AWD - Juni 2021 deel 1

Ook al ben ik dit jaar in juni wat minder in de AWD geweest dan in voorafgaande jaren, 

ik heb toch teveel gezien om dat in één post op mijn blog op te nemen.

Juni is de maand waarin zandhagedissen, meikevers en damhertkalfjes bij mij gewilde onderwerpen zijn.

Ze zullen dan ook in de twee edities overheersen.

Ik heb een ochtend besteed aan het opzoeken van zandhagedissen (Lacerta agilis).

Toen het warm genoeg werd kwamen ze voorzichtig tevoorschijn om een plekje te zoeken waar ze konden opwarmen.

Hier is een vrouwtje te zien.

Er waren meer mannetjes dan vrouwtjes.

Zoals te verwachten was konden de mannetjes elkaars aanwezigheid niet verdragen.

Dit vrouwtje toonde wel belangstelling voor de mannetjes, maar haar adonis zat er niet bij.

Kijken mochten ze wel, maar van dichtbij komen was geen sprake.

Aanbidders waren er genoeg, 

maar enigszins gefrustreerd moesten ze op zoek naar een partner die wel voor hun charmes viel.

Geen geschikte partner te zien?

Dan maar lekker opwarmen in het ochtendzonnetje.

Wellicht zouden zijn kansen nog komen, dan zou hij er klaar voor zijn.

Ik trof zelfs een drietal boomkikkers (Hyla arborea), nog een beetje verscholen tussen het blad.

Zoals gebruikelijk geen enkele actie, alleen maar opwarmen.

Op een vroege ochtend zat een winterkoninkje (Troglodytes troglodytes) de longen uit zijn lijfje te zingen.

Deze jonge zanglijster (Turdus philomelos) kon daar alleen maar jaloers op zijn.

Zijn tijd zou nog wel komen.

De vogel bleef rustig in een boom zitten, zodat ik er voorzichtig omheen kon lopen en wat plaatjes maken.

Volwassen vogels zullen je zulke kansen niet bieden.

Jonge vosjes heb ik dit jaar niet gezien.

Deze vos scharrelde op zijn gemak in het gras en vond af en toe een kleine snack.

Erg schuw was deze vos niet, maar naar mij toe lopen om te bedelen was er niet bij.

Zo hoort het ook.

Mijn jaarlijkse speurtocht naar damhertkalfjes was ook dit jaar weer succesvol.

Ze liggen soms zo maar tussen het hoge gras.

Goed opletten is dus wel nodig.

Het is niet zo makkelijk om er een behoorlijk plaatje van te maken, 

want er grassprieten of schaduwen ervan zitten nogal eens in de weg.. 

Toen we verder gingen lag ze nog steeds rustig in het gras.

Het is hier goed te zien dat ze in de schaduw van een liggende  boomstam nauwelijks opvallen.

Zo is de kleine het best te zien.

De donkere plek op de neus is geen schaduw maar een bijzonder kenmerk van dit kleintje.

Het zal hierdoor later wel opvallen.

Ook dit kalfje verroerde zich niet en bleef rustig liggen. 

Een 400 mm lens is in dit soort situaties een groot voordeel.