AWD - april 2019

April was een maand waarin alle facetten van het voorjaar zaten.

Zomergasten keerden naar hun zomerverblijven terug en begonnen met nestelen.

Koekoeken lieten zich ook al nadrukkelijk horen.

Trekvogels op weg naar Noord-Europa en Rusland pauzeerden in het duingebied.

En natuurlijk waren er ook jonge dieren. 

Hagedissen en kikkers kwamen uit hun winteronderkomens en koesterden zich in de zon.

Bloemen, bloesem en groene blaadjes maakten het compleet.

Of er bij de reeën nieuwe aanwas zal komen is zeer twijfelachtig, gelet op het uiterst geringe aantal reeën in het omheinde duingebied.

Duinviooltjes (Viola tricolor)  komen in de voorjaarsmaanden ook weer tevoorschijn.

Bij wijze van variatie deze keer een bloem met uitsluitend paarse blaadjes.

Voor de damhert mannen is het een verwarrende tijd. 

Ze verliezen een deel van hun waardigheid en status omdat ze hun gewei tijdelijk kwijt raken, stang voor stang.

Je kon ze in april tegenkomen zonder gewei, met één stang maar ook nog met het volledige gewei.

Konijnen durfden ook wat vaker naar buiten te komen.

Binnenkort zullen de kleintjes weer overal te zien zijn, want zoals wel bekend is weten de konijnen van wanten.

Kneutjes (Linaria cannabina) zijn meestal nogal schuw en opvliegerig.

Dit was een gunstige uitzondering.

De naam roodborstje zou hier niet misstaan, maar het is een mannelijke kneu.

Kleine plevieren (Charadrius dubius) keren jaarlijks weer terug naar de AWD.

Ik zoek ze altijd graag op.

Misschien zie ik dit jaar opnieuw jongen.

Een ontmoeting met een wilde vos waardeer ik altijd. 

Deze heer had mij eerst niet in de gaten, onder andere omdat ik een goede dekking had gevonden.

Toen hij mij uiteindelijk zag, stond hij mij eerst een tijdje aan te staren, ging even zitten, 

maar besloot toch maar een rustiger gebied op te zoeken.

Hij ging er pijlsnel vandoor.

Een andere vos was ook op zijn gemak naar voedsel aan het zoeken. 

Ook deze vos stelde mijn gezelschap niet op prijs.

Hij was wild genoeg om weg te rennen in plaats van mij te negeren.

Een groep beflijsters (Turdus torquatus) was de verrassing van de dag.

Ze waren erg ongedurig, maar één ervan kwam tot mijn plezier behoorlijk in beeld.

De lichtinval was verre van ideaal, maar zó had ik nog nooit een beflijster kunnen fotograferen.

De zandhagedissen kwamen steeds meer op kleur.

Het seizoen is nog vroeg, maar het aantal hagedissen viel mij tot nu toe tegen.

Nog wat dieper groen en hij is klaar voor het hoogtepunt van het jaar.

Op sommige plaatsen gaat het goed met kikkers, zeker als er een aantrekkelijke poel is. 

Of dit een poelkikker, meerkikker of een bastaardkikker is, is nogal lastig vast te stellen.

Daarom worden ze meestal simpelweg groene kikker (Pelophylax) genoemd.

Ze zijn erg nieuwsgierig. 

Ook met boomkikkers (Hyla arborea) lijkt het goed te gaan.

Ik heb er al diverse keren zo'n 15-20  gezien, zowel piepkleine als flink uit de kluiten gewassen exemplaren.

Ze bewezen in ieder geval ook dat ze de juiste naam hebben gekregen.

De kleintjes weten zich overigens heel goed te verstoppen tussen de begroeiing  op de grond.

Een paartje boomleeuweriken (Lullula arborea) scharrelde  voornamelijk op de grond tussen de grassen.

Eén van de twee zocht het wat hogerop.

Het kon nog hoger.

Ieder voorjaar hoop ik dat ik weer tapuiten (Oenanthe oenanthe) zie.

Ik werd meerdere keren op mijn wenken bediend, zoals hier bij dit vrouwtje.

Er is een duidelijk verschil tussen de mannetjes en de vrouwtjes.

Deze dame hupte in mijn richting terwijl ik voldoende verscholen was om haar niet te verontrusten.

Dit mannetje bood mij echter de mooiste kansen.

En dan is er natuurlijk nog de topattractie van de AWD: jonge vosjes.

Van heinde en verre komen de belangstellenden, zelfs uit België en Duitsland.

Dat betekende topdrukte, volgens horen zeggen soms meer dan 50 toeschouwers.

Maar wat overkwam mij?

Ik maakte de onderstaande beelden terwijl wij met zijn drieën waren!

De moervos trok zich niets van ons aan, terwijl wij op een redelijke afstand van het gezin op de grond lagen.

Met mijn 100-400 mm lens maakte ik dit beeld, niet eens helemaal ingezoomd.

In alle rust besteedden moeder en welpjes aandacht aan elkaar.

(Bij de laatste twee beelden had ik wel volledig ingezoomd)

De welpjes liepen zelfs naar ons toe en liepen op hooguit 3 meter langs ons.

Het zal wel duidelijk zijn dat ik massa's plaatjes van de vossen gemaakt heb.

Ook op een andere plek, waarbij een iets groter aantal kijkers dit vosjesgezin volgde, kwam ik nogmaals ruimschoots aan mijn trekken.

Hierover later meer.