AWD - Februari 2021

Behalve beelden van de winterse periode van februari was er af en toe nog wel wat meer te zien.

Voor mij was de kleine bonte specht (Dryobatus minor) de verrassing van de maand.

Mijn volgers weten inmiddels wel dat bij mij de Lightbox in Google Chrome niet werkt.

Er zit niets anders op dan op iedere foto te klikken als je een vergroting wilt zien.

Sorry, ik heb nog steeds geen beter alternatief.

Tijdens een wandeling in een heel rustig gedeelte van de AWD hoorden we deze specht ijverig kloppen op een stam.

Aanvankelijk zat hij aan de, van mij uit gezien, rechterkant van de boom.

Niet helemaal ideaal, maar ik was al blij dat we deze vogel zagen.

De startfoto laat zien dat ik uiteindelijk toch helemaal tevreden kon zijn.

Grote zilverreigers (Ardea Alba) zie ik de laatste tijd wel vaker in dit gebied.

Meestal zijn ze heel oplettend en niet makkelijk te benaderen.

De wintermaanden eisten wel hun tol. 

Twee keer zag ik een dode grote zilverreiger, waarvan er een al door vermoedelijk een vos was aangevreten. 

De poten lagen namelijk los van het lichaam.

Een dodaars (Tachybaptus ruficollis) krijg je niet zo makkelijk op de foto,

zeker niet als je niet vanuit een schuilhut fotografeert.

Dit minifuutje is zeer schuw en verstopt zich graag tussen het riet.

Deze kuifeend (Aythya fuligula)  trok mijn aandacht door zijn opmerkelijke witte verenpak.

Vergelijk hem maar eens met een soortgenoot in de meer gebruikelijke kleurenverdeling.

Slobeenden (Spatula clypeata) zie ik in de AWD meestal alleen maar van een flinke afstand. 

Ze zijn dan vaak erg schuw en gaan bij het minste of geringste op de vleugels.

Dit mannetje had maar één doel, nogal voorspelbaar .......

Achter het vrouwtje aan, dat bij hem wegzwom.

Het slotakkoord is voor de brilduiker (Bucephala clangula).

Ik vind ze mooi en laat ze misschien wel te vaak zien op mijn blog.

Toch krijgen ze weer alle aandacht, omdat ze die deze keer ook weer verdienen vind ik.

Hier is zijn partner.

Zoals bekend zijn het mannetje en vrouwtje heel verschillend.

Als er maar een beetje zon is en de temperatuur niet te laag krijgt het mannetje lentekriebels, 

zeker als er een concurrent in de buurt is.

Met dit gedrag probeert hij de aandacht van het vrouwtje te trekken.

Hij trof het, want zij leek geïnteresseerd toe te kijken.

Hij wist van geen ophouden.

Hij vond zelfs nog tijd om zijn verenpak wat op te poetsen.

Je moet toch een beetje knap voor de dag komen als je indruk op je partner wilt maken.

Plotseling werd de rust verstoord.

Een ander mannetje had belangstelling voor zijn vrouwtje.

Dat kon hij niet tolereren, de indringer moest natuurlijk weggejaagd worden.

Hij hield niet van half werk.

Als het niet boven water kon, dan maar grotendeels eronder.

De indringer had al gauw door dat hij geen kans maakte.

Hij ging ervandoor.

Volgende keer beter.

Hij ontsnapte ternauwernood aan zijn belager, die hem nog bijna bij zijn staart pakte.

Zo snel mogelijk zocht hij een veilig heenkomen en verdween naar een ander kanaal.

De rust keerde terug.

Het is inmiddels maart, een enkele brilduiker en grote zaagbek is nog niet vertrokken naar het noorden.

Het is een stille maand, zoals maart eigenlijk altijd is in het duingebied.

Wij wachten nu op de zomergasten.