Wasplaatjes en andere herfstimpressies

 

Iedereen weet wel wat de maanden september en oktober kunnen brengen. 

Hier wil ik een impressie geven van een aantal voor mij bijzondere momenten.

Zwartwordende wasplaatjes heb ik dit jaar meer gevonden dan vorig jaar. 

Ze leverden mij een aantal mooie platen op.

Allereerst SEPTEMBER. 

Op frisse ochtenden kon je rekenen op dauw, zoals hier te zien is op een langpootmug (Tipula paludosa).

Zoekend naar deze en andere insecten wist ik zeker dat mijn broekspijpen tot aan mijn knieën nat zouden worden,

 omdat contact met allerlei stengels niet te voorkomen was.

Maar er waren ook zonnige ochtenden.

Geen dauwdruppels, geen natte broekspijpen.

Waarneming.nl hielp mij met de naam van dit gevleugelde insect: 

ringoogtweevleugel (Cloeon simile).

Dit zou een azuurwaterjuffer (Coenagrion puella) moeten zijn, waarbij ik zelf meer dacht aan een watersnuffel.

Scherpstellend op de kop van deze juffer ontstond een wat ongebruikelijke, 

wellicht gewaagde plaat van een soortgenoot.

Deze houtpantserjuffer (Chalcolestes viridis) gunde mij genoeg tijd om deze plaat te maken.

Kleine vuurvlinders (Lycaena phlaeas) heb ik in september nog regelmatig gezien.

Beide fasen heb ik op dezelfde morgen gefotografeerd.

Wat vogels betreft was het in september in de duinen een beetje mager.

De opvallendste soorten waren een boomleeuwerik, boompieper en roodborsttapuit, 

naast de soorten die je er altijd wel ziet.

OKTOBER

Oktober bracht mij behalve de bronst ook wasplaatjes.

Om te voorkomen dat deze post veel te lang zou worden werd ik gedwongen om een aantal collages op te nemen.

Zo kan ik enkele verschillende beelden laten zien van zwartwordende wasplaatjes (Hygrocybe conica)

 zoals ik ze half oktober vond.

Om de een of andere reden vind ik dit een soort die mij uitdaagt er mooie plaatjes van te maken.

Zelf vind ik dat ik er in dit geval goed in geslaagd ben.

En dan te bedenken dat hij helemaal rood begonnen is:

Hier is er een voorbeeld van, zodat je goed kan zien hoe groot het verschil is.

Grote aantallen kramsvogels (Turdus pilaris) kwamen op de bessen af die in het duingebied volop te vinden zijn.

Het valt alleen niet mee om dicht bij ze in de buurt te komen.

Spreeuwen (Sturnus vulgaris) hadden gekozen voor een aardige opstelling.

Voorzichtig kwam ik wat dichterbij, met deze plaat als resultaat.

Ook de spreeuwen waren erg waakzaam.

Knobbelzwanen kom je altijd wel tegen als je door de duinen loopt.

Af en toe laten ze na een wasbeurt even zien hoe mooi ze zijn.

Ze zijn gracieus en zorgen vaak voor mooie platen.

Het is nu weer afwachten of er wilde zwanen in de wintermaanden komen overwinteren.

Het is duidelijk de tijd van de paddenstoelen.

Grote parasolzwammen (Macrolepiota procera) hebben vaak een hoed van meer dan 20 cm.

Dit groepje is nog niet zo ver.

Een kroontjesknotszwam (Artomyces pyxidatus) is dan wel een vrij algemene inheemse soort, 

ik heb hem toch nog niet zo vaak gezien.

Bloedrode heidelibellen (Sympetrum sanguineum) hadden er nog wel zin in op een zonnige, redelijk warme dag halverwege oktober.

Twee vaste bewoners van de AWD. 

Blauwe reigers (Ardea cinerea) en dodaarsjes (Tachybaptus ruficollis) zijn vooral tijdens de wintermaanden goed te zien.

En zo komen we weer bij de zwammen.

Ik heb geen idee hoe deze heet, maar ik vind hem wel mooi met de dauwdruppeltjes.

En voilà, een prachtvlamhoed (Gymnopilus junomius).

Hij stond heel opvallend op een omgevallen boomstam.

Je kon hem niet missen.

Op een oktobermorgen ging ik met mijn vrouw een wandeling door de duinen maken.

Meestal neem ik dan geen camera mee, maar deze keer wel.

Tijdens de bronst weet je nooit waardoor je verrast kunt worden.

De herten waren nog steeds luidruchtig, hun geknör kwam van alle kanten op ons af.

Hier gaat een mannetje in volle vaart achter een onwillige of ongehoorzame hinde aan.

Ook al ziet hij er goed uit, de hindes hebben toch hun voorkeur.

De hindes zijn in trek, zoals duidelijk te zien is.

De mannen moeten wel hun best doen om ze te verleiden.

Het onvermijdelijke gebeurde weer, vlak voor onze neus.

Na afloop van het gevecht gingen ze er samen vandoor, geen oog meer hebbend voor de hindes.

Het brein van een damherten man is moeilijk te doorgronden.

Op 23 oktober wilde ik in de AWD zwammetjes gaan zoeken.

De dag begon nogal mistig.

Uit de mist doemde onderweg een damhert op.

Nadat de mist wat was opgetrokken stuitte ik op dit wat wonderlijke gedrocht.

Het is een peperbus (Myriostoma coliforme), een lid van de familie aardsterren.

Ik denk wel dat hij betere tijden heeft gekend, waarbij hij er beter uitzag.
Het is een vrij zeldzame zwam die voornamelijk in kalkrijke duinen groeit.

Ik trof ook weer zwartwordende wasplaatjes aan.

Bij het linker exemplaar is goed te zien welke verandering deze zwammetjes ondergaan.

Op de website van Vroege Vogels  is deze plaat als "mooiste" gekozen in de categorie "mooiste foto's". 

Een zwarte wasplaat was omgevallen, waardoor ik ook eens de kant kon fotograferen die ik anders niet zie.

Natuurlijk benut je dan alle mogelijkheden.

Aan deze schoonheid de eer om deze lange post te besluiten.