Gruttoland deel 2: Kluten en kemphanen

Iedereen die  mijn blog en dat van René Smits volgt heeft al een aardige indruk gekregen van wat wij in Gruttoland gezien hebben. 

Ik laat nu mijn tweede deel zien waarin het vooral om kluten en in wat mindere mate om kemphanen draait.

De dag was mistig begonnen, maar door de opkomende zon ontstond een betoverende sfeer.

Kleuren veranderden voortdurend.

Kluten (Recurvirostra avosetta) speelden in het begin de hoofdrol, ook toen de gouden kleuren verdwenen.

In deze houding zie je een kluut meestal niet, in ieder geval ik niet.

Ook deze actie had ik van een kluut niet verwacht.

Het was net of hij een prooi opdook.

Ze kwamen soms vlakbij de hut.

Van zo dichtbij had ik ze nog nooit gezien.

Deze actie, waarvan we er al één in het gouden licht konden zien, 

vormde als het ware de rode draad  van ons bezoek aan Gruttoland.

Het was duidelijk "paringsdag".

Na afloop was er nog genoeg tijd voor een liefkozing in de vorm van snaveltje-snaveltje, 

waarbij het mannetje ook nog een vleugel over de rug van het vrouwtje uitspreidde.

Een voor mij onverwacht teder moment.

De vele kluten waadden door het ondiepe water en boden kansen genoeg om er mooie platen van te maken.

Er was voortdurend wat aantrekkelijks te zien, al speelde een deel zich aan de overkant bij de oever af, 

iets te ver weg naar mijn zin.

En jawel, er werd voortdurend aan de toekomst gedacht.

Werk aan de winkel dus.

Alle beelden staan in chronologische volgorde, 

vandaar dat ik mijn klutenreeks nu even onderbreek om aandacht te besteden aan kemphanen.

Hier zijn twee vrouwtjes te zien, die links van de hut landden.

Niet veel laten kwam er een mannetje hen gezelschap houden, waarbij hij direct probeerde de dames te imponeren.

Wat een geluk om de kemphaan (Calidis pugnax) mannen in hun mooiste verenpak te zien.

De mannetjes probeerden voortdurend indruk te maken, waarbij ze buigingen niet schuwden.

De vrouwtjes waren echter nog niet van hun toenaderingspogingen gediend.

Er kwamen steeds nieuwe mannetjes bij, de concurrentie werd alsmaar groter.

Je kwam eigenlijk ogen tekort.

Het is nauwelijks over te brengen wat we daar zagen.

Als er zoveel vrouwen niet van hun avances gediend zijn is er natuurlijk overleg nodig om een andere aanpak te bespreken.

Het lijkt of deze kemphaan een diepe buiging maakt voor het schouwspel dat vlakbij hem te zien was:

De kluten mannen kwamen beter aan hun trekken dan de kemphaan mannen.

Dat was wel nodig ook, want niet iedere poging was succesvol.

Ik was echt verbaasd hoe lief de kluten voor elkaar kunnen zijn na een paring.

Bij veel andere vogels en zoogdieren is dat toch heel anders.

Terwijl het ene stel net klaar was, begon het volgende.

Net als bij futen was het mannetje opvallend traag en besteedde eerst uitgebreid aandacht aan zijn verenpak, 

terwijl het vrouwtje al een uitnodigende houding had aangenomen.

Bizar hoe lang hij haar liet wachten.

Uiteindelijk kwam het er toch van.

Dit is geen ingewikkeld standje uit de kamasutra, 

maar de manier waarop het mannetje van de rug van het vrouwtje afklimt.

Terug naar de kemphanen, de kluten komen daarna weer.

Recht voor de hut waren veel kemphanen te zien. 

Jammer genoeg was de afstand iets te groot voor het maken van de platen die ik wilde.

Opvallend blijft het enorme verschil in uiterlijk tussen de mannetjes in het voorjaar.

Vooral de variatie in kleuren van de kraag  is groot.

Het valt nog meer op als je ze vlakbij elkaar ziet.

Ik had wel vaker kemphanen gezien maar nog nooit kemphanen op hun mooist in de vrije natuur.

Wel een keer in een dierentuin!

Daarnaast was ik onder de indruk van het grote aantal.

Daar gaat ze.

Begeerd, maar niet te benaderen.

Nog een laatste plaat van een prachtig mannetje, dat links van de hut van behoorlijk dichtbij te bewonderen was.

En de kluten?

Zij paarden er lustig op los, alsof hún leven ervan af hing

Het mannetje maakt zelfs met zijn vleugels het V-teken!

De tederheid was na iedere paring een vast onderdeel van het ritueel.

Het werd niet één keer overgeslagen.

De laatste beelden illustreren dat ten overvloede.

Hiermee besluit ik een buitengewoon geslaagde dag.

Ik moest er behoorlijk ver voor reizen, maar dat was het voor de volle 100% waard.

Ik zal hier zeker nog wel eens terugkomen.