperste sneeuw bestaan en niet uit ijs.

Hier is geen sprake van een bevroren krokodil maar van een de fantasie prikkelende ijsschots.

Ook deze schots mag er zijn, ook nu valt er een dier in te herkennen.

Ik ben benieuwd welk dier er in gezien wordt.

Nog een prachtig voorbeeld.

Maar, niet te vergeten, wat een indrukwekkend landschap.

De Upsala gletsjer in volle glorie.

Om een idee te krijgen hoe groot de gletsjer is kan je hem vergelijken met de boot aan de rechterkant.

Het is een catamaran met plaats voor ruim 300 passagiers, net als de onze.

Zo ziet de gletsjer eruit als je dichterbij komt.

Prachtige vormen, prachtige kleuren.

En wat is de gletsjer hoog als je er tamelijk dichtbij komt.

Je moet wel op tijd weg zijn als er zulke grote stukken vanaf vallen als we eerder op de dag gezien hadden. 

Nog een laatste blik op de ijsstructuren in het zonnetje, dat af en toe doorbrak.

Een tweede, geheel andere gletsjer was de Perito Moreno gletsjer die ook tot hetzelfde nationale park behoort.

Deze bezochten we op een andere dag.

Er zijn platforms gemaakt waardoor je prima langs de gletsjer kunt wandelen.

Deze gletsjer steekt volgens onze gids ruim 60 meter boven het wateroppervlak uit en ligt er 110 meter onder.

Het miezerde licht toen we er langs liepen en het waaide bovendien stevig.

We waren erop voorbereid dat we goed warm aangekleed moesten zijn.

Er dreven veel kleine stukken ijs in het water.

Dat de gletsjer voortdurend in beweging was konden we goed horen.

Af en toe hoorden we namelijk enorme knallen waardoor we natuurlijk ook hoopten te kunnen zien dat er flinke stukken afbraken.

We moesten nog even geduld hebben.

Niet veel later viel een flink brok in het water met een fraaie golf als gevolg.

Met zes beeldjes per seconde krijg je het hele proces heel mooi in beeld, maar het gaat te ver om dat allemaal in deze post op te nemen.

Dit soort brokstukken dreef niet veel later in het water.

De zon liet zich nauwelijks zien. 

Onze gids zei dat we daarmee geluk hadden, want overbelichting ligt op de loer als de zon schijnt.

Bovendien was het een dag dat we het geluk hadden dat de gletsjer ongebruikelijk actief was,
want we zagen vele malen grote brokken omlaag komen.

Roodkraaggorzen (rufous-collared sparrow, Zonotrichia capensis) volgden de bezoekers op korte afstand.

Het zijn veelvoorkomende vogeltjes die allesbehalve schuw zijn.

De Perito Moreno gletsjer is één van de weinige gletsjers die niet snel korter wordt door het opwarmende klimaat.

Geen mens kan verklaren waarom deze gletsjer evenveel afkalft als aangroeit.

De brokstukken die eraf vielen waren niet heel erg groot, maar het zag er steeds spectaculair uit.

Daarnaast zorgden knallen voor passende geluidseffecten.

Het was een uitdaging om het afbreken van begin tot eind op de plaat te krijgen.

De tijd vloog, het was genieten met volle teugen.

Omdat ik nog even koffie wilde drinken voordat we een afsluitende boottocht zouden gaan maken moest ik mij hier echt losrukken.

De boottocht was niet zo spectaculair als we gehoopt hadden.

Of waren we al verwend?

Dit uitzicht mocht er echt wel zijn.

Opnieuw drong de hoogte van de gletsjer pas goed tot ons door toen we er vrij dichtbij kwamen.

Toen het zonnetje er even in slaagde door de wolken te breken ontstond een prachtig kleurenspel.

Het werd zo een mooi afscheid van een indrukwekkend gebied.