Groene Jonker 2022

 

De Groene Jonker is een natuurgebied dat vlak bij Zevenhoven ligt. 

Er wordt veel waargenomen, vooral door de telescoop. 

Voor het maken van foto's moet je daar wat meer geluk hebben.

 In april zat het mij behoorlijk mee.

In de lente hebben alle vogels zo hun eigen bezigheden.

De knobbelzwanen zorgden voor het absolute hoogtepunt. 

Ik hoopte op de blauwborst (Luscinia svecica), die ik gelukkig een aantal keren zag. 

Ze hadden wel een sterke voorkeur voor de rietkraag waarbij ik tegenlicht had.

De mannetjes pronken graag met hun staart.

Op deze plaat is dat weer eens wat anders te zien dan gebruikelijk.

Het valt niet mee om originele platen van dit vogeltje te maken.

Het is niet voor niets populair bij fotografen.

Het is mij ook wel eens beter gelukt dan op deze aprilmorgen.

Ook al bleven de blauwborsten vaak wat verder weg dan ik hoopte, 

ik kon er desondanks prima mee leven dat ik ze zo in beeld kreeg.

Deze blauwborst liet uitbundig horen dat dit zijn territorium was.

Een klein, bruin vogeltje was direct te herkennen aan het kenmerkende snorrende geluid.

Inderdaad, een snor (Locustella luscinioides). 

Voor de verandering was hij nu eens niet verscholen in het riet, maar had hij het hogerop gezocht.

Hij deed enorm zijn best vanaf zijn favoriete rietstengel.

Langzaam maar zeker kom ik bij het hoogtepunt van de dag, maar eerst nog wat aandacht voor een andere rietbewoner.

In het riet werd overal gezongen.

Niet alleen door de eerder genoemde soorten en rietgorzen, maar ook door rietzangers (Acrocephalus schoenobaenus).

Een rietzanger had als favoriete plek een tak in een klein boompje gekozen.

Hij zong er honderduit.

Regelmatig vloog hij op, maakte een rondje in de lucht en keerde vervolgens weer terug.

En zo kom ik terecht bij een bijzondere afsluiter van deze morgen, waarbij ik op weg was naar de parkeerplaats.

Ik zag namelijk een tweetal knobbelzwanen (Cygnus olor) dat allerlei opvallende geluidjes maakte.

Het werd snel duidelijk waarom.

Het mannetje ging voortvarend tot actie over, het vrouwtje hield nog net een oogje op de omgeving.

Of ze veel zag zullen we nooit weten.

Wat ze wel merkte was dat het hem moeite kostte om op haar rug te klauteren,

terwijl ze hem toch liet merken dat ze er helemaal klaar voor was.

Waarom hij haar helemaal onder water duwde en hij zelf ook niets zag zal er wel bij horen.

Kunnen ze zich dan beter concentreren?

Hoe dan ook, zo was het spel en zo werd het gespeeld.

De extase na een geslaagde paring spatte eraf.

Er volgde nog een liefkozing en een vrijwel symmetrisch hartje.

Na nog een laatste innig moment dreven ze even later elk een andere kant op, na een show van zo'n 2 minuten.

Het was een mooie afronding van een fraaie lentemorgen.