Een Hollandse zomer

Zomer 2023. 

Zonnig, winderig, regenachtig, maar ook parnassia.

In de duinen groeit dit bloemetje hier en daar uitbundig op vochtige, kalkrijke, zanderige bodem.

Parnassia nodigt je uit om haar eens zorgvuldig te bekijken, zoals ik dan ook gedaan heb.

Maar eerst aandacht voor enkele vlinders.

Om te beginnen de keizersmantel (Argynnis paphia).

 Ook al heb ik er minder gezien dan in andere jaren, 

ik heb toch een plek gevonden waar een aantal van deze grote parelmoedervlinders actief was.

Voor mij horen ze echt bij de zomer.

Kleine vuurvlinders (Lycaena phlaeas) zag ik in juli en augustus tamelijk veel, net als zandoogjes en hooibeestjes.

Maar in het algemeen vond ik dat er verontrustend weinig vlinders rondfladderden.

Met dagpauwogen (Aglais io) werd ik dit jaar niet verwend, helaas.

Spitskopjes waren er genoeg te zien, zeker als je de tijd nam om de planten op je gemak te bekijken.

Het valt niet mee om de lange voelsprieten helemaal op de plaat te krijgen.

In verhouding zijn ze verbazingwekkend lang.

Parnassia is geen veel voorkomend bloemetje.

Het nodigt wel uit tot enige creativiteit.

De decoratieve gele meeldraden met droge, gele, bolvormige knopjes moeten insecten verleiden tot een bezoek.

Het zijn lokkertjes die geen rol spelen bij de werkelijke bestuiving.

Er is een vijftal meeldraden, die voorzien zijn van een helmknopje.

Voor een verdere beschrijving van de plant en de bestuiving is hier een aantrekkelijke hint: parnassia.

Parnassia is een bloem die meestal omgeven wordt door andere planten, zoals grassen.

Het duurt dan ook even voordat je een plaatje gemaakt hebt waarop geen storende stengels te zien zijn.

Aan het aantal helmknopjes is te zien in welke fase van bestuiving de bloem is.

Als je er vijf ziet dan moet het hele proces nog beginnen, 

terwijl er geen helmknopje meer te zien is als al het stuifmeel is overgedragen.

Van bovenaf krijg je een fraai beeld van dit tamelijk kleine bloemetje.

Het blijft verbazingwekkend op hoeveel verschillende manieren de bestuiving bij bloemen plaats kan vinden.

Vaak gebeurt het op een allesbehalve simpele manier, zoals ook bij parnassia het geval is.

Vroeg genoeg op stap gaan betekent ook dat je insecten kunt vinden die met dauwdruppels bedekt zijn.

Zo trof ik een goudoogje (Chrysoperla carnea) aan met een door de druppeltjes opvallend uiterlijk.

Zonnedauw is onweerstaanbaar, lijkt het.

Dit zandoogje kon spartelen wat ze wilde maar loskomen was er niet bij.

Zij was niet de enige.

Een heidelibel was er al eerder op geland. 

De resten, bedekt met dauw, lagen nog op de zonnedauw.

Niet ver er vandaan was te zien dat ook een aantal juffers ten prooi was gevallen.

Er waren ook padjes en rupsen die over de zonnedauw kropen, maar daar wist de zonnedauw geen raad mee.

Maar......, terwijl je lekker bezig bent liggen er onaangename insecten op de loer.

Ze steken zelfs door de stof van een T-shirt heen.

Ze heten gewone goudoogdaas (Chrysops relictus).

Het is goed te zien dat ze gewapend zijn met een flinke puntige snuit waarmee ze je gemeen kunt steken.

Bij mij is het effect van de steek meestal binnen een half uurtje weg.

 Ik krijg er ook geen bulten van zoals een mug wel kan veroorzaken.

De dazen die op de platen te zien zijn heb ik niet in de buurt van de zonnedauw gefotografeerd.

Dit tweetal had geen oog voor mij, maar was bezig met de toekomst.

Waarom het mannetje rode ogen had is mij een raadsel.

Een watersnuffel probeert zich in een wat mystieke omgeving, zo lijkt het, los te maken van zonnedauw.

Je kan dat natuurlijk ook van een iets andere kant bekijken:

Maar welke plaat is nu mooier?

Welke geeft de sfeer het beste weer?

Niet ver van de eerste juffer probeerde een tweede los te komen van de zonnedauw.

Het zweet brak haar bij wijze uit van de inspanning.

Bij mij liep het zweet van mijn voorhoofd in mijn ogen, het was voor de verandering eens een echt warme dag.

Ze spartelde en spartelde, maar uiteindelijk kwam ze met een beetje hulp los.

Of dat genoeg was om te kunnen overleven is nog maar de vraag, 

want met een kleverige stof aan haar lijf en in het bijzonder aan haar vleugels is dat onzeker.

En dan zijn er nog de piepkleine bloemetjes, die ook wel eens aandacht verdienen.

Ik wilde niet alleen een bloemetje mooi op de foto hebben, 

maar de roodachtige tinten van de zonnedauwblaadjes moesten ook op de een of andere manier zichtbaar zijn.

Twee bloemetjes haarscherp lukte niet.

Welke van de twee beelden het best geslaagd is zal een kwestie van smaak zijn.

Tot zo ver een eerste indruk van de afgelopen zomermaanden.

Onder meer boomkikkers, damherten en libellen zullen in een vervolg aan bod komen.