Zwammen in de AWD

Na het geweld van de bronst en het spektakel van de buizerds  zet ik nu een stap in de serene wereld van de zwammen, deze keer beperkt tot de AWD.

Ook al heb ik behoorlijk wat gezien, voor mijn gevoel was het toch beduidend minder dan vorig jaar.

Ik beperk mij hier nu tot enkele opvallende soorten, 

om te beginnen het kopergroen bekerzwammetje waar ik later nog op terugkom.

Om te beginnen was ik in het ultieme stiltegebied, dat ik altijd de "woestijn" noem.

Nauwelijks dieren te zien, het geruis van de zee op de achtergrond en natuurlijk vrijwel onvermijdelijk de wind.

Wie mijn blogs regelmatig volgt weet dat dit een gebied is dat voor mij bijzondere herinneringen met zich meebrengt.

Ik was op zoek naar zandtulpjes en duinstinkzwammen, maar die vond ik niet,

 op één zandtulpje na dat niet uitnodigde om gefotografeerd te worden.

Ik vond er wel duinfranjehoedjes (Psathyrella ammophila), maar wel veel minder dan ik gewend ben.

Uiteraard hoef je je niet te beperken tot de zandgronden, want het duingebied heeft nog meer te bieden.

Op zoek naar wasplaatjes zag het er in het begin niet goed uit, 

want op de plaatsen waar ik ze vaak gevonden heb was er nu gemaaid.

Gelukkig ken ik meerdere plekjes waar ze voorkomen en tot mijn plezier vond ik toch een aantal exemplaren in de buurt van gewone vuurzwammetjes (Hygrocybe miniata).

De zwartwordende wasplaatjes bewaar ik tot het eind van van deze post, 

de vuurzwammetjes waren interessant genoeg om mij hier eerst een tijdje mee bezig te houden.

Vuurzwammetjes groeien tussen allerlei grassen en kruiden, waardoor je gedwongen bent om een beetje te tuinieren.

Op een zonovergoten, vrijwel windstille dag is dat geen bezwaar.

Het is een aantrekkelijk plek in het duingebied, want ook deze soort vond ik daar:

een papegaaizwammetje (Hygrocybe psittacina).

De Latijnse naam geeft al aan dat dit zwammetje familie is van de vuurzwammetjes.

Het ligt voor de hand dat ze een zelfde soort habitat nodig hebben.

Dit exemplaar was al gesneuveld, want de hoed was los van de steel.

De bovenkant van de hoed is glanzend bruinig.

Waarneming.nl is onzeker over de naam van dit minizwammetje.

Is het toevallig dat de naam fopzwam (Laccaria spec.) wordt voorgesteld?

Verder lopend kwam ik deze honingzwam tegen.

Er blijken meerdere soorten voor te komen, waarbij waarneming.nl deze naam voorstelt: 

sombere honingzwam (Armillaria ostoyae).

Qua uiterlijk is dit geen bijzondere soort.

Het is een rupsendoder (Cordyceps militaris).

Waarom krijgt een zwammetje zo'n naam?

Deze rupsendoder - 3 á 4 cm groot - blijkt te groeien op de poppen van vlinders!

Ook dit jaar is het mij gelukt om kopergroenbekerzwammetjes  (Chlorociboria aeruginosa) te vinden.

Ze groeiden op een losliggend stukje hout, waardoor ik de kans kreeg om de zwammetjes zó te fotograferen als ik wilde.

Ze zijn piepklein, waardoor ik tussenringen nodig had om ze op een behoorlijk formaat op de plaat te krijgen. 

Hout waarop ze groeien kleurt blauwgroen waardoor je oog er als het ware naartoe getrokken wordt.

Hier is dan de zwartwordende wasplaat (Hygrocybe conica), 

die in de buurt van de vuurzwammetjes en papegaaizwammetjes te vinden was. 

Het zijn allemaal Hygrobe soorten.

Als ze ouder worden verandert de kleur:

Ze ondergaan een flinke kleurverandering, waardoor ze soms lastig te zien zijn.

Ik stond er bijvoorbeeld bijna bovenop, nadat ik er ook al een keer langs was gelopen.

Ik verwacht dat het wat zwammen in de AWD betreft hierbij blijft in 2021.

Op zoek naar zwammen kom ik jaarlijks ook in Leyduin en het Groenendaalse bos.

Daar zal ik in 2021 nog een post aan besteden.

 

Buizerds in Brabant

Eind september heb ik voor het eerst de kans gehad om roofvogels te observeren vanuit een vogelkijkhut.

Het toeval wilde dat ik in die periode een vakantie in Noord-Brabant had gepland.

De hut bleek niet al te ver van mijn vakantieadres te liggen.

Ik was overigens door René  op deze hut gewezen, waarvoor nogmaals mijn dank.

Nadat we geïnstalleerd waren moesten we vanzelfsprekend een tijdje wachten voordat de roofvogels zich lieten zien.

Zoals bekend zijn ze altijd erg op hun hoede.

We hoorden ze trouwens wel voortdurend schreeuwen.

Plotseling kwam er een tweetal buizerds aanvliegen, 

waarbij het mij niet lukte om er mooie vliegbeelden van te maken.

Er was aan iedere stam een prooi bevestigd, zodat ze beiden aan hun trekken konden komen.

Dit tweetal buizerds (Buteo buteo) bleef een flinke tijd van hun prooi eten,

totdat ze op een zeker moment beiden plotseling opvlogen.

Buizerds zijn robuuste, krachtige vogels die we vanuit de hut prachtig konden bekijken en fotograferen.

Er kwam nog een derde buizerd kijken, maar de andere twee waren daar niet van onder de indruk.

De nieuwkomer moest zich tevreden stellen met wat er op de grond te vinden was.

Hij ging er al weer snel vandoor.

Voortdurend werd de omgeving in de gaten gehouden.

Behalve buizerds worden er ook regelmatig haviken gezien.

Daar hoopten we natuurlijk op, maar het mocht deze dag helaas niet zo zijn.

De prooien werden vakkundig opgegeten, maar ik heb er geen spectaculairdere beelden van dan ik hier laat zien.

Het evenwicht was zo nu en dan een beetje wankel, maar dat konden wij meer waarderen dan de vogel zelf.

Van plek ruilen deden de vogels alleen in het begin.

Waarom zouden ze van plek ruilen als er aan iedere stam een prooi was bevestigd?

Nadat het tweetal was vertrokken moesten we zo'n 2½ uur wachten op een volgende roofvogel.

Er waren in de tussenliggende tijd  wel andere vogels te zien, maar we waren vooral voor de roofvogels gekomen.

Voor mijn gevoel was dit de derde buizerd, temeer omdat hij de hele tijd alleen was.

Hij kon kiezen welke prooi er het lekkerste uitzag.

Met wat fantasie kan je zeggen dat de vogel hier mantelde, maar het kan ook zijn dat hij zijn evenwicht even kwijt was.

Volgens mij had hij een verenpak dat het midden hield tussen het uiterlijk van het eerder genoemde tweetal.

Ik heb geen idee of hij iets hoorde wat hem niet beviel.

In ieder geval keek hij streng in onze richting.

Deze derde buizerd vloog enkele keren weg om niet veel later weer terug te keren.

Hij had belangstelling voor delen van de prooi die net achter de waterbak lagen.

Zo krijg je een idee van wat hij lekker vond.

Met dit soort stukken van de prooi wist deze buizerd wel raad.

Toen het begon te regenen vonden wij het mooi geweest, zeker omdat er langdurige regen voorspeld was.

Het was natuurlijk jammer dat er geen havik was komen buurten.

Een tweetal keren zagen we een sperwer voorbij vliegen, maar die had geen zin om te landen bij de waterbak.

De scènes kunnen nog veel spectaculairder zijn, maar we waren hier al heel tevreden mee.

Het smaakte echter wel naar meer. 

Zo gauw er zich weer zo'n kans voordoet zullen we die grijpen.